Polska Ekstraklasa

28.07.2024 11:48

Praca po­za Warszawą pozwoli­ła mi pokazać, że zasługuję na inne traktowa­nie. I odnoszę wrażenie, że ono się zmieniło

– Dotychczasowy okres w Piaście ulokował mnie na rynku trenerskim.
Potrzebowałem tego etapu. Praca poza Warszawą, w odmiennych warunkach,
pozwoliła mi pokazać, że zasługuję na inne traktowanie. I odnoszę wrażenie,
że ono się zmieniło – przyznaje Aleksandar Vuković.

Konrad Witkowski

Czy po sezonie 2023-24 reaguje pan alergicz­nie na hasło: remis?

Tak duża liczba spotkań zakończonych remisami, szczególnie w rundzie jesiennej, sporo nas koszto­wała. Później zabrakło punktów do tego, aby po­walczyć o cos więcej. A była to konsekwencja nie­skuteczności. Nie remisowaliśmy, myśląc o 0:0, broniąc się przez cały mecz, licząc, że uda się uniknąć porażki. Graliśmy o trzy punkty i nie­rzadko mieliśmy ku temu wiele sytuacji. Chcemy to zmienić w nadchodzącym sezonie, remisy prze­kształcać w zwycięstwa.

Jak żadna drużyna doświadczyliście tego, że remis to najbardziej niejednoznaczny rezultat.

Najwięcej było mieszanych emocji. Z jednej stro­ny – nie wygrałeś, z drugiej – czujesz satysfakcję, że zespół prezentuje się dobrze, jest chwalony za styl, nie możesz mieć większych zastrzeżeń co do realizacji założeń. Z tego względu bardzo czę­sto towarzyszył nam niedosyt. Właśnie to zazwy­czaj czuliśmy, nie niezadowolenie.

Dziesiąta pozycja na finiszu poprzednich rozgrywek sugeruje, że Piasta należy po­strzegać jako ligowego średniaka?

W Ekstraklasie nieliczne kluby mogą być uznawa­ne za kandydatów do medali. Cała reszta – łącznie z obecnym mistrzem i wicemistrzem Polski – sta­nowi grono drużyn, które w zależności od tego, jak potoczą się rozgrywki, mogą znaleźć się blisko góry albo w okolicach strefy spadkowej. Przykłady Jagiellonii oraz Śląska mówią bardzo wiele. Piast musi mieć świadomość, że bogatsze kluby z tej ligi spadają albo nie mogą się do niej dostać. To jednak nie wyklucza ambicji, by nawiązywać do najlep­ szych czasów. Piąte miejsce sprzed dwóch lat jest takim właśnie nawiązaniem. Stać nas na to, lecz powinniśmy z pokorą podążać krok po kroku. Trzeba pamiętać, że aktualnie w Ekstraklasie nie ma wielu klubów, które dysponują mniejszymi możliwościami. Teraz, u progu sezonu, musimy ustalić, co stanowi dla nas realny cel. Nie jest ta­jemnicą, że w Piaście trwają pewne zawirowania. Czekamy na to, aż sprawy się wyjaśnią, wówczas zobaczymy, w jakim kierunku zmierzamy. Cieszy mnie, że zespół nie wymaga wielkich zmian, aby móc toczyć równorzędną walkę z każdym w lidze.

Z czego wynikała tak zła pierwsza część wiosny, gdy Piast wygrał w lidze raz na dzie­więć kolejek?

Złożyło się na to sporo czynników. Seria szybko się powiększała, a była przeplatana takimi występami, jak z Rakowem w Pucharze Polski. Po części zapłaciliśmy za to, że na początku rundy byliśmy swego rodzaju pucharowiczem: nie tylko rywali­zowaliśmy na drugim froncie, rozegraliśmy rów­nież zaległe spotkanie z Puszczą. Natłok meczów w tamtym czasie był dla nas wymagający. Potrafili­śmy pokonać 3:0 Raków we wtorek, ale już w pią­tek przegrać w takim samym stosunku w Chorzo­wie. Do tego dochodziło osłabienie na lewej obro­nie. Musieliśmy szukać rozwiązania po odejściu Alexandrosa Katranisa, pewnego punktu zespołu. Minęło trochę czasu, zanim Tomek Mokwa okazał się rozwiązaniem, które zapewniało należytą ja­kość. Pewnie jeszcze kilka powodów by się znala­zło. Okres bez ligowej wygranej nie był pochleb­ny, natomiast dużą satysfakcję sprawiło mi to, że w takich okolicznościach drużyna się nie rozpadła, potrafiła przezwyciężyć trudności. Zaliczyła serię dobrych wyników i spokojnie zapewniła sobie po­zostanie w Ekstraklasie.

Zrobiło się nerwowo, kiedy wmieszaliście się w walkę o utrzymanie?

Skuteczność to ten element, którego popra­wienie pozwoli Piastowi skutecznie rywalizo­wać o górną połowę tabeli?

Nie da się przewidzieć, czy mecze będą układać się podobnie jak w poprzednim sezonie i czy bę­dziemy potrzebować tylko lepszego dołożenia sto­py w szesnastce przeciwnika. Pracujemy nad funk­cjonowaniem zespołu w każdym aspekcie. Dobrą organizacją w obronie i w ataku zwiększymy swoje szanse na korzystne rezultaty. Wykorzystywanie sytuacji, oczywiście, jest jednym z istotniejszych elementów. Mam nadzieję, że sposobem gry do­prowadzimy do tego, że nasze wyniki będą uzależ­nione właśnie od skuteczności.

W jakiej roli widzi pan Jorge Felixa?

Na pozycję środkowego napastnika mamy Fabia­na Piaseckiego i Macieja Rosołka, plus dwóch młodych chłopaków aspirujących do gry: Piotra Urbańskiego i Ga­briela Kirejczyka. Jorge dał nam wiele, stanowi ważne ogniwo zespołu, natomiast jest groźniej­szy, kiedy ma obok siebie typową dziewiątkę. Li­czę, że będzie mógł występować jako zawodnik atakujący z drugiego planu – taka rola najbardziej mu pasuje.

Nadchodzący sezon postrzega pan jako większe wyzwanie niż niespełna dwa, które za panem w roli trenera Piasta?

Codzienną pracą dążyłem do tego, aby zostać w Gliwicach na następny sezon. Dostałem zaufa­nie, klub zdecydował się na przedłużenie umowy. Kiedy trafiłem do Piasta, był na miejscu spadko­wym, spoczywała na mnie duża odpowiedzialność. Cały czas ją czuję. Nie zabraknie mi ambicji.

Sięga ona zbudowania pozycji porównywal­nej do tej, jaką cieszył się Waldemar Fornalik?

Co prawda z dorobkiem 125 spotkań w Eks­traklasie, ale wciąż jest pan szkoleniowcem młodym. Tymczasem w lidze coraz liczniej­szą reprezentację ma następna generacja trenerów. Na jakim szczeblu tej drabiny umiejscawia pan siebie?

Jestem realistą, wydaje mi się, że oceniam sprawie­dliwie – także samego siebie. Wcześniej czułem się bagatelizowany. Może ktoś patrzy na to z innej perspektywy, jednak faktem jest, że w swoim pierwszym pełnym sezonie wywalczyłem mistrzo­stwo z Legią. Pracując w innej sytuacji niż ta, którą mieli w poprzednim sezonie czy mają aktualnie trenerzy w tym klubie. Mój sukces jest niepodwa­żalny, lecz został w pewien sposób zlekceważony. Dlatego, że nastąpił świeżo po wcześniejszych ty­tułach zdobywanych przez Legię. Na rynku tre­nerskim ulokował mnie dotychczasowy okres w Piaście. Potrzebowałem tego etapu: praca po­za Warszawą, w odmiennych warunkach, pozwoli­ła mi pokazać, że zasługuję na inne traktowa­nie. I odnoszę wrażenie, że ono się zmieniło.

W tym zawodzie liczy się to, co jest przed tobą. Musisz nieustannie udowadniać swoją wartość, potwierdzać, że znaczysz coś na rynku. Zarówno młodzi, jak i starsi trenerzy pracują na nazwisko. To swoista rywalizacja, którą trzeba podjąć. Nie ukrywam, że ona mnie bardzo mobilizuje.

Z wiekiem jest jak z narodowością – to nie ona decyduje, czy ktoś jest dobry w danej profesji. Jako asystent współpracował pan z sześcio­ma trenerami Legii. Czy do któregoś z nich jest panu szczególnie blisko pod względem stylu prowadzenia drużyny?

Każdy szkoleniowiec jest inny, mniej lub bardziej różnimy się pomysłami, podejściem. Cieszę się, że mogłem przejść taką drogę, pobierać lekcje od różnych trenerów. Bardzo dużo mi to dało: przede wszystkim ukształtowałem swój sposób pracy z zespołem, miałem kilka lat na jego przygo­towanie. Trzymam się pewnych standardów, któ­rych doświadczyłem w sztabach tamtych szkole­niowców. Obserwując ich metody i zachowania, miałem okazję wybrać własną ścieżkę, najbardziej pasującą do mojej osobowości. Bo jednym z klu­czowych aspektów jest autentyczność. Prowadząc grupę ludzi, musisz być sobą. Udając Jacka Magie­rę lub Ricardo Sa Pinto, nie byłbym wiarygodny.

Wizyty przy Łazienkowskiej nadal wywołują w panu wyjątkowe emocje?

Legia to dla mnie szczególny klub i takim zostanie na zawsze. Jako piłkarz i trener spędziłem tam po­nad połowę zawodowego życia. Nie mam zamiaru się tego wyrzekać, przeciwnie – jestem dumny. Potrafiłem coś dla Legii zrobić przez te lata, mogę z podniesioną głową przyjeżdżać na jej stadion i walczyć o punkty dla drużyny, którą w danym momencie prowadzę. Mecz przy Łazienkowskiej nigdy nie będzie dla mnie taki sam jak spotkanie z innym klubem, w którym nie pracowałem. Jed­nak do tego można się przyzwyczaić.

W czym tkwi problem reprezentacji Serbii, która mimo bardzo dużego potencjału znów rozczarowała na mistrzowskiej imprezie?

Nie jestem zawiedziony, gdyż nie miałem oczeki­wań wobec tej reprezentacji. Zresztą nie mam ich od lat. Główne problemy serbskiej kadry są wciąż te same: nieprawdopodobna doza egoizmu, myśle­nie tylko o sobie, zbyt niski poziom zaangażowa­nia zawodników w grę dla drużyny narodowej. Spoglądając na reprezentację jako trener, uważam, że była zdezorganizowana, pozbawiona pomysłów na to, w jaki sposób atakować, jak bronić w po­szczególnych strefach boiska. Serbia nie miała kla­rownego planu na Euro. Dwa punkty zdobyte w tych okolicznościach świadczą wyłącznie o tym, że w zespole jest niewykorzystany potencjał pił­karski.

Konrad Witkowski

Label

Imię*

E-mail*

Label

Imię*

E-mail*

0 komentarzy

najstarszy

najnowszy oceniany

Wbudowane opinie

Zobacz wszystkie komentarze