Największy stres to wyjazd na pierwszy mecz

Zdecydowanie nie – przyznaje Kamiński. – Nie zakładałem, że tak się to potoczy.

Byłem na testach w kilku klubach, poza Lechem także w Górniku oraz Legii Warszawa. Ostatecznie wybierałem między Zabrzem a Poznaniem. Serce podpowiadało pierwszą opcję, bo jako chłopak z Rudy Śląskiej kibicuję Górnikowi. Musiałem jednak kierować się perspektywą własnego rozwoju.

Kiedy podejmowałem decyzję, Lech już miał najlepszą akademię w Polsce. Zarówno pod względem infrastruktury, jak i poziomu szkolenia. Kolejorz ściągał wtedy czołowych zawodników z mojego rocznika, chciałem sprawdzić się w tym gronie. Większość argumentów przemawiała za poznańskim klubem. Postanowiłem podjąć rękawicę. Dokonałem trafnego wyboru.

Mocno zżyłem się z chłopakami z mojej okolicy, pod wieloma względami byłoby mi łatwiej, gdybym został w regionie. Uznałem jednak, że skoro chcę postawić na piłkę, powinienem szkolić się w najlepszych warunkach. Propozycja z Lecha mogła już się nie powtórzyć. Przyjęcie jej wiązało się z opuszczeniem domu w młodym wieku, ale najbliżsi nie mieli mi tego za złe. Pochodzę ze sportowej rodziny. Dla rodziców było normalne, że wybieram taką drogę, uszanowali moją decyzję, chcieli, bym rozwijał swoją pasję.

Było mi łatwiej, ponieważ nie przychodziłem do Lecha jako jedyny ze Śląska. Miałem kolegę z Raciborza, mieszkaliśmy razem w pokoju. We dwóch było znacznie raźniej. Poza tym większość chłopaków znałem z Letniej Akademii Młodych Orłów czy rozgrywek kadr wojewódzkich. Nie byłem dla nich obcą osobą.

W domu bywałem raz, maksymalnie dwa razy w miesiącu. Trasę pokonywałem pociągiem, rozkład jazdy znałem na pamięć. Pojawiały się takie uczucia, ale raczej wtedy, gdy już byłem w domu i musiałem wracać do Wronek. Myślałem: zostałbym dłużej, nie chce mi się jechać tyle godzin. Tak zdarzało się w pierwszych miesiącach, to było naturalne.

We Wronkach spędziłem cztery lata. Każdy internat w jakimś stopniu uczy życia. Trzeba znać swoje miejsce w szeregu, zwłaszcza na początku. Jeśli ktoś nie jest silny mentalnie, może się pogubić.

Jakub Kamiński przedłużył kontrakt z Kolejorzem Trzecia w karierze umowa wychowanka z Lechem będzie obowiązywała do końca czerwca 2024 roku. #Kamyk2024

https://t.co/MohoOPKVFJ pic.twitter.com/yf05syagqZ

— Lech Poznań (@LechPoznan) July 25, 2020

Tworzyliśmy bardzo dobrą ekipę. Lech miał zdolnych zawodników z regionu, dodatkowo sprowadzał graczy z innych części kraju. Trudno było się przebić, niektórym kolegom się nie udało, choć talentu im nie brakowało.

W Szombierkach mogłem robić na boisku wszystko. Na mnie opierała się gra drużyny, występowałem w zasadzie tam, gdzie chciałem: na skrzydle, często w środku pola, czasami jako napastnik. Zawsze byłem zawodnikiem dynamicznym, bazującym na szybkości. W Lechu rozwinąłem się pod względem dryblingu. Nauczyłem się, kiedy mogę kiwnąć rywala, a kiedy powinienem przytrzymać piłkę. Trenerzy drużyn młodzieżowych mocno zwracali na to uwagę.

Przede wszystkim gra głową. W tym elemencie mogę wejść na wyższy poziom. To nigdy nie była moja mocna strona: po meczu z Wisłą Płock śmiałem się, że w Ekstraklasie już strzeliłem głową tyle goli, co przez kilka lat w akademii.

Coś innego – wyjazd na ligowy mecz z Wisłą Kraków w grudniu 2018 roku. Byłem bardzo młody, zdarzało mi się ćwiczyć z pierwszym zespołem. Trener Adam Nawałka zabrał mnie na to spotkanie chyba po to, żeby podczas obozu w Turcji chłopaki przynajmniej kojarzyli kim jestem. Na zgrupowaniu było już inaczej.

