Wtorek, 1 lutego, to dzień ukazania się najnowszego wydania tygodnika „Piłka Nożna”. Tradycyjnie na tydzień przed startem PKO Bank Polski Ekstraklasy oddajemy w Wasze ręce Skarb Piłkarski. Ponadto numer zdominowały oczywiście tematy związane z naszym plebiscytem.

Nie nazwałbym go tym słowem – mówi Lewandowski. – Jeśli spojrzymy na moje indywidualne dokonania statystycznie, biorąc pod uwagę liczbę strzelonych goli czy asyst, to był najlepszy. Ale generalnie określiłbym go jako równie udany jak poprzedni. Piłka nożna jest sportem drużynowym, więc zawsze przede wszystkim będę zwracał uwagę na zdobyte przez moje zespoły i z moim udziałem puchary, sukcesy. A z tymi było ciut gorzej. Podsumowując, zamiast określenia: najlepszy, wolałbym słowo: wyjątkowy.

Najlepiej, żeby było jedno i drugie.

Na pewno tak. Nie boję się powiedzieć, że dokonałem rzeczy historycznej, czynu legendarnego. Gdy w poprzednich latach pytano mnie o ten rekord, czy mam szansę go pobić, nie zdawałem sobie w pełni sprawy, czym by to było. To był odległy cel. Ale gdy stanąłem naprzeciw tego rekordu zrozumiałem, ile oznacza dla niemieckiej, ale i europejskiej piłki. Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej zdawałem sobie sprawę z jego wagi. Zaczęło do mnie docierać, czym jest on dla ludzi starszej generacji, dla ludzi pamiętających Gerda Muellera z boiska.

Cała historia meczu z Augsburgiem i tego rekordu to jest materiał na film. Gdyby ktoś mi powiedział, że strzelę tego najważniejszego, 41. gola w ostatniej sekundzie doliczonego czasu, po tym, jak nie wykorzystałem tylu sytuacji i mimo że cała drużyna grała od początku na mnie, bym w to nie uwierzył, bo takie rzeczy wydają się niemożliwe. A jednak gdy bije się niemożliwy do pobicia rekord, trzeba to zrobić w niemożliwy do wyobrażenia sposób.

Trudno mi się do tego odnieść. Ja na Messiego zagłosowałem, bo doceniam to, czego dokonał w 2021 roku i oczywiście wcześniej. Messi oddał na mnie głos w Złotej Piłce, a czemu potem mu się zmienił punkt widzenia – nie wiem. Nie mam jednak żalu, pretensji, zaakceptowałem to, taką podjął decyzję i koniec. Tym łatwiej mi to przyszło, że i tak wygrałem plebiscyt.

Myślałem ostatnio nad tymi dwoma nagrodami: FIFA the Best i Złotą Piłką. Doszedłem do wniosku, że nagroda FIFA ma jednak większe znaczenie niż Złota Piłka. W tej drugiej głosują wyłącznie dziennikarze – nie ma tam jasnej weryfikacji, o czym mówiło wielu ekspertów, czy też byłych i obecnie grających piłkarzy. W FIFA głosują za to zawodowcy i dziennikarze; kapitanowie drużyn, selekcjonerzy a oni mogą realnie i obiektywnie ocenić nasze osiągnięcia, bo wiedzą ile kosztuje nas każdy mecz, każdy rekord, każda kontuzja. Może i w rankingu prestiżu Złota Piłka pozycjonuje się wyżej niż Piłkarz Roku FIFA, ale świadomość, iż otrzymałem nagrodę najlepszego piłkarza świata drugi raz z rzędu w głosowaniu właśnie trenerów i piłkarzy, napawa mnie dumą, bo wiem, jak ciężko na to pracowałem przez wiele lat. Właśnie teraz te lata pracy przynoszą efekty. Jednak muszę podkreślić, że zachowuję dystans do plebiscytów. Nie jest tak, że nie mogę spać po plebiscycie, którego nie wygrałem, zastanawiając się, dlaczego mi się nie udało – tym bardziej że zdaję sobie sprawę, iż polityka futbolowa też czasami odgrywa rolę. Rezultaty tych wyborów nie wpływają w żaden sposób na to, co dla mnie jest najważniejsze, a najważniejsze jest, by cieszyć się grą i pomagać drużynom w odnoszeniu sukcesów.

Bayern zawsze chce wygrywać wszystkie trofea. Patrząc na to jak dziś gramy i jakim składem dysponujemy, jesteśmy jednym z głównych faworytów Champions League. Ale nie raz przekonałem się, że najważniejsze jest zdrowie piłkarzy w trakcie najważniejszych tygodni sezonu. Teraz też – jeśli będziemy mieli liderów zdrowych, wtedy będziemy mieli dużo większe szanse. Trzeba też mieć dobry timing, jeśli chodzi o formę, by jej szczyt osiągnąć, gdy jest ten najważniejszy moment.

Nie wydaje mi się, żeby w tym tkwił problem. Po prostu w Anglii jest najwięcej topowych finansowo i kadrowo klubów, więc zawsze któremuś się ułoży w Lidze Mistrzów wszystko po myśli. A w Niemczech albo wygra ją Bayern, albo nikt, we Francji albo Paryż, albo nikt, w Hiszpanii w tej chwili albo Real, albo nikt. Tu tkwi różnica.

(…)

Faktycznie, dobrze to wygląda – mówi Kamiński. – Pokazuje, że forma rosła, a wraz z nią moja pozycja w ligowej piłce. Fajna sprawa, że w tak młodym wieku sięgnąłem po statuetkę, ale specjalnie nie będę oryginalny, gdy powiem, że ponad wyróżnienia indywidualne przedkładam sukcesy zespołowe – a te dopiero przede mną.

Nie mnie to oceniać. Ja się cieszę i jestem dumny.

W tej sytuacji mam nadzieję, że to nie ostatnia nagroda indywidualna w moim życiu i nie ostatnia w plebiscycie „Piłki Nożnej”.

Być może stąd, że zostałem dobrze wychowany w domu. Geny, jakie odziedziczyłem po rodzicach sprawiają, że faktycznie jestem spokojny i w pewien sposób ułożony. Poza tym od trzynastego roku życia przebywam poza domem, wyjechałem bardzo wcześnie na drugi koniec Polski, zamieszkałem w internacie, musiałem się błyskawicznie usamodzielnić, zachowywać odpowiedzialnie, jeśli chciałem, a przecież bardzo chciałem, do czegoś w sporcie dojść. Nie wiem czy jestem jakimś super poważnym dziewiętnastolatkiem, na pewno staram się być odpowiedzialnym człowiekiem. Jak jest robota do wykonania, to inne rzeczy się nie liczą. Przez głupotę można wiele stracić, sam widziałem w życiu wiele takich sytuacji. Nie miałem największego talentu, widziałem lepszych od siebie, którzy potem gdzieś się zagubili.

Nie było takiego zagrożenia i tego akurat byłem pewien. Wiedziałem, jak mam postępować, by nie zawieść siebie i rodziny – by nikt z wychowawców bądź trenerów do nich nie dzwonił i nie niepokoił.

Pracuję na nazwisko. Nie mogę niczego zaniedbać. Wiadomo – na boisku może być różnie, ale chciałbym, by ludzie oceniali mnie również jako właśnie porządnego człowieka. Tak po prostu. Lubię być grzeczny, uprzejmy, nie mam problemu, by to okazywać. Lubię porządek – wewnętrzny i zewnętrzny. Nie cierpię na przykład bałaganu wokół siebie, zwykłego brudu. Kiedy widzę nieporządek w pokoju, natychmiast biorę się za sprzątanie. Nie jestem pedantem, ale lubię ład. Mam też wrażenie, że dbając o otoczenie, sprawiam, że i moje życie staje się bardziej poukładane.

