Euro 2024

15.06.2024 13:42

Czy Euro może wygrać drużyna bez podstawowej jedenastki?

– Nikt nie ogra łatwo Hiszpanii. Dlatego należymy do grona faworytów Euro – powiedział defensywny pomocnik La Roji, Rodri. W sumie stwierdzenie prawidłowe i logiczne. Ale czy imprezę może wygrać zespół bez podstawowej jedenastki? Oto dobre pytanie.

Leszek Orłowski

Gdy La Roja zdobywała złote medale ME 2008 i 2012 oraz MŚ 2010, jej once de gala była przed turniejem w zasadzie oczy­wista, a nazwa: galowa jedenastka odpowiadała rze­czywistości. Zespół składał się bowiem z potężnych osobowości, pomnikowych postaci futbolu.

Prze­widywalność składu i taktyki była jej największą słabością, bo trener każdego z rywali wiedział, kto i jak zagra oraz co zrobić, żeby La Roję zatrzymać. Problemem była tylko realizacja taktyki. Obecnie sytuacja wygląda inaczej: jeśliby ktoś dziś, na kilka dni przed startem imprezy, prawidłowo wytypował jedenastkę, która rozpocznie mecz z Chorwacją, należałoby obwołać go prorokiem. Może wie, jak będzie ona wyglądać, tylko selekcjoner Luis de la Fuente, ale i to jest bardzo wątpliwe. A opiekuno­wie zespołów Włoch, Albanii i zwłaszcza zaczyna­jącej turniej meczem z Hiszpanią Chorwacji, mają wiele pracy, gdyż muszą przygotować się na wiele wariantów personalnych składu rywala z Półwyspu Iberyjskiego.

TRZECH PEWNIAKÓW

Po zakończeniu reprezentacyjnych karier przez generację potrójnych (podwójnych) mistrzów: Casillasa, Puyola, Sergio Ramosa, Pique, Albę, Busquetsa, Xaviego, Iniestę, Villę, Fernando Torresa wyda­wało się, że gotowa jest nowa, która osiągnie w pił­ce równie wiele. Isco, Koke, Thiago Alcantara i Saul mieli stworzyć linię pomocy na najbliższą dekadę, bo przecież talentu mieli, na pozór, nie mniej niż Xavi, Iniesta, Fabregas czy David Silva. Morata miał obsadzić środek ataku, a za dogrywanie mu piłek do pustej bramki odpowiadać Marco Asensio. David de Gea – zastąpić Casillasa między słupkami, Marc Bartra kolegów z Barcy na środku defensywy.

A wśród obecnych dwudziestokilkulatków nie ma zawodników najwyższej klasy światowej. W za­sadzie gdyby tworzyć jakąś jedenastkę All Star świa­towego futbolu, to kandydowałoby do niej dwóch Hiszpanów: Rodri z Manchesteru City do pomocy oraz, po ostatnich wyczynach, odrodzony jak Fe­niks z popiołów (przypomnijmy sobie jego formę i kłopoty zdro­wotne sprzed trzech lat) prawy obrońca weteran Dani Carvajal. Dalej nie mamy nikogo. W świa­towym TOP 5 na poszczególnych pozycjach nie miałby prawa zna­leźć się żaden inny Hiszpan.

Pewniaków do rozpoczęcia meczu z Chorwacją jest więc tyl­ko trzech: wymienieni Rodri i Carvajal oraz bram­karz Unai Simon (on może jest w top10 najlep­szych bramkarzy świata, ale pod koniec). Dalej zaś De la Fuente ma olbrzymi ból głowy. Miał go już ustalając kadrę na turniej, bo musiał wybrać 26 gra­czy z 50-60 zawodników o podobnej klasie i dają­cych podobne rokowania jeśli chodzi o sukces na imprezie. A teraz musi wybrać do jedenastki ośmiu z 23 niemal identycznych pod względem ak­tualnej wartości piłkarskiej futbolistów.

TALENT VS DOŚWIADCZENIE

Przy czym już za dwa lata, a na pewno za cztery, sytuacja może wyglądać inaczej. Wtedy tacy piłkarze jak Pau Cubarsi (17 lat), Pedri (21), nieobecny z po­wodu kontuzji Gavi (19), Fermin Lopez (20), Lamine Yamal (17) i Nico Williams (21) będą już ograni w wielkim futbolu, gotowi mentalnie by unieść grę w reprezentacji na prestiżowym turnieju. W Hisz­panii do wielkiego futbolu weszła kolejna generacja zawodników uzdolnionych w stopniu wybitnym. Bardzo kusiłoby, żeby na nich właśnie zdecydowa­nie postawić już podczas turnieju w Niemczech, gdyż talentem przebijają wszystkich starszych kole­gów.

Nie, bo nic takiego się po prostu nie zdarzyło. Jeden, dwóch dzieciaków to i owszem, może wygrać trofeum, ale włożonych do zespołu składającego się z zaprawio­nych w bojach weteranów. Toteż nie należy oczeki­wać, by De la Fuente, choć kocha i rozumie piłkar­ską młodzież, gdyż z nią, a nie z seniorami, praco­wał dotychczas, zdecydował się na taki ruch, bo przecież nic poniżej złotego medalu hiszpańskich ekspertów nie zadowoli – półfinał mieli przed trze­ma laty i teraz chcą więcej.

