W kioskach, salonach prasowych, a także za pośrednictwem naszej aplikacji na Androida i IOS czeka już na Was nowy numer tygodnika „Piłka Nożna”. Poniżej prezentujemy fragmenty tekstów i wywiadów, które możecie znaleźć w środku. To jednak nie wszystko, gdyż trzeci tegoroczny numer jest po brzegi wypchany dobrą treścią. Sprawdźcie koniecznie!
DOGRYWKA Z MICHAŁEM PROBIERZEM. SKAZANI NA PRZECIĘTNOŚĆ
Nie nazwałbym tego dramatem, raczej rzeczywistością. Jeżeli Artur Sobiech woli grać w drugiej lidze tureckiej, a nie w Ekstraklasie, jeżeli zawodnik zalicza jedną dobrą rundę i znika z naszej ligi, to obraz rozgrywek jest taki, a nie inny – mówi Probierz. – W każdym oknie transferowym tracimy najlepszych zawodników, nie ma możliwości, żeby od razu zapełnić luki. Najłatwiej więc śmiać się z polskich trenerów, robić z nas debili, bo nie potrafimy awansować do grupy europejskich pucharów, a zdaje się, że kilka klubów próbowało zrobić to z obcokrajowcami w roli szkoleniowców i jakoś też nie przebrnęli przez kwalifikacje. Trener bez piłkarza nic nie zrobi. To podstawa. A dobrych piłkarzy mamy coraz mniej.
Ten, o którym mówię od dwudziestu lat – musimy rozwijać infrastrukturę treningową. Jesteśmy krajem, który może jedynie dostarczać zawodników klubom zachodnim. Musimy szkolić, bo jeżeli piłkarz podejmie decyzję o wyjeździe z Polski, szanse na jego zatrzymanie są niewielkie. Akademie, dobrzy, wręcz najlepsi trenerzy zatrudnieni do pracy z młodzieżą – to jest kierunek. Choć w gruncie rzeczy szkolenie wcale do końca nie rozwiąże problemu, ponieważ przyjdą kluby z czołowych lig i wykupią nam szesnastolatków. Już dziś to się dzieje. Chcieliśmy sprowadzić do Cracovii dwóch siedemnastoletnich chłopaków, ale powiedzieli, że gra w Polsce ich nie interesuje, bo ktoś im obiecał wyjazd zagraniczny. Nie byliśmy w stanie konkurować.
(…)
Bo ci piłkarze przeważnie są i tak lepsi od tych, którymi dysponujemy w lidze. Nie mówię o gwiazdach, na te nie stać żadnego naszego klubu, mówię o pozostałych zawodnikach. Niech pan spojrzy na pierwszą ligę, występuje w niej wielu doświadczonych zawodników z przeszłością w Ekstraklasie, kilkunastu młodzieżowców i coraz więcej obcokrajowców. Skąd brać piłkarzy? Innego kierunku w tej chwili po prostu nie ma.
Na razie to my ciągle mówimy, że wszystko będziemy mieli, tymczasem bazy treningowej z prawdziwego zdarzenia nie ma w Polsce nikt. Wiele lig jest pod tym względem dziesięć lat przed nami, to jak mamy je gonić, skoro nawet w czasie naszej rozmowy dystans rośnie, bo tam młodzi piłkarze trenują w porządnych warunkach, a my sobie dyskutujemy. Ja w tym temacie ciągle gadam jedno i to samo i ludzie się ze mnie śmieją, ale w piłce jestem przez całe życie, więc wiem, co mówię. Niespecjalnie przejmują mnie głosy ludzi, którzy o futbolu nie mają pojęcia – porównując, nie mają Internetu, a chcą wysłać maila.
DLACZEGO QUIQUE SETIEN ZASTĄPIŁ VALVERDE? CREDO I ANTY-CREDO
Ernesto Valverde musiał stracić posadę, szkoda tylko, że stało się to tak późno. Jednak w tym momencie z kilku powodów trudno sobie było wręcz wyobrazić jego pozostanie. Oto one:
1. Mecze Barcelony zamiast być nieodmiennie świętem dla jej kibiców, coraz częściej stanowiły męczarnię. Zdarzały się nawet, o zgrozo, spotkania, w których rywal dłużej utrzymywał się przy piłce. Drużyna ostatecznie straciła styl z czasów Pepa Guardioli, zabójcza tiki-taka odeszła do przeszłości, z każdym miesiącem było coraz więcej rzemiosła, a coraz mniej sztuki. A akurat w tym klubie nacisk na styl cały czas jest bardzo mocny.
2. Pod jego wodzą zespół stracił też zdolność wygrywania decydujących meczów. Można wyliczyć pięć klęsk, jakich w ciągu dwu i pół roku pracy Valverde doznała Barca. Były to kolejno: Superpuchar Hiszpanii 2017, mecz Ligi Mistrzów z Romą wiosną 2018 roku, mecz Ligi Mistrzów z Liverpoolem wiosną 2019, finał Copa del Rey 2019 z Valencią i ostatni półfinał Superpucharu Hiszpanii z Atletico. Za każdym razem drużynie brakowało zdolności przetrwania bez strat okresu dominacji rywala, a w większości przypadków także umiejętności obronienia wywalczonej wcześniej przewagi. Zespół znajdujący się krok od sukcesu dopadała jakaś śpiączka afrykańska, jakby piłkarzy pokąsały muchy tse-tse. O krok od źródła umierali z pragnienia – jak zaśpiewałby Jacek Kaczmarski. Z całą pewnością była to wina bezjajeczności trenera, który zamiast szaleć przy linii bocznej jak Juergen Klopp, obserwował bieg wydarzeń z żałosną miną Bronisława Pawlika i w żaden sposób nie potrafił zareagować na niekorzystne zwroty akcji.