Lubię wypoczywać, czyli spać i jeść. Pewnie jeszcze kilka rzeczy by się znalazło, ale to chyba dwie najmilsze rzeczy. Mam nadzieję, że wkrótce w kategoriach hobby zacznę postrzegać również naukę języka niemieckiego. Miałem już z nim nieco do czynienia, ale na maturze zdawałem angielski, który znam w stopniu komunikatywnym. Czas na niemiecki. Mam zamiar wejść latem do szatni Wolfsburga, przedstawić się po niemiecku, powiedzieć kilka słów, generalnie wiedzieć i rozumieć, co się dzieje wokół. Przez cztery-pięć miesięcy chciałbym przygotować się pod tym względem na tyle, na ile będę mógł. Mam w Poznaniu prywatną nauczycielkę, troszeczkę powinno pomóc moje pochodzenie – jako chłopak z Rudy Śląskiej znam trochę gwarowego języka, są w nim elementy zbieżne z niemieckim.

Niewątpliwie. Jedenaste miejsce, jakie Lech zajął na koniec poprzedniego sezonu to wstyd. To wynik niegodny takiego klubu jak Lech. Nie da się ukryć, że sam również maczałem w tym paluchy. Najchętniej rozegrałbym tamten sezon jeszcze raz. To niemożliwe, dlatego tak bardzo zależy mi, i nie tylko mi, by obecne rozgrywki zwieńczyć sukcesem.

Czyli mistrzostwem Polski. Innego celu nie mam, o innym nie myślę. Chcę być mistrzem Polski z Lechem i wierzę, że to się uda. To jest zadanie do wykonania i jednocześnie marzenie.

Jesteśmy bardzo świadomi celu, o jaki gramy w roku stulecia klubu. Mistrzostwa nikt nas nie pozbawi, aczkolwiek kiedy mówimy o najgroźniejszych przeciwnikach, muszę wymienić bardzo stabilne sportowo Pogoń Szczecin i Raków Częstochowa.

To dwa mecze, czyli tyle co nic. Z drugiej strony najpierw trzeba te dwa mecze przegrać, a rywale muszą je z kolei wygrać. Nie ma co gdybać, tylko już na inaugurację w Krakowie należy mocno rozpocząć rundę wiosenną – wyznaczyć tempo na kilka miesięcy, Takie, żeby nikt nie był nas w stanie dogonić.

Nie, ponieważ po to trenuję i gram, żeby być przygotowanym na takie sytuacje. Do tego przecież każdy sportowiec dąży. Jeśli ktoś mówi, że w wieku 19 lat należę do liderów Lecha, dla mnie nobilitacja i kredyt zaufania. Wygląda na to, że w jakimś stopniu coś mi się już udało, choć zdaję sobie sprawę, że to coś, to jeszcze bardzo niewiele.

Na pewno nie był to występ wybitny. Trudno powiedzieć dlaczego tak się stało. Bardzo chciałem, może aż za bardzo. Pozycja nie była optymalna. Zagrałem na prawym wahadle, podczas gdy w Lechu obsadzałem lewe skrzydło. Ale te tłumaczenia są bez sensu. Rywalem było San Marino i miałem obowiązek wypaść lepiej.

(…)

Towarzyszy mi podobne uczucie jak przed rokiem, kiedy pierwszy raz zadzwoniliście do mnie z tą wiadomością – odpowiada Dudek. – Wiem, że może wydawać to się nudne, ale każda taka informacja wywołuje jednak zdziwienie i wielką radość. Dla mnie ta nagroda ma bardziej kompleksowe znaczenie. To jest po prostu miłe, że tygodnik „Piłka Nożna” docenia moją pracę i wyniki w ostatnim roku. Ale to nie tylko moja zasługa. Koleżanki i sztaby szkoleniowe reprezentacji Polski oraz PSG mocno mi pomogły. Zdaję sobie też sprawę, że zarówno przed rokiem jak i teraz miałam trochę łatwiej, ponieważ Ewa Pajor i Kasia Kiedrzynek, które są w topowym europejskim klubie, długimi miesiącami były kontuzjowane, a ja grałam przez 12 miesięcy. Kiedy dowiedziałam się, że Ewa odniosła kolejną poważną kontuzję, byłam przez kilka dni przybita. Miałam ciągle z tyłu głowy informację i zastanawiałam się, dlaczego pech nie opuszcza ludzi, którzy pracują na najwyższych obrotach, prowadzą się bardzo profesjonalnie… Ewa wróci na boisko z potrójną siłą!

Konkurencja nie jest w pełni zdrowa i nie miała ze mną równych szans przez cały rok. Mam świadomość, ile pracy włożyłam, aby być w tym miejscu, w którym jestem, ale byłaby większa satysfakcja, kiedy na przykład Ewa byłaby zdrowa przez cały rok i wtedy bym wygrała. Sam fakt, że kolejny rok z rzędu jestem w gronie nominowanych, jest dla mnie wielką dumą, a to, że wygrałam plebiscyt dwukrotnie jest czymś absolutnie wyjątkowym. Polskie piłkarki przekonują się do tego, że wyjazdy do silniejszych lig zagranicznych wychodzą na dobre, o czym świadczy chociażby przykład Dominiki Grabowskiej, która zapracowała na nominację w tegorocznym plebiscycie. Coraz więcej dziewczyn decyduje się na transfery, dzięki temu poziom reprezentacji będzie się podnosił.

Z tym wiąże się śmieszna, a zarazem trochę wstydliwa dla mnie historia. Zadzwoniła do mnie siostra i poinformowała, że znalazłam się na liście „Guardiana”. Powiedziałam: fajnie, ale co to w ogóle za gazeta? Siostra mocno mnie ochrzaniła, kazała sprawdzić, co to za plebiscyt i dopiero zrozumiałam o co chodzi. Co do Ewy, jest to świetna piłkarka i kiedy grała w 2021 roku, po prostu to potwierdzała. Ona ma wszystko, aby stać się najlepszą napastniczką w Europie, ale musi być zdrowa.

Bardzo dobry! Odczuwam na każdym kroku, że zaufanie ze strony klubu jest bardzo duże. Czuję jednak, że bronię się piłkarsko i szefowie PSG doceniają mnie za to, co do tej pory zrobiłam. Mam poczucie, że wykonuję dobrą robotę. Poprzednią umowę miałam do końca czerwca 2022, a do rozmów usiedliśmy na początku poprzedniej rundy. Kontrakt podpisaliśmy na kolejne dwa lata, więc to pokazuje, że mam być cały czas ważną częścią tego projektu. Może PSG nie chciało, aby po głowie chodziły mi inne oferty, bo od stycznia mogłabym negocjować kontrakt z innym klubem? Rok temu zaszło trochę zmian w zespole, zmienił się trener, a ja podpisałam nowy kontrakt.

Pomidor. Nie mogłyśmy sobie pozwolić na rozprężenie w ostatniej kolejce, ponieważ Olympique Lyon był tuż za nami i musiałyśmy wygrać. Udało się, a po końcowym gwizdku zapanowała wielka euforia. Tuż po meczu udałyśmy się do loży, gdzie były nasze rodziny i wspólnie świętowaliśmy sukces. Na drugi dzień miałyśmy kilka wydarzeń: sesję pod wieżą Eiffla, na fetę z kibicami na Parc des Princes przyszło około pięć tysięcy ludzi. Szkoda, że żyjemy w czasach koronawirusa, ponieważ zdecydowanie więcej ludzi świętowałoby z nami ten historyczny sukces.

Nie narzekam.

Jeszcze nawet nie sprawdzałam, ale jest okazały. Wisi już w szczególnym miejscu mojego domu. Klub przygotował nam także niespodziankę. Kiedy zeszłyśmy do szatni po ostatnim meczu sezonu, na szafce każdej zawodniczki był magnes z pucharem i dedykowanym napisem. Na moim było: „Paulina Dudek – mistrzyni Francji 2021″. Od razu zwinęłam na pamiątkę do torby i dzisiaj jest w domu rodzinnym. Kiedy trenuję indywidualnie, patrzę na to i uśmiecham się sama do siebie. Daje mi to gigantyczną satysfakcję.

Bolała. Miałam poczucie, że jesteśmy taką drużyną, która będzie walczyła o LM do końca. Pracowałyśmy trzy lata na mistrzostwo Francji, w Europie nasza pozycja też urosła. W ćwierćfinale wygrałyśmy z Lyonem, co było dla nas dodatkowym motorem napędowym. Trafiłyśmy jednak w półfinale na świetną Barcelonę, do której nam niewiele zabrakło, ale jednak było widać różnicę. Barca zasłużenie wygrała Champions League, ale mam poczucie niedosytu, bo swoje sytuacje miałyśmy i mogłyśmy utrzeć im nosa. Generalnie Barcelona mocno się rozwinęła w ostatnich latach i klub odważnie stawia na piłkę kobiecą. Marcowe El Clasico z Realem Madryt ma być rozegrane na Camp Nou i dwa miesiące przed meczem wszystkie bilety zostały wyprzedane. Na trybunach usiądzie 85 tysięcy ludzi!

Spokojnie, na Camp Nou jeszcze zagram.

Nie było okazji. Nasze ośrodki treningowe są od siebie oddalone, gramy na innych stadionach, więc okazji do spotkań w zasadzie nie ma. Na żywo go widziałam tylko z trybun Parc des Princes. Niektóre koleżanki miały okazję się z nim spotkać przy okazji różnych akcji charytatywnych, kiedy wspólnie męskie i żeńskie drużyny coś promują. Takie wydarzenia mają jednak zazwyczaj miejsce w trakcie przerw na zgrupowania reprezentacji, a ja jestem regularnie powoływana. Żartobliwie mówiąc, jedni jeżdżą na kadrę, a inni robią sobie zdjęcia z Messim.

(…)

Wyróżnienia zawsze cieszą, są podsumowaniem dobrze wykonanej pracy – mówi Biliński. – To fajny moment, ale i zaskoczenie. Na poziomie I ligi grałem tylko przez kilka miesięcy, niemniej miniona runda była bardzo dobra w moim wykonaniu. Muszę przyznać, że nie mogę się przyczepić do mojej formy i nie tylko chodzi o samo strzelanie goli.

W 2021 roku zdobyłem 20 bramek – sześć w Ekstraklasie i czternaście w I lidze. Pod tym względem był udany, choć słodko-gorzki, bo zamieniłem wyższy poziom na niższy. To nie wpisało się w plany, które nakreśliłem na miniony rok.

Podstawową sprawą było to, że mój kontrakt z Podbeskidziem automatycznie przedłużył się o rok. Prawo decydowania o mojej przyszłości miał więc klub, który nie chciał słyszeć o moim odejściu. Jeżeli pojawiało się zainteresowanie, to i na nim się kończyło. Odejście z Bielska-Białej nie byłoby łatwe. Nie ukrywam, w tamtym momencie chciałem odejść, bo nie odpowiadało mi granie na poziomie I ligi po indywidualnie dobrym sezonie, usiedliśmy jednak do rozmów i… przedłużyliśmy kontrakt na dwa lata plus rok. Obydwie strony są zadowolone.

Miałem kilka ciekawych ofert z różnych części świata. Mogłem zamienić Bielsko-Białą na inne miejsce, ale w klubie czułem i nadal czuję się dobrze, więc brałem pod uwagę pozostanie. Po spadku było jednak dużo niewiadomych – nie było trenera, nie było wiadomo, jak zespół będzie funkcjonował. Miałem prawo obawiać się o przyszłość zespołu i klubu w I-ligowych realiach.

Latem nie było tak kolorowo. Na początku sezonu mówiło się o wdrożeniu trzyletniego planu powrotu do Ekstraklasy. Nikt nie rzucał słów na wiatr o natychmiastowej walce o awans. Początek I-ligowego sezonu to udowodnił, budowa zespołu dała o sobie znać. Mało tego, nadal nie została ukończona. Musieliśmy rzeźbić z tego, co mieliśmy. Obecna pozycja Podbeskidzia jest w jakimś stopniu komfortowa. Mogliśmy mieć więcej punktów, ale i mogliśmy mieć mniej. Czwarte miejsce z niedużą stratą do drugiej lokaty jest pozytywne.

Właśnie, że nie. O tyle o ile – z widzenia. Jak byłem małym chłopcem, podziwiałem grę trenera Jawnego przy Oporowskiej. Bardziej kojarzyłem pana Piotra z boiska niż z klubu.

Młodym, ambitnym, z ciekawym pomysłem na granie w piłkę. To materiał na dobrego trenera w Ekstraklasie w przyszłości.

Jeżeli chodzi o wrażenia artystyczne, to był jeden z najlepszych meczów w moim wykonaniu. Niemniej rozegrałem wiele lepszych spotkań pod względem piłkarskim.

To na pewno nie był wypadek przy pracy – tydzień po Widzewie rozbiliśmy przecież Górnika Polkowice. W tamtym momencie dobrze graliśmy. Odnaleźliśmy się w ustawieniu, byliśmy skuteczni. Wszystko zaczęło funkcjonować tak, jak powinno. Później zremisowaliśmy z Odrą, ale oddaliśmy około 30 strzałów na bramkę rywali. Widać było potencjał zespołu, nie tylko pierwszej jedenastki, ale i ławki rezerwowych.

Na pewno. Przede wszystkim infrastrukturalnie. Jest coraz więcej ładnych obiektów, coraz więcej dobrych drużyn i piłkarzy. Wszystko poszło do przodu. Coraz więcej jest trenerów z fajną wizją, którzy chcą nauczyć drużyny gry w piłkę, a nie rąbania. Kiedyś było gorzej pod względem piłkarskim.

(…)

4. SPECJALNIE DLA NAS: ROBERT LEWANDOWSKI, PIŁKARZ ROKU 2021
7. PRETEKSTY RYSZARDA NIEMCA
8. JUBILEUSZ PRZED PIĘĆDZIESIĄTKĄ, CZYLI PLEBISCYT „PN” ROZSTRZYGNIĘTY
10. PAULINA DUDEK DRUGI RAZ Z RZĘDU PIŁKARKĄ ROKU
12. JAKUB KAMIŃSKI – NAJPIERW TYTUŁ LIGOWCA ROKU, POTEM MISTRZOSTWO POLSKI I WYJAZD DO WOLFSBURGA
15. ROMAN KOŁTOŃ W „PN”
16. WYWIAD Z KAMILEM BILIŃSKIM, PIERWSZOLIGOWCEM ROKU
18. RÓŻNE LOSY LAUREATÓW Z ZAPLECZA EKSTRAKLASY
19. SKARB PIŁKARSKI EKSTRAKLASY
59. ELIMINACJE MISTRZOSTW ŚWIATA NA INNYCH KONTYNENTACH
60. TWO ANGRY MEN, CZYLI FILIP KAPICA I MATEUSZ ŚWIĘCICKI
62. VLAHOVIĆ ZA RONALDO
64. OSCAR MAYO, DYREKTOR GENERALNY LA LIGA DLA „PN”
66. NAJBARDZIEJ BRUTALNY MECZ W BUNDESLIDZE
67. CO DALEJ Z HAALANDEM?
68. PUCHAR NARODÓW AFRYKI
72. WP W „PN”: SKOMPLIKOWANE ŻYCIE KRZYSZTOFA BARANA
74. PIŁKA W TV
75. NA ZDROWY ROZUM LESZKA ORŁOWSKIEGO
76. DRUŻYNA NA ŻYCZENIE: WIGAN ATHLETIC 2013