Najlepsi skrzydłowi w Europie w 2024 roku [RANKING]
Tak się złożyło niestety, że na pierwszych dwóch miejscach musimy sklasyfikować zawodników grających zdecydowanie na prawej stronie, a na kolejnych dwóch – na lewej. Stąd też trochę niekształtnie wyglądają nasze jedenastki: gwiazd i rezerwowa. Bywa, mus to mus.
Leszek Orłowski
Lamine Yamal zachwycał przez cały rok urodą i zmyślnością swej gry. W jego wieku Leo Messi był gorszy, to trzeba powiedzieć jasno. Od wielkiego Argentyńczyka odróżnia Hiszpana jedna zasadnicza rzecz: Messi był mocno zorientowany na strzelanie goli, podczas gdy Yamal chce przede wszystkim asystować i właśnie otwierające podania wychodzą mu najlepiej. Efekt dla zespołu jest ten sam.
Sakę można by ustawić też jako rozgrywającego, gdyż jest typem zawodnika, który z bocznego fotela kieruje bolidem. Widzi prawie wszystko, też imponuje głównie podaniami. Yamal działa nieco bliżej pola karnego, Saka trochę dalej i rzadziej w nim samym. Obaj są bardzo równi, obliczalni w dobrym rozumieniu tego słowa.
Nico Williams był wspaniały podczas Euro i można sobie tylko wyobrażać, jak wielkich rzeczy by dokonywał, gdyby grał w lepszym zespole, w otoczeniu lepszych partnerów. W Athleticu jest numerem jeden, na nim koncentrują uwagę rywale, przez co temu finezyjnemu dryblerowi jest nieco trudniej. On też nie imponuje dorobkiem bramkowym, tak jak Yamal może nigdy w życiu nie zostać królem strzelców. Dzisiejsi wspaniali skrzydłowi idą zupełnie inną drogą niż Messi i Cristiano.
Skrzydłowym zorientowanym na wykańczanie akcji, mogącym i często grającym na środku ataku jest natomiast Gakpo, zawodnik obdarzony dużym instynktem strzeleckim. Był najlepszym graczem Holandii na Euro, w Liverpoolu pozostaje w cieniu Mo Salaha i musi walczyć o miejsce w składzie, bo gra tam też wielu innych świetnych napastników.
Mbappe spadł na piąte miejsce i to jest wielka sensacja minionego roku. W Paris SG już mu się nie chciało, na Euro był zmęczony, w Realu nadal szuka swego miejsca na boisku. Jednak goli oczywiście nastrzelał sporo. Za nim rok przejściowy, kryzysowy, 2025 pokaże, czy już się ma za sobą szczyt kariery, czy tylko nabierał oddechu przed kolejnym wielkim skokiem.
Musiala bardzo dobrze zaczął Euro, ale potem trochę oklapł. W Bayernie miał wielkie momenty, to wspaniały piłkarz, ale też stać go na więcej niż pokazywał w minionych miesiącach.
Leao był o tyle słabszy, o ile słabszy był jego Milan. Jego też, podobnie jak prezentującego zbliżony, ekspresyjny styl Williamsa, chętnie zobaczylibyśmy gdzie indziej.
Silva jak wszyscy z City, miał znakomitą wiosnę i kiepskawą jesień. Nie sądzimy, by jeszcze kiedyś trafił do ścisłej czołówki na swojej pozycji.
Kwaracchelia pozostał w pewnym momencie wiosny w Napoli sam, za dużo brał na swoje barki, chciał rozgrywać, dryblować i strzelać, co sprawiało, że trochę się gubił. Na Euro wypadł bardzo dobrze, jesienią w klubie Antonio Conte też nad nim sporo pracował. Zobaczymy, co finalnie z tego wyjdzie.
Thuram może być klasyfikowany także jako środkowy napastnik, ale zostawiamy tę pozycję Lautaro Martinezowi (który wystąpi za tydzień w Top 55), gdy równy przez cały rok Francuz uwielbia schodzić do boku.
Foden to najlepszy piłkarz sezonu 2023-24 w Premier League, obok Rodriego. Mistrzostwo Anglii dla City ma jego sygnaturę. Jego zjazd na Euro i jesienią jest niewytłumaczalny. No i zamiast być pierwszy, może drugi po Yamalu, spada na jedenaste miejsce, chyba sprawiedliwe.
Długonogi, wiatropędny Barcola ostro poszedł w górę po odejściu z PSG Mbappe. Rok 2025 powinien należeć do niego, choć musi trochę wzbogacić repertuar zwodów.
Greenwood po udanej wiośnie w Getafe jesienią stał się gwiazdą Ligue 1. Przerwa w karierze pozwoliła mu zmienić nieco styl na bardziej wyrozumowany. Per saldo dobrze chyba na wszystkim wyszedł jako piłkarz, bo pozostawszy w MU mógłby dziś mieć niską pozycję Marcusa Rashforda.
Openda jak Thuram, jest napastnikiem zorientowanym na strzelanie goli, ale też bardzo często poruszał się po skrzydle. To samo można powiedzieć o uwielbiającym też ataki środkiem z głębi pola Ekitike.
Brandt grał przez cały rok na swoim równym poziomie, ale trochę zatrzymał się w rozwoju, od dawna już nic nowego nie pojawia się w jego futbolu, każdy jego ruch i zagranie można przewidzieć.
Akturkoglu to niedoceniane odkrycie roku w Europie. Bardzo dynamiczny, waleczny, nieco bezczelny na boisku zawodnik błysnął na Euro i robi furorę w Portugalii.
Olise powoli znajduje swoje miejsce w Bayernie, na razie wiadomo, że jego transfer nie był pomyłką.
Guler, także ofensywny pomocnik, w Realu grał mało, ale bardzo dobrze, wciąż jest jedynie zawodnikiem dopełniającym grę zespołu, natomiast ten idol całej Turcji był liderem jej reprezentacji na Euro, gdzie bywał ustawiany na szpicy.
Zhegrova miał w Lille naprawdę wielkie momenty. W jego grze jest coraz mniej chaosu, a coraz więcej porządku. Determinacji i dynamiki nie brakowało mu nigdy.
Najnowsze wydanie tygodnika PN
Nr 3/2025