Każdy w wymienionych Hiszpanów to pił­karz bardzo wartościowy, z pięknymi sukcesami w karierze, ale przecież nigdy przez nikogo nie posą­dzony o wybitność. Żaden nie gra w którymś z wiel­kich klubów i nie ma w tym przypadku. Jedenastka składająca się z zawodników tego pokroju co wymie­nieni powyżej to zespół, który wyżej ćwierćfinału nie podskoczy. Liczenie, że na któregoś spłynie łaska pańska akurat teraz to liczenie na zbyt wiele, miano­wicie na cud. Jeden, dwóch, trzech zawodników te­go pokroju może być w mistrzowskiej ekipie, ktoś musi przecież w każdym zespole pracować i realizo­wać zadania taktyczne, ale nie może ona składać się z samych takich uzupełniaczy składu.

Dlatego De la Fuente chyba powinien zaryzyko­wać. Do trzech pewniaków, liderów zespołu, dołą­czyć piątkę młodziaków, a tak powstały szkielet uzupełnić o Le Normanda na środku obrony, Alexa Grimaldo na lewej stronie bloku i Moratę (bo kogóż innego?) na środku ataku. Niestety, Cubarsi odpadł na ostatnim etapie selekcji i w ogóle nie zna­lazł się w kadrze. Trzeba liczyć na to, że Le Nor­mand przypomni sobie swoje najlepsze mecze z minionego sezonu, Grimaldo okaże się tak zna­komitym pomocnikiem zabójcy (czyli asystentem) jak w Bundeslidze, a Morata zapomni o fatalnej końcówce sezonu klubowego.

Można ewentualnie dyskutować nad pozycją Fermina i zastanawiać się, czy nie lepiej do Rodriego i Pedriego pasowałby Martin Zubimendi albo Alex Baena? Istotnie, obaj to młodzi gracze, z tych, co to noszą buławy w ple­caku i w każdym momencie mogą je wyjąć. Ale to wszystko. Reszta znajdujących się w najlepszym pił­karsko wieku średniaków (na światowym poziomie, my w Polsce każdego wzięlibyśmy do jedenastki z pocałowaniem w rękę) może pełnić tylko rolę re­zerwowych. Jedenastka progresywna, wymienio­na powyżej, może nie wyjść z grupy, ale może też dotrzeć do strefy medalowej. Jedenastka konserwa­tywna z grupy wyjdzie, ale dalej zabraknie jej para­metru by cokolwiek osiągnąć.

PESYMIZM W NARODZIE

Hiszpanie, jako się rzekło, z jednej strony z urzę­du oczekują od swojej reprezentacji złotego medalu, podobnie jak fani w Niemczech, Anglii, Włoszech, Francji – każdej z pozostałych potęg europejskiej pił­ki. Ale z drugiej znają się na futbolu i wiedzą, na ile wybrańców De la Fuente stać. Medialni eksperci na razie milczą na temat szans La Roji w Niemczech, albo mielą w ustach komunały niewarte cytowania. Wiele ciekawsze są opinie kibiców.

Pod artykułem w „Marce” opisującym zespół na Euro zalogował się fan o pseudonimie „jHorza” popełnił następujący komentarz:

Warto się nad tym wpisem pochylić. To na pewno pogląd nieodosobniony, wskazujący zaś Luisowi de la Fuente jeszcze jedną drogę do sukce­su w Niemczech, czyli wystawienie składu z dwo­ma defensywnymi pomocnikami i bardzo ostroż­na taktyka. Skoro nie ma się ludzi by grać otwarty futbol z innymi mocarzami, trzeba zagrać inaczej, sprytnie. Może nie jak Grecja w 2004, ale w każ­dym razie bez nastawiania się na posiadanie piłki i dominację, czyli jak Portugalia w 2016 roku. To by była taka przejściowa taktyka na czas kryzysu, wy­miany pokoleń, okres, gdy jedno wybitne już defi­nitywnie odeszło, a drugie dopiero nadchodzi. Jeśli przyniosłaby sukces, zostałaby selekcjonerowi wy­baczona.

Inny kibic, „eulover”, widzi sprawy jeszcze czar­niej.

Wy­rażony przezeń pogląd też da się obronić, a czarny scenariusz jest jak najbardziej możliwy. W tej sytu­acji prawdę pisze „GaliciaNY”:

A może oczekiwania na dobre należałoby zwery­fikować? „indignado-atletico” pisze:

Bardzo to mą­dra opinia, idealna na podsumowanie niniejszych rozważań. A swoją drogą, jakże chcielibyśmy pod artykułami w polskich mediach czytać tak roz­sądne komentarze.

Leszek Orłowski

Label

Imię*

E-mail*

Label

Imię*

E-mail*

0 komentarzy

Wbudowane opinie

Zobacz wszystkie komentarze