Anglia opłakuje dzielnego kibica. Chłopiec, który żył

GRZEGORZ GARBACIK
Obserwuj @grzesgarbacik

Choroba każdego człowieka wzrusza i powoduje współczucie. Jeśli dodatkowo dotyka małe dziecko, nawet obcy ludzie są w stanie poruszyć niebo i ziemię, byle pomóc. Idealnym przykładem na to są akcje, których od wielu tygodni jesteśmy świadkami w Polsce, gdzie przy pomocy mediów społecznościowych i znanych osób zbiera się pieniądze, które mogą uratować życie. Podobnie było w przypadku malutkiego Bradleya, u którego w wieku zaledwie dwóch lat zdiagnozowano neuroblastomę, czyli złośliwy nowotwór układu nerwowego. Rodzice Lowery’ego wiedzieli, czym to może grozić. Przez kilka lat choroba postępowała i wygrywała z małym chłopcem, dzień po dniu…

80 procent – właśnie tyle wynosi umieralność u dzieci, u których wykryto nerwiaka zarodkowego, zwanego popularnie neuroblastomą. Rodzice Bradleya nie mogli liczyć na nic więcej poza nadzieją i wiarą w cud, ale nie zamierzali również pozwolić na to, by syn dożył swoich dni w szpitalnych salach, by czekał jedynie na ostateczne zakończenie.

Oprócz akcji mającej na celu zebranie pieniędzy na niezwykle kosztowną kurację w Nowym Jorku państwo Lowery robili również wszystko, by maluch mógł przynajmniej w niewielkim fragmencie spełniać marzenia i realizować pasje. Tych było sporo, a największe dotyczyły futbolu, a konkretnie Sunderlandu, którego Bradley był kibicem. Klub odpowiedział na wezwanie najdzielniejszego fana i mocno zaangażował się w opiekę nad nim. Chłopiec został mianowany honorowym członkiem klubu, otrzymał możliwość wielokrotnego wyprowadzania piłkarzy Czarnych Kotów na boisko, jeździł na mecze, uczestniczył w treningach, był częstym gościem w szatni. 

O marzenia i zdrowie Bradleya walczył nie tylko Sunderland. Wieści o chłopcu z północnej Anglii lotem błyskawicy obiegły cały kraj i niemal z każdej strony płynęły słowa wsparcia, a także ta nieco bardziej namacalna pomoc. 200 tysięcy funtów na leczenie chłopca wpłacił Everton, a inne kluby zapraszały go do siebie, by zademonstrować całemu światu, że dzielny Lowery nie jest sam w cierpieniu. Do akcji postanowiła wkroczyć również angielska federacja piłkarska, która zaprosiła Bradleya na mecz z Litwą na Wembley, gdzie został włączony do grupy dzieci, które wyprowadzały piłkarzy na murawę. Wtedy jeszcze był uśmiechnięty. Postronny widz nie byłby w stanie się domyślić, że na boisku stoi dziecko, na które wydano wyrok. 

Przed meczem z Chelsea dzielny chłopak miał również okazję, by uczestniczyć w rozgrzewce piłkarzy The Blues, gdzie zamienił kilka słów z Diego Costą i pokonał z rzutu karnego Asmira Begovicia. Jego trafienie zostało wybrane na najładniejszego gola grudnia 2016 roku przez popularny program „Match of the Day”.

Bradley stał się ulubieńcem Anglików, ale najbardziej pokochano go w Sunderlandzie. Prawdziwa nić przyjaźni zawiązała się pomiędzy chłopcem i napastnikiem Jermainem Defoe. Po wejściu do szatni zespołu Bradley szukał wzrokiem właśnie doświadczonego zawodnika, a ten z kolei był niezwykle poruszony losem dziecka i nie tylko okazywał mu dużo ciepła w obrębie klubowych obiektów, ale również bardzo często odwiedzał go w szpitalu. Zdjęcia z jednej z takich wizyt poruszyły ludzi na całym świecie. Mały Brad był tak zaskoczony i zadowolony z wizyty idola, że nie chciał mu pozwolić na opuszczenie pokoju. Napastnik spełnił życzenie chorego chłopca i czuwał przy jego łóżku tak długo, aż ten w końcu zasnął w jego ramionach. Piłkarz nie ukrywał wzruszenia, a wraz z nim łzy roniły miliony osób, jak Anglia długa i szeroka.

Jak poinformowali rodzice Lowery’ego na specjalnym profilu w mediach społecznościowych, wizyta Defoe w szpitalu bardzo korzystnie wpłynęła na zdrowie i samopoczucie chłopca. Miał powiedzieć nawet, że był to jeden z najszczęśliwszych momentów w jego krótkim życiu. Oprócz Defoe, w szpitalu Bradleya odwiedzali również Vito Mannone, John O’Shea czy Sebastian Larsson, jednak to właśnie napastnik został jego najlepszym kolegą i towarzyszem do ostatnich dni życia. – Widziałem, jak cierpi, bardzo to wszystko przeżywałem. Mój ojciec także zmagał się z chorobą, ale kiedy dotyka ona dziecka, trudno na to wszystko patrzeć i się z tym pogodzić – powiedział napastnik podczas konferencji prasowej po przejściu z Sunderlandu do Bournemouth.

Anglik wiedział, że wszystko już długo nie potrwa, podobnie jak państwo Lowery, którzy usłyszeli w połowie czerwca to, czego żaden rodzic nie chciałby nigdy usłyszeć: Bradleyowi zostały trzy, może cztery tygodnie życia. Nie pomogło leczenie w Stanach Zjednoczonych, które kosztowało 700 tysięcy funtów, nic już więcej nie dało się zrobić. – To jest niezwykle frustrujące i smutne. On tyle przeszedł, a przecież miał zaledwie sześć lat. Cieszę się, że mogłem być częścią jego życia. Bradley na zawsze pozostanie w moim sercu – dodał łamiącym się głosem Defoe.

Ból i cierpienie chłopca zakończyły się 7 lipca. O śmierci poinformowali rodzice, podobnie jak w przypadku innych wydarzeń z życia syna, za pośrednictwem serwisów społecznościowych. „Mój dzielny chłopiec odszedł na spotkanie z Aniołami. Zmarł w ramionach mamy i taty, otoczony przez kochającą rodzinę. Był naszym małym superbohaterem, jednak teraz będzie toczył walkę w innym miejscu. Nie ma słów, by opisać, jak bardzo cierpimy po stracie. Dziękujemy wszystkim za wsparcie i ciepłe słowa. Śpij dobrze, mój chłopczyku, leć wysoko z Aniołami” – mogliśmy przeczytać w ostatnim komunikacie.

Bradleya nie ma już z nami, ale lekcja, jakiej nam udzielił, powinna dać każdemu do myślenia. Ten mały, śmiertelnie chory, ale także niezwykle odważny chłopiec pokazał, że nawet jeśli zna się datę zakończenia życia, można z niego czerpać pełnymi garściami. Anglia długo nie zapomni o chłopcu, który żył.