Zbigniew Mucha

Kończy się miesięczny maraton pod nazwą Euro 2024. Piłkarze z reprezentacji, które odpadły po fazie grupowej kończą już urlopy. Zresztą niektórzy to pewnie już zapomnieli, co się działo na tym turnieju. Ale taki to już urok trwających długo, a może i zbyt długo, imprez sportowych.

W 2018 roku Anglię opanował szał kamizelkowy. Zapatrzeni w swojego eleganckiego selekcjonera, wyspiarze zaczęli nagminnie do pracy nosić kamizelki. W tym roku furorę ponoć robił Gareth Southgate w kamizelce, tyle że ratunkowej, siedząc bodaj w wannie, w każdym razie w płytkiej wodzie. To mem internetowy w kontekście zachowawczej, ultra bezpiecznej i przy tym niestrawnej taktyki...

Hiszpanie tylko raz przegrali półfinał wielkiej imprezy, ale to akurat sprawa bardzo świeża. Francuzi mimo wielu epickich gier półfinałowych, mają też traumy, z tym że teraz liczą na to, że Marcus przypomni w końcu Liliana. Holendrzy mogą bać się karnych, zaś Anglicy nie chcą pamiętać o łzach Paula Gascoigne’a i pudle obecnego selekcjonera. Czas na...

Niemcy nie dali rady Hiszpanom. Pożegnali się ze „swoim” turniejem już na etapie ćwierćfinału. Przegrali mecz, w którym na pewno nie byli gorsi. I to akurat uwaga, a właściwie paradoks, natury ogólnej. Ale zagłębiając się w szczegóły, jest ich więcej.

Przyjechał do Warszawy na specjalne zaproszenie Ambasady Niemiec. Piłkarz-legenda. Wspaniały na boisku, niebanalny poza nim. Nawet oficjalna strona Bayernu przedstawiając sylwetkę zawodniczą w swoim hall of fame, pisze o nim bez ogródek: ekscentryk, rewolucjonista, bezkompromisowy buntownik, piłkarz dzielący opinię publiczną.

Wczoraj, 3 lipca, minęło pół wieku od słynnego „Meczu na wodzie” we Frankfurcie. Meczu, który zamknął Polakom drogę do wielkiego finału MