Ligi w Europie Świat

30.04.2020 10:15

100 najlepszych trenerów XXI wieku w Europie

Przed tygodniem sklasyfikowaliśmy najlepszych piłkarzy świata w pierwszej części XXI wieku, czyli do wybuchu pandemii, która wstrzymała futbol. Teraz czas na trenerów, choć czasami bardziej managerów albo magów.

LESZEK ORŁOWSKI

Ujmujemy tylko fachowców, którzy pracowali w Europie. Wielu znakomitych południowoamerykańskich szkoleniowców nie wychyliło nosa poza swój kontynent. Nie jesteśmy w stanie ocenić ich klasy, a tworząc niniejsze zestawienie, kierowaliśmy się nie tylko wynikami, trofeami, lecz także wkładem w rozwój futbolu. Premiowaliśmy nowatorstwo. 

100. Sam Allardyce (Anglia). Szkoda, że Big Sam nie dostał nigdy żadnego czołowego zespołu. 

99. Dieter Hecking (Niemcy). W dorobku ma tylko Puchar Niemiec z Wolfsburgiem, ale wszędzie gdzie był, wykonywał solidną pracę.

98. David Moyes (Szkocja). W Evertonie stał się legendą. Nie poszło mu w Realu Sociedad i MU. 

97. Sven-Goeran Eriksson (Szwecja). W 2000 roku święcił triumfy z Lazio, w obecnym wieku bez wielkich sukcesów, ale zawsze stabilny poziom. 

96. Nuno Espirito Santo (Portugalia). Zdolny, umie wydobyć dużo z piłkarzy. Jego Valencia rzucała wyzwanie wielkim, podobnie robi Wolverhampton. 

95. Harry Redknapp (Anglia). Najlepszy był w poprzednim wieku, ale i w tym dużo dobrego zrobił w Tottenhamie i QPR. 

94. Christoph Galtier (Francja). Przez kilka lat utrzymywał przeciętne Saint-Etienne tuż za ścisłą czołówką Ligue 1. A potem zaszalał z Lille. 

93. Huub Stevens (Holandia). Trener XX wieku w Schalke, w tym zdobył Puchar Niemiec w 2001 i 2002.

92. Mirko Slomka (Niemcy). Praktyk. Kontynuował w Schalke dzieło Stevensa. Był w półfinale Pucharu UEFA, z nim wiąże się najlepsza era w dziejach Hannover 96. 

91. Simone Inzaghi (Włochy). Rozpędza się do wielkiej kariery. W Lazio stworzył zespół, który nie boi się nikogo. Wielbiciel ustawienia 1-3-5-2. 

90. Roy Hodgson (Anglia). Nauczyciel futbolu, człowiek powszechnie szanowany. Dotarł z Fulham do finału Pucharu UEFA. 

89. Peter Bosz (Holandia). Przedstawiciel szkoły holenderskiej. Z Ajaksem był w finale Ligi Europy. W Niemczech ma lepszą grę niż wyniki. 

88. Senol Gunes (Turcja). Z Turcją półfinalista MŚ 2002. Jego piłkarze nigdy potem nie grali tak dobrze. Dwa razy mistrz kraju z Besiktasem.

87. Alain Perrin (Francja). Zabłysnął, zdobywając z Sochaux Puchar Francji w 2007, poszedł w górę, wywalczając w 2008 dublet z Olympique Lyon, po czym zgasł. 

86. Marcelino Garcia (Hiszpania). Rzemieślnik, który wyciska z piłkarzy tak na oko 80 procent ich możliwości, a to nie jest mało. Powiodło mu się w Racingu, Villarreal i Valencii. 

85. Claude Puel (Francja). Sześć lat dobrze pracował z Lille, z Lyonem doszedł do półfinału Ligi Mistrzów. 

84. Dick Advocaat (Holandia). Obieżyświat – 18 miejsc pracy w XXI wieku. Prawie wszędzie zostawił po sobie coś pozytywnego. Z Zenitem wygrał Puchar UEFA i Superpuchar Europy w 2008. 

83. Paulo Bento (Portugalia). Ze Sportingiem wchodził regularnie do Ligi Mistrzów, wychował Naniego, Veloso, Joao Moutinho. Z Portugalią był w półfinale ME 2012. Typ surowego nauczyciela. 

82. David O’Leary (Irlandia). Konstruktor znakomitego Leeds z początku stulecia, drużyny grającej ładnie i po męsku, z którą był w półfinale Ligi Mistrzów. 

81. Julian Nagelsmann (Niemcy). Złote dziecko zawodu, ortodoksyjny miłośnik futbolu na tak. W Hoffenheim wykreował grupę świetnych zawodników, w Lipsku wykorzystuje potencjał zastanych. 

80. Zlatko Dalić (Chorwacja). Człowiek jednego turnieju, czyli MŚ w Rosji, gdzie Chorwacja została wicemistrzem. Stosował zasadę: po pierwsze nie szkodzić. 

79. Chris Coleman (Walia). Medal Euro 2016 z Walią to kosmos, mimo że w dobrej formie był akurat Gareth Bale. 

78. Andre Villas-Boas (Portugalia). Miał być drugim Jose Mourinho, ale po wygraniu Ligi Europy w 2011 roku jego kariera nie potoczyła się tak, jak oczekiwał świat. 

77. Brendan Rodgers (Irlandia Płn.). Jego kadencja w Liverpoolu była dobra: ma pecha, że po nim przyszedł Klopp. Swansea i Leicester to także jego sukcesy. 

76. Rene Girard (Francja). Mistrz Francji z Montpellier w sezonie 2011-12. Zespół grał porywający futbol. Hilton, Bedimo, Cabella, Giroud – cóż to była za paka! 

75. Armin Veh (Niemcy). Sensacyjny mistrz Niemiec z VfB Stuttgart w 2007. W innych klubach dawał dobry impuls, porządkował sprawy. 

74. Paul Le Guen (Francja). W Rennes wykreował Shabaniego Nondę i El-Hadjiego Dioufa, z Lyonem zdobył trzy tytuły mistrza Francji z rzędu. 

73. Bernd Schuster (Niemcy). W 2008 roku powściągnął swój paskudny charakter, skupił się na pracy i został mistrzem Hiszpanii z Realem. Warto też pamiętać o jego świetnej pracy w Xerez i Getafe. 

72. Marcelo Bielsa (Argentyna). Wszędzie zaczynał zjawiskowo, ale od drugiego sezonu jego zespoły grały gorzej. Stworzył niezapomniany Athletic Bilbao, który doszedł do finału LE, po drodze demolując Manchester United. 

71. Lucien Favre (Szwajcaria). Stylista. Jak Bielsa uwielbia ofensywny futbol, brzydzi się kurczową defensywą. Wszystkie jego zespoły przez pewien czas zachwycały, grając z niebywałym rozmachem. 

70. Lars Lagerbaeck (Szwecja). Do 2009 wprowadzał reprezentację Szwecji do finałów wielkich imprez. W latach 2011-16 budował europejskiej klasy zespół na Islandii. 

69. Juergen Klinsmann (Niemcy). Na grę jego reprezentacji Niemiec w finałach MŚ 2006, gdzie dotarła do półfinału, patrzyło się z wielką przyjemnością. Potem zdziwaczał. 

68. Karel Bruckner (Czechy). Prowadził Czechy w latach 2001-08. Najpierw miał 20 meczów bez porażki, a potem dotarł do półfinału Euro 2004. A jak ci Czesi wtedy grali – aż zżerała zazdrość. 

67. Rudi Voeller (Niemcy). Z reprezentacją Niemiec osiągnął finał MŚ 2002, a gdyby nie błąd Olivera Kahna, może i ten turniej by wygrał. Jego wynik trzeba docenić, bo nie miał wielkiej ekipy. Na Euro 2004 doznał klęski, a w 2005 roku poszedł w dyrektory.

66. Gareth Southgate (Anglia). Przełamał wieloletnią niemoc reprezentacji Anglii, która nie mogła wejść do strefy medalowej wielkiej imprezy. Skończył przy okazji z siermiężnym stylem gry.

65. Gian Piero Gasperini (Włochy). Stworzył z niczego świetną Atalantę, która dzięki efektownemu, ale też efektywnemu sposobowi gry jest największą rewelacją ostatnich lat w Europie.

64. Thomas Tuchel (Niemcy). Przez kilka lat utrzymywał Borussię Dortmund w pozycji pionowej, teraz to samo robi z Paris SG. Zna się na robocie, ma wizję i charyzmę, czeka na wielki sukces, który wydaje się być mu pisany. 

63. Walerij Gazzajew (Rosja). Legenda CSKA Moskwa, z którym na kilka lat zdominował rozgrywki w Rosji. 

62. Roberto di Matteo (Włochy). Wygranie przez niego z Chelsea Ligi Mistrzów w 2012 roku można porównać chyba jedynie ze złotym konkursem Wojciecha Fortuny w Sapporo. Przedtem i potem – nic. 

61. Francesco Guidolin (Włochy). To, czego dziś dokonuje z Atalantą Gasperini, ma precedens w sukcesach Guidolina z Udinese. Też grał na nosie wielkim Serie A, mając średnich piłkarzy. 

60. Matthias Sammer (Niemcy). Kolejny, obok Klinsmanna i Voellera, były wielki niemiecki piłkarz, który świetnie wystartował do kariery trenerskiej, by ją potem porzucić. Mistrzostwo Niemiec z Borussią Dortmund w 2002 roku i awans do finału Pucharu UEFA, a potem zmiana zawodu.

59. Roberto Martinez (Hiszpania). Zdołał wykorzystać potencjał belgijskiego futbolu i z zespołu Czerwonych Diabłów zrobił istnie piekielną machinę, faworyta kolejnych mistrzostw Europy. 

58. Walter Mazzarri (Włochy). Mozolnie wykuwał przez lata siłę Napoli, zdobywając wicemistrzostwo i Coppa Italia. To od niego Inzaghi i Gasperini uczyli się gry w systemie z trzema stoperami.

57. Frank de Boer (Holandia). Cztery razy z rzędu mistrz Holandii z Ajaksem. Położył podwaliny pod sukces Ten Haga. 

56. Leonardo Jardim (Portugalia). Dokonał rzeczy niebywałej, w erze katarskiej zabrał Paris SG tytuł mistrza Francji. W tymże 2017 roku Monaco dotarło także do półfinału Ligi Mistrzów. 

55. Reynald Denoueix (Francja). Na początku stulecia zapowiadał się na trenerską gwiazdę, bo wygrał mistrzostwo Francji z Nantes w 2001 roku i stworzył w San Sebastian maszynę do grania, która o mało nie wyrwała mistrzostwa Realowi. Wielka szkoda dla futbolu, że potem się zagubił. 

54. Erik ten Hag (Holandia). Jego Ajax, prezentujący futbol totalny w najlepszym wydaniu, był w 2019 roku o krok od finału Ligi Mistrzów. Piłkarzy, których miał pod opieką, zmienił z przeciętniaków bądź juniorów w gwiazdy futbolu. 

53. Jesualdo Ferreira (Portugalia). Wróg Mourinho. Trzy razy z rzędu zdobywał mistrzostwo Portugalii z FC Porto i trzy razy z rzędu wychodził z grupy w Lidze Mistrzów. W latach 2007-09 miał świetną passę. 

52. Martin O’Neill (Irlandia Płn.). W latach 2000-05 jego Celtic znów zaczął się liczyć – dotarł do finału Pucharu UEFA. Dobrze mu szło także w angielskich klubach oraz w reprezentacji Irlandii, z którą awansował do finałów ME 2016. 

51. Phillip Cocu (Holandia). W latach 2015-18 trzy razy z rzędu wygrywał z PSV mistrzostwo Holandii. W tym stuleciu tylko jemu udało się zbudować w tym klubie zespół europejskiej klasy. 

50. Cesare Prandelli (Włochy). Wicemistrz Europy z 2012 roku oraz twórca świetnego zespołu Fiorentiny, która pod jego wodzą była w czołówce Serie A i grała w Lidze Mistrzów. 

49. Mauricio Pochettino (Argentyna). Stworzył ciekawy zespół w Espanyolu, a Tottenham katapultował do czołówki angielskiej i europejskiej. Odkrył i rozwinął kilku świetnych dziś piłkarzy, forsował futbol ofensywny, ale zaawansowany taktycznie. 

48. Ronald Koeman (Holandia). Ma trudny charakter, przez co musiał odejść z Valencii po zdobyciu Pucharu Króla. Był mistrzem kraju z Ajaksem i PSV, ostatnio odbudował siłę reprezentacji Holandii. Pragmatyk układający taktykę pod zawodników. 

47. Luciano Spalletti (Włochy). Jego Roma grała ofensywny, momentami natchniony futbol, Zenit triumfował w Rosji. Ulubieniec kibiców. 

46. Rudi Garcia (Francja). Mistrz i zdobywca Pucharu Francji z Lille w 2011 roku, finalista Ligi Europy z Marsylią w 2018. W Romie było średnio, teraz ratuje Lyon. 

45. Maurizio Sarri (Włochy). Z Napoli rzucił wyzwanie Juventusowi i wielkim Europy. Jego zespół grał spontaniczny, efektowny futbol. Chelsea i Juve to chyba jednak nie są miejsca dla niego.

44. Ernesto Valverde (Hiszpania). Wykonał wspaniałą pracę u podstaw w Espanyolu (finał Ligi Europy) i w Athletiku Bilbao, Barca pod jego wodzą pewnie wygrywała La Ligę. Ale oczekiwania były większe. Wzorzec solidności, wielbiciel równowagi w grze. 

43. Hector Cuper (Argentyna). Kapłan futbolu, lider sekty. Dwa razy wszedł z Valencią do finału Ligi Mistrzów (ale sukcesu z 2000 roku nie zaliczamy). W Interze było jeszcze OK, potem – zjazd. Lubił grę z kontry. 

42. Fatih Terim (Turcja). Imperator, legenda Galatasaray, półfinalista ME z reprezentacją w 2008. 

41. Juande Ramos (Hiszpania). Dziełem jego życia była Sevilla, z którą dwa razy wygrał Ligę Europy. Jego zespół momentami wciskał w fotel. Porzucenie tego klubu było najgorszą decyzją, jaką podjął w życiu.

40. Unai Emery (Hiszpania). Z Valencią zajmował trzecie miejsce w La Liga. Jego Sevilla, która trzy razy z rzędu wygrała Ligę Europy, raz grała w myśl zasady cała naprzód, raz – cała wstecz. Trener tysiąca pomysłów taktycznych. PSG i Arsenal to jego porażki. 

39. Mircea Lucescu (Rumunia). Za jego ery odważnie grający Szachtar był groźny dla wszystkich w Europie. Z młodych Brazylijczyków lepił wielkich piłkarzy. 

38. Raymond Domenech (Francja). Wybitny trener młodzieży, który z seniorami nie umiał się dogadywać, ale wicemistrzostwo świata w 2006 zdobył. 

37. Thomas Schaaf (Niemcy). Legenda Werderu, w którym pracował do 2013 roku, zdobywając mistrzostwo w 2004. Jego zespół nigdy nie schodził poniżej pewnego poziomu. 

36. Bert van Marwijk (Holandia). Zdobywca Pucharu UEFA z Feyenoordem w 2002, wicemistrz świata z Holandią w 2010.

35. Jorge Jesus (Portugalia). Benfica za jego długiej kadencji grała widowiskowy i skuteczny futbol. Potem udanie pracował w Sportingu, a ostatnio święci triumfy z Flamengo!

34. Ralf Rangnick (Niemcy). Czarodziej, który czego się tknie, zamienia w szlachetny kruszec. Brakuje mu cierpliwości, ciągle rzuca się na nowe projekty.

33. Manuel Pellegrini (Chile). W maleńkim Villarreal, przy relatywnie skromnym budżecie, zbudował zespół, którym zachwycała się cała Europa. Podobnie było w Maladze. W Realu zdobył w sezonie ligowym 96 punktów! Premier League go jednak przerosła. 

32. Javier Irureta (Hiszpania). Dobrotliwy, ale cwany. Pozwalał graczom Deportivo bawić się w życie, wiedząc, że tylko wtedy będą grać taki futbol, jaki chciał: porywający, bezczelny. Mistrz Hiszpanii, zdobywca Copa del Rey, półfinalista Ligi Mistrzów. 

31. Ottmar Hitzfeld (Niemcy). Z Bayernem nie zawsze wygrywał mistrzostwo, ale za to triumfował w Lidze Mistrzów w 2001. Bardzo solidnie prowadził reprezentację Szwajcarii. 

30. Claudio Ranieri (Włochy). Mistrzostwo Anglii z Leicester to był prawdziwy majstersztyk, ale kibice Valencii, Chelsea, Romy także uważają go za znakomitego fachowca. Dziwak, ale lubiany przez piłkarzy. Jego zespoły grają zawsze tak samo – z kontry. 

29. Felix Magath (Niemcy). Ostatni z trenerskich katów. Mistrz Niemiec z Wolfsburgiem w 2009, z Bayernem dwa razy wygrywał krajowy dublet. 

28. Fernando Santos (Portugalia). Mistrz Europy z 2016 roku, zwycięzca Ligi Narodów z 2019. Umiał sprzęgnąć walory Cristiano Ronaldo z interesem zespołu. 

27. Gerard Houllier (Francja). Z Liverpoolem zdobył sześć trofeów, ale bez najważniejszych, z Lyonem dwa razy był mistrzem. Dżentelmen w starym stylu. 

26. Laurent Blanc (Francja). Mistrz Francji z Bordeaux i trzykrotny z PSG. Miłośnik równowagi na boisku i poza nim. 

25. Luis Enrique (Hiszpania). Wygrał z Barcą Ligę Mistrzów, ale jego zespół mógł grać lepiej. 

24. Otto Rehhagel (Niemcy). Zdobycie w 2004 mistrzostwa Europy, z tak przeciętną drużyną jak Grecja, to cud nad cudami. 

23. Louis van Gaal (Holandia). W 2009 zdobył z Alkmaarem mistrzostwo Eredivisie. Półfinał MŚ 2014 był jego kolejnym wielkim sukcesem. W Bayernie kapitalnie przebudował zespół. Z biegiem lat z idealisty stawał się pragmatykiem. 

22. Fabio Capello (Włochy). Do 2007 roku mistrz Włoch z Romą i dwa razy z Juve, mistrz Hiszpanii z Realem. Potem jego siermiężny styl się wyczerpał. 

21. Frank Rijkaard (Holandia). Znał się na taktyce, umiał motywować, ale był za miękki. Stworzył naprawdę znakomitą Barcelonę, która jednak potem rozlazła mu się w rękach. 

20. Guus Hiddink (Holandia). Guru, specjalista od spraw trudnych. Wyznawał zasadę, że taktyka im prostsza, tym lepsza. Półfinalista MŚ 2002 (z pomocą sędziów, ale jednak), oraz ME 2008, trzykrotny mistrz Holandii z PSV. 

19. Rafa Benitez (Hiszpania). Jego zespoły zachwycały organizacją taktyczną. Dwa razy został mistrzem Hiszpanii z Valencią, wygrał Ligę Mistrzów z Liverpoolem, Ligę Europy z Chelsea, KMŚ z Interem, zdobył Puchar Włoch z Napoli. Ale też kilka razy zawiódł na całego. 

18. Arsene Wenger (Francja). Legendarny menedżer Arsenalu stworzył zespół grający pięknie, niepowtarzalnie. Mistrz Anglii 2002 i 2004, finalista Ligi Mistrzów 2006. Z biegiem czasu odnosił jednak coraz mniej sukcesów. 

17. Roberto Mancini (Włochy). Coppa Italia z Fiorentiną i Lazio poprzedziły stworzenie prawdziwego potwora w Interze. Mistrz Anglii z City. Dziś tworzy potężną reprezentację Włoch. Buduje zespoły od tyłu, ale potem pięknie je rozwija z przodu. 

16. Antonio Conte (Włochy). Ma podobną filozofię. Dominator Serie A z Juve, mistrz Anglii z Chelsea. 

15. Luis Aragones (Hiszpania). Mistrz Europy 2008, nauczył Hiszpanów wygrywać, postawił na maluchów. Barca Guardioli bez niego nie byłaby możliwa. Kochany przez piłkarzy. Mędrzec. 

14. Massimiliano Allegri (Włochy). Sześciokrotny mistrz Włoch, finalista Ligi Mistrzów. Gra jego Milanu, a zwłaszcza Juventusu, budziła bardziej szacunek niż zachwyt. Wybitny taktyk. 

13. Jupp Heynckes (Niemcy). O futbolu, wydaje się, wie wszystko. To jego Bayern z wiosny 2013 roku był najlepszą drużyną Europy XXI wieku. Wcześniej odbudował potęgę Bayeru Leverkusen. 

12. Luiz Felipe Scolari (Brazylia). Mistrz świata z 2002 roku z Canarinhos. Potem z Portugalią był w finale ME 2004 i w półfinale MŚ 2006. Motywator, strateg. 

11. Juergen Klopp (Niemcy). Twórca najbardziej energetycznych zespołów XXI wieku: BvB i Liverpoolu. 

10. Jose Mourinho (Portugalia). W 2004 wygrał Ligę Mistrzów z Porto. Dziełem jego życia był Inter z roku 2010. Potem zaczęły mu się wyczerpywać pomysły. 

9. Marcello Lippi (Włochy). Z Juve był dwa razy mistrzem Włoch i raz w finale Ligi Mistrzów. Na mundialu w 2006 roku stworzył zespół uprawiający najpiękniejszą defensywę w historii futbolu. 

8. Joachim Loew (Niemcy). Za jego kadencji Niemcy wiecznie były blisko złota, aż wreszcie je zdobyły w 2014. Mistrz przebudowywania zespołu, powinęła mu się jednak noga w 2018. 

7. Diego Simeone (Argentyna). Twórca najsłynniejszych futbolowych sloganów i najskuteczniejszej taktyki defensywnej. W czasach gigantomanii objął skromne Atletico i zdobył mistrzostwo Hiszpanii oraz dwa razy dotarł do finału Ligi Mistrzów. 

6. Didier Deschamps (Francja). Miał sukcesy z Monaco i Marsylią, z reprezentacją Francji wicemistrz Europy i mistrz świata. Niby jego zespoły były nieefektowne, a potrafiły wygrać 8:3 w Lidze Mistrzów i 5:2 w finale mistrzostw świata. Wszystko bierze na zdrowy rozum. 

5. Alex Ferguson (Szkocja). W XXI wieku siedem razy był mistrzem Anglii i wygrał Champions League. Jak wielkim był trenerem przekonali się wszyscy, gdy opuścił MU.

4. Carlo Ancelotti (Włochy). Dobroduszny praktyk, zawsze trzeźwo patrzący na życie. Mistrz zarządzania gwiazdorską szatnią. Trzy zwycięstwa w Lidze Mistrzów. 

3. Vicente Del Bosque (Hiszpania). Zwycięzca Ligi Mistrzów, mistrz świata i Europy. Grę jego zespołów cechowała niespieszność, przekonanie o nieuchronności zwycięstwa. 

2. Zinedine Zidane (Francja). Trzy razy z rzędu wygrał Ligę Mistrzów. Nie bierze się za to, czego nie potrafi, czyli rewolucjonizowanie futbolu. Utrzymuje świetną atmosferę w szatni i daje grać najlepszym. Nie wpada nigdy w panikę. 

1. Pep Guardiola (Hiszpania). Wielki wizjoner, reinkarnował filozofię Johana Cruyffa. Zbawca futbolu, który bez niego popadłby w simeonizm. W 11 lat zdobył 29 trofeów, choć tylko dwa razy wygrał Ligę Mistrzów. 

Możliwość komentowania została wyłączona.