Co dziś robią bohaterowie finału z 1998 roku?

Finał Ligi Mistrzów w sezonie 1997-98 został rozegrany w Amsterdamie na nowoczesnej ArenieA (dziś stadionie im. Johana Cruyffa). Jego losy rozstrzygnęły się w 67. minucie, kiedy to na listę strzelców wpisał się Predrag Mijatović. Real Madryt wygrał (1:0) i zdobył Puchar Europy po 32 latach przerwy.

REAL MADRYT:
Bodo Illgner – Christian Panucci, Fernando Hierro, Manuel Sanchis Hontiyuelo, Roberto Carlos, Christian Karembeu, Clarence Seedorf, Fernando Redondo, Raul (90. Jose Amavisca), Predrag Mijatović (89. Davor Suker), Fernando Morientes (82. Jaime Sanchez Fernandez)

Trener: Jupp Heynckes

JUVENTUS FC:
Angelo Peruzzi – Moreno Torricelli, Paolo Montero, Mark Iuliano, Gianluca Pessotto (71. Daniel Fonseca), Angelo Di Livio (46. Alessio Tacchinardi), Didier Deschamps (78. Antonio Conte), Edgar Davids, Zinedine Zidane, Alessandro Del Piero, Filippo Inzaghi

Trener: Marcelo Lippi

Co dziś porabiają bohaterowie tego pamiętnego finału? Jak potoczyły się ich losy? Oto oni:

Bodo Ilgner – To właśnie niemiecki bramkarz był niekwestionowaną „jedynką” w bramce Realu przed erą Ikera Casillasa, która trwała przez kilkanaście lat. Swoją sportową karierę Ilgner zakończył w 2001 roku i od tego czasu spełnia się jako ekspert oraz piłkarski analityk.

Christian Panucci – Włoski obrońca po zakończeniu kariery zdecydował się rozpocząć przygodę z trenerką. W latach 2012-14 pełnił on rolę asystenta Fabio Capello w reprezentacji Rosji, a od 2015 roku pracował już na własną rękę w takich klubach jak Livorno i Ternana, z którym rozstał się niedawno z powodu nieporozumienia z właścicielami.

Manuel Sanchis – W 1998 roku obrońca pełnił rolę kapitana „Królewskich”, ale nie mogło być inaczej, skoro już wtedy cieszył się mianem klubowej legendy. Sanchis był związany z Realem od początku swojej kariery, a więc od 1983 roku. Po tym jak Hiszpan zawiesił buty na kołku, zaczął udzielać się jako ekspert telewizyjny.

Fernando Hierro – Kolejna ikona Realu Madryt, która podczas finału z 1998 była u szczytu swojej sportowej kariery. Fernando Hierro odszedł z Estadio Santiago Bernabeu w 2003 roku i jeszcze przez kilkanaście miesięcy grywał w takich klubach jak Al-Rayyan i Bolton Wanderers. W latach 2014-15 był asystentem Carlo Ancelottiego, a obecnie pełni funkcję trener Realu Oviedo.

Roberto Carlos – Brazylijczyk swoje najlepsze lata spędził właśnie w Madrycie, jednak po odejściu z klubu także radził sobie całkiem nieźle. Carlos bronił również barw Fenerbahce, Corinthiansu i Anży Machaczkała, którą później prowadził jako grający trener. Słynny obrońca pełnił również funkcję szkoleniowca Sivassporu i Akhisary Belediyespor.

Fernando Redondo – Argentyńczyk występował w Realu Madryt w latach 1994-2000 i w swoich czasach był uważany za jednego z najlepiej wyszkolonych technicznie piłkarzy na świecie. Ostatnie sezony swojej kariery Redondo spędził w Milanie, jednak z powodu kolejnych kontuzji kolan nigdy nie wrócił do najlepszej formy. Obecnie, okazjonalnie można go usłyszeć w roli eksperta w argentyńskiej telewizji.

Clarence Seedorf – Czterokrotny zdobywca Pucharu Europy zapisał piękną kartę w wielu mocnych klubach na Starym Kontynencie. Po rozstaniu z Realem w 1999 roku, Seedorf występował również w takich zespołach jak Inter, Milan i Botafogo. Po zakończeniu kariery sportowej, Holender rozpoczął pracę w roli trenera, jednak jego przygoda z ekipą „Rossonerich” nie trwała zbyt długo, podobnie jak epizod w chińskim Shenzen.

Christian Karambeu – Wygrana w finale Ligi Mistrzów w 1998 roku zapoczątkowała złoty okres w karierze Francuza, który w następnych latach triumfował ze swoją reprezentacją w mistrzostwach świata i mistrzostwach Europy. Sportową karierę Karembeu zakończył w 2006 roku po grze w takich klubach jak Middlesbrough, Olympiakos, Servette Genewa i Bastia. Aktualnie Francuz pełni rolę doradcy zarządu Olympiakosu.

Raul – Absolutna ikona „Królewskich”. Na wszystkich frontach rozegrał on dla Realu ponad 550 spotkań, strzelając w nich 228 goli. Kiedy pozycja Raula na Estadio Santiago Bernabeu zaczęła słabnąć, piłkarz nie czekał i postanowił spróbować swoich sił w innym miejscu. Najpierw udanie reprezentował barwy Schalke 04, z którym osiągnął półfinał Champions League, a następnie dopełnił swoich piłkarskich dni w Katarze i Stanach Zjednoczonych. Aktualnie Raul promuje La Ligę za Atlantykiem, będąc swego rodzaju ambasadorem ligi hiszpańskiej.

Fernando Morientes – Po odejściu z Realu grał jeszcze z powodzeniem w Monaco (wypożyczenie), Liverpoolu, Valencii, a także Marsylii. Bardzo często można go było zobaczyć w roli telewizyjnego eksperta, gdzie radził sobie znacznie lepiej niż w roli trenera. W ubiegłym roku zwolniono go z posady szkoleniowca trzecioligowej Fuenlabrady.

Predrag Mijatović – To właśnie on strzelił gola w pamiętnym finale, a po zakończeniu sportowej kariery otrzymał stanowisko dyrektora w Realu, które piastował w latach 2006-09. Aktualnie Serb nadal jest związany z futbolem i pracuje jako agent piłkarski.

Angelo Peruzzi – W latach 90 Włoch był uważany za jednego z najlepszych bramkarzy na świecie. To właśnie on strzegł bramki „Starej Damy” przed epoką Gianluigiego Buffona, która trwa do dziś. Swoją karierę Peruzzi zakończył w 2007 roku po siedmiu sezonach spędzonych w Lazio Rzym. Po zawieszeniu butów na kołku słynny bramkarz współpracował z selekcjonerem włoskiej kadry prowadzonej przez Marcelo Lippiego, a następnie asystował Ciro Ferrarze w reprezentacji Italii U-21.

Moreno Torricelli – Prawy obrońca występował w Turynie w latach 1992-98 i finał Ligi Mistrzów z Realem Madryt był jego pożegnaniem ze „Starą Damą”. Po zakończeniu kariery Torricelli udzielał się jako ekspert w klubowej telewizji Juventusu, a w latach 2009-10 prowadził drużyny z niższych lig – Pistoiense i Figline.

Mark Juliano – Włoski obrońca spędził w Turynie dziewięć lat, a po opuszczeniu Juventusu nigdzie nie zakotwiczył na dłużej. Po epizodach w Mallorce, Sampdorii, Messynie i Rawennie zakończył on swoją karierę. Włochowi po zawieszeniu butów na kołku nie wiodło się zbyt dobrze na niwie trenerskiej. Jego przygody z Latiną i Como kończyły się bardzo szybko.

Paolo Montero – Boiskowy twardziel i rekordzista Serie A pod względem obejrzanych czerwonych kartek. Po zakończeniu kariery zaczął się spełniać jako trener, pracując kolejno w takich klubach jak Penarol, Boca Unidos, Colon Sante Fe i Rosario Central, gdzie przebywa do dziś.

Angelo Di Livio – Dziś mający już 50 lat na karku jegomość, w czasach swojej świetności jeden z najlepszych skrzydłowych Serie A. W ciągu sześciu lat spędzonych w Turynie zagrał w blisko 200 spotkaniach, a w 2000 roku był jednym z podstawowych zawodników reprezentacji Włoch, która zagrała w finale mistrzostw Europy. Obecnie Di Livio pracuje jako ekspert u jednego z zagranicznych bukmacherów.

Didier Deschamps – Znakomity piłkarz i równie dobry szkoleniowiec. Już w 1998 roku znajdował się na zaawansowany etapie kariery, jednak nie przeszkodziło mu to w wywalczeniu jeszcze mistrzostwa świata i mistrzostwa Europy z reprezentacją Francji. Jako trener, Deschamps prowadził z powodzeniem Monaco, Juventus i Marsylię, a od 2012 roku pełni funkcję selekcjonera „Trójkolorowych”,  z którymi zdobył wicemistrzostwo Starego Kontynentu w 2016 roku.

Edgar Davids – Popularny „Pitbull”, który przez praktycznie całą swoją karierę grał w charakterystyczny okularach, spędził w Turynie zdecydowanie najlepsze lata swojej kariery. Kiedy odchodził w 2004 roku miał na swoim koncie trzy mistrzostwa Italii, dwa Superpuchary Włoch i zwycięstwo w nieistniejącym już Pucharze Intertoto. Po opuszczeniu Juventusu Davids nigdy nie nawiązał do wcześniejszych sukcesów i chociaż grał jeszcze w Interze, Ajaksie czy Crystal Palace, to wielkiej kariery w tych klubach nie zrobił. Holender spróbował swoich sił także w roli trenera, ale jego przygoda z Barnet nie była zbyt bogata w sukcesy.

Gianluca Pessotto – Piłkarz niezwykle uniwersalny, który mógł z powodzeniem grać w obronie i pomocy. W Turynie spędził dekadę, a po zakończeniu kariery w 2006 roku pozostał wierny „Starej Damie”, gdzie pełnił rolę menedżera zespołu. Zanim jednak do tego doszło, Pessotto przeżył upadek z piętnastu metrów, wypadając z okna klubowej siedziby. Spekulowano, że Włoch podjął próbę samobójczą po wybuchu głośnej afery Calciopoli. W 2009 roku Pessotto – już po dojściu do pełni zdrowia – został nowym trenerem młodego zespołu Juventusu, gdzie zastąpił na stanowisku Ciro Ferrarę.

Zinedine Zidane – Wielka gwiazda światowego futbolu. Trzy lata po przegranym finale z Realem Madryt przeszedł do ekipy „Królewskich” i stał się jednym z członków ekipy „Galacticos”, w której grał już do końca kariery. Mistrz świata i Europy, jeden z najlepszych zawodników w dziejach piłki nożnej, a aktualnie trener Realu, z którym już w ubiegłym sezonie wywalczył Puchar Europy, a w tym może – jako pierwszy człowiek – go obronić. 

Alessandro Del Piero – Ikona „Starej Damy”. Rekordzista klubu pod względem ilości strzelonych goli. Spędził w Turynie 19 lat, jednak nie zakończył w nim swojej sportowej kariery. Ostatnie sezony Del Piero spędził w Australii i Indiach, a aktualnie pracuje jako ekspert w telewizji Sky Italia. Wielokrotnie spekulowano, że tak wielka postać powinna otrzymać posadę w klubie, ale nic na razie nie wskazuje na to, by Włoch miał ponownie zacząć zarabiać na chleb w Juventusie.

Filippo Inzaghi – Ten znakomity napastnik spędził w Turynie cztery lata, jednak najpiękniejszą kartę w swojej karierze zapisał już po odejściu z Juventusu. W latach 2001-12 grał on w Milanie, z którym udało mu się triumfować w Champions League. Tuż po zakończeniu przygody z futbolem Inzaghi został trenerem „Rossonerich”, a aktualnie pełni funkcję szkoleniowca w Wenecji.

Grzegorz Garbacik
Obserwuj @grzesgarbacik