Raczej duży respekt. Chętnie słuchało się trenera Nawałki, miał bardzo wiele do przekazania. Nie współpracowaliśmy długo, ale zapamiętałem go pozytywnie, jako otwartą, sympatyczną i uśmiechniętą osobę. Lubił rozmawiać z piłkarzami: w trakcie zgrupowania w Belek dla każdego miał czas na chwilę pogawędki, udzielał wskazówek młodym zawodnikom.

Jestem pracowity i dążę do osiągnięcia celów, lecz przyznaję: kompletnie nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Szykowałem się na spędzenie sezonu 2019-20 w drugim zespole. Zamierzałem się ograć, a dopiero w następnych rozgrywkach bić się o możliwość występów w Ekstraklasie. Tymczasem wszystko potoczyło się błyskawicznie i po zaledwie paru kolejkach dołączyłem na stałe do zespołu numer jeden. Istotne było to, że z rezerwami wywalczyliśmy awans – nawet będąc w bardzo dobrej formie, z trzeciej ligi byłoby mi znacznie trudniej przeskoczyć do pierwszej drużyny.

Jeśli chodzi o piłkarzy z pola, ciągle jestem najmłodszy w kadrze Lecha. Noszę piłki i będę to robić, dopóki do zespołu nie dołączą nowi zawodnicy z akademii. Gra w wyjściowym składzie czy zdobywanie bramek nie zwalniają z zabierania sprzętu po treningu. To obowiązek młodych, zupełnie normalna rzecz. Hierarchia w drużynie musi być zachowana.

Słyszałem żarty, że mogę zostać polskim Cafu. Na boku defensywy zacząłem występować podczas zimowego obozu. Pełniłem tę rolę choćby w sparingu z Szachtarem Donieck, wychodziło całkiem nieźle. Później rozegrałem kilka ligowych meczów jako obrońca. To była dla mnie nowość, ale wartościowa, bardzo dużo się nauczyłem. Nie tylko poprawiłem umiejętności defensywne – poznałem także grę z perspektywy bocznych obrońców, co pomaga mi w rywalizacji z nimi. Nie wykluczam, że w przyszłości będę tam występować. Jeden trener może widzieć we mnie skrzydłowego, inny – bocznego obrońcę.

Jako zupełnie nowa osoba w kadrze musiałem poznać się z zawodnikami oraz trenerem Czesławem Michniewiczem. Zostałem przez wszystkich dobrze przyjęty. Na pierwsze zgrupowanie pojechałem z zamiarem wywalczenia miejsca w jedenastce. Nie miałem żadnych kompleksów z powodu tego, że byłem najmłodszy w drużynie.

Sport wiele mnie nauczył, ale to przede wszystkim zasługa rodziców. Zostałem wychowany tak, aby zawsze zaczynać od bycia dobrym człowiekiem i nie sprawiać problemów innym. Dzięki temu raczej cieszę się szacunkiem wśród ludzi. Tak było już w szkole podstawowej – gdy w klasie było za głośno i zwróciłem na to uwagę, po chwili zapadała cisza. Starałem się, żeby telefony z internatu do rodziców dotyczyły tylko pochwał. Dostałem nawet kilka dyplomów za zachowanie.

Rodzice nie stawiali przede mną wymagań dotyczących edukacji. Mówili, że stopnie w szkole świadczą wyłącznie o mnie. W tej kwestii nie mam sobie nic do zarzucenia. Trzymałem poziom, zawsze miałem średnią ocen powyżej 4. Teraz jestem w klasie maturalnej, poza przedmiotami obowiązkowymi będę zdawać język angielski na poziomie rozszerzonym.

Sporo czasu poświęcam na naukę, a przynajmniej próbuję, bo nie jest łatwo pogodzić to z występami w pierwszej drużynie. Poza tym dbam o regenerację: lubię dobrze się wyspać, regularnie ucinam sobie drzemki w ciągu dnia. Kupiłem konsolę do gier, ale rzadko z niej korzystam.

W dzieciństwie moim idolem był Ronaldinho. Generalnie lubiłem zawodników ze starszego pokolenia, jak Zinedine Zidane, Andrea Pirlo czy Clarence Seedorf. Często oglądałem ich na YouTube, a potem na podwórku próbowałem powtarzać sztuczki techniczne i cieszynki. Im byłem starszy, tym bardziej zwracałem uwagę na piłkarzy występujących na mojej pozycji. Na przykład na Edena Hazarda, a z Polaków na Kamila Grosickiego. W Lechu miałem kogo podpatrywać, bardzo pomógł mi Kamil Jóźwiak.

Wychodzę z założenia, że nie ma co snuć dalekosiężnych planów. Marzenia oczywiście mam, ale chcę do nich dążyć codzienną pracą.