Zbigniew Mucha

To pewnie ryzykowna teza, ale gdyby oceniać wrażenie z konkretnego meczu, to po jednym tylko występie przeciw Szwajcarii, uznalibyśmy Włochów, niedawnych mistrzów Europy, za najsłabszy zespół w całym turnieju.

Jak nie Totonero, to Calciopoli. Jak nie zawieszenie, to kontuzja. Dla Włochów nie ma przeszkód, jednoczą się w trudnych momentach. Sięgają wówczas po medale i puchary. No i zawsze pokazują światu nieoczywistego bohatera. W tym roku jest nim Riccardo Calafiori, który ma szanse pójść w ślady Paolo Maldiniego.

Mieli zagrać ofensywnie. Jedni i drudzy. My, żeby ratować twarz, a Francja, żeby nastrzelać goli. W efekcie wyszedł remis z wicemistrzami świata. Niby dla nas bez znaczenia, ale ugraliśmy punkt z drużyną, która grała o konkretną stawkę. Mistrzostwa Europy przegraliśmy, lecz spalonej ziemi nie widać.

Ich fani kornery fetują niczym gole, ale już dawno przestało śmieszyć ich bukowanie biletów tylko na pierwszą fazę turnieju. Kolejny raz odpadli w przedbiegach. Tym razem choć było blisko, skończyło się jak zawsze. Szkocja zagrała swoje, czyli trzy mecze.

Przewagę liczebną mieliśmy na trybunach Olympiastadionu i ławce rezerwowych, kiedy siedział na niej jeden z czołowych napastników świata. Z tym że na boisku to Austria od początku nas tłamsiła, wyjątkowo mocno w pierwszym kwadransie. Gdyby mecze trwały 15 minut powinno się nam wówczas podziękować za udział w turnieju. Nie trwają, więc pierwsze złe wrażenie udało...

Koniec dywagacji. Michał Probierz ogłosił skład na Austrię. Dlaczego taki a nie inny? Dlaczego nastąpiły kluczowe zmiany na środku obrony i linii pomocy?

Jutro, o godzinie 18, Polska na Stadionie Olimpijskim w Berlinie zagra z Austrią w meczu o być może być albo nie być na Euro 2024.

„MW” to także tytuł wybitnej książki Waldemara Łysiaka. Autor sam pozwala tłumaczyć ów skrót rozmaicie – jako Marzenia Wariata, Może Wzruszeń albo właśnie Muzeum Wyobraźni. Dla niego oznacza po prostu galerię ulubionych dzieł malarskich. Piłkarskie MW to dziś duet Musiala-Wirtz, rozpalający wyobraźnię fanów i dostarczający przeżyć natury estetycznej.

– Panowie, Francja to historia – anegdotę z udziałem Jerzego Engela podczas przedmeczowej odprawy na Stade de France w 2000 roku, znają wszyscy. Niestety, z polskiego punktu widzenia, dzisiejsza Francja to wcale nie historia. Choć syta i utytułowana, to wciąż potężna, nawet jeśli w Duesseldorfie rozegrała całkiem przeciętny mecz i w sumie bardziej nastraszyli nas...

Nikt w nich nie wierzył, „L’Equipe” na pięć możliwych gwiazdek, nie przyznała biało-czerwonym choćby jednej. Wierzył selekcjoner, którego remis z Holandią nie interesował – tak deklarował kilka tygodni przed meczem. W Hamburgu okazało się, że daleko od tego remisu nie było. Ale – i to nie jest bez znaczenia – pograliśmy z Holendrami w piłkę.