3. Pod wodzą Ernesto Valverde żaden zawodnik nie podniósł wyraźnie swojej wartości, trener ten nie zdołał wykreować ani jednej nowej gwiazdy. Gra Barcy wciąż opierała się na tych samych czterech filarach, które zastał w klubie: bramkarzu Ter Stegenie, obrońcy Pique i napastnikach Messim oraz Suarezie. Piąty filar, pomocnik Busquets, znalazł się zaś na równi pochyłej, za co również trenera należy obwinić.
4. El Txingurri nie miał wizji, charyzmy, osobowości, cały czas nie wiadomo było, o co mu chodzi, do czego dąży. Okazał się fachowcem zbyt małego formatu na zespół, który potrzebuje mieć na ławce natchnionego lidera, a nie urzędnika.
DOGRYWKA Z GIEORGIJEM ŻUKOWEM. PRZEZ URAL NA DRUGĄ STRONĘ BŁOŃ
Trudno byłoby mi nie słyszeć skoro nawet imię otrzymałem na jego cześć – mówi nowy nabytek Białej Gwiazdy. – Mój ojciec bardzo poważnie podchodził do osoby marszałka i tak zdecydował. Interesuje mnie ta postać, będąc w Moskwie, zrobiłem sobie zdjęcie pod jego pomnikiem, który stoi pod murami Kremla przy wejściu na Plac Czerwony.
Widziałem program angielskich reportażystów o meczach Wisły z Cracovią i wywarł na mnie wielkie wrażenie.
Abzał Bejsebekow, który w Koronie Kielce grał z Siergiejem Chiżniczenko, mówił mi, że bardzo mu się tu podobało. Chwalił poziom rozgrywek i treningów.
Trudno powiedzieć. Odpowiedź może dać jedynie boisko. Wisła to dobry klub, wszyscy ją znają, ja też ją znałem podobnie jak Lecha czy Legię. Innym drużynom zacząłem się przyglądać dopiero po propozycji z Polski.
Bardzo zaprzyjaźniona i pracowita drużyna, dużo młodych chłopaków. Wszyscy od pierwszej do ostatniej minuty treningu pracują na sto procent.
Na razie wszyscy mówią do mnie po prostu Gieorgij. Mało się jeszcze znamy, jest dużo wzajemnego szacunku. W Rosji czy Kazachstanie byłem po prostu Żukiem, Żorą albo Goszą, a tu zobaczymy, może coś wymyślą.
Na szóstce i ósemce, ale w zasadzie i na dziesiątce mogę zagrać.
BARDZO FAJNY GIGANT Z INTERU I INNI. BRACIA NA HUŚTAWCE
7. PRETEKSTY RYSZARDA NIEMCA
8. 90 MINUT Z FILIPEM JAGIEŁŁO
10. NASZE NOMINACJE W KATEGORIACH: ODKRYCIE LIGOWIEC ROKU 2019
12. DOGRYWKA Z MICHAŁEM PROBIERZEM
14. TRANSFEROWE WIEŚCI Z PKO BP EKSTRAKLASY
15. ROMAN KOŁTOŃ W „PN”
16. O TYM, JAK POLSCY TRENERZY JEŻDŻĄ NA ZAGRANICZNE STAŻE
18. ANALIZA: PAPIEROWI LIDERZY
20. SPECJALNIE DLA NAS: GIEORGIJ ŻUKOW
24. TOP 30: KLASYFIKACJA POLSKICH PIŁKAREK ZA ROK 2019
26. 2ANGRYMEN, CZYLI FILIP KAPICA I MATEUSZ ŚWIĘCICKI
28. PIŁKARSKIE KSIĄŻKI – FENOMEN RYNKU WYDAWNICZEGO W POLSCE
30. DANNY INGS OD A DO Z
32. NIE JESTEŚMY JAK HARLEM! JAK TO SIĘ ROBI W LIVERPOOLU – RZECZ O SZTUCE ODNOSZENIA TRUDNYCH ZWYCIĘSTW
34. CO SIĘ DZIEJE Z LINGARDEM?
35. PORTLAND TIMBERS – NOWY KLUB NIEZGODY
36. BARCELONA ZMIENIŁA TRENERA, ALE CO Z TEGO WYNIKA?
40. WŁOSZCZYZNA TOMASZA LIPIŃSKIEGO
42. RANKING EUROPEJSKICH REPREZENTACJI
44. RANGERSI W ATAKU
48. WP W „PN”: JAK AS ROMA POMAGA SZUKAĆ DZIECI
52. DRUŻYNA NA ŻYCZENIE: ABERDEEN 1983
Możliwość komentowania została wyłączona.
Najnowsze wydanie tygodnika PN
Nr 50/2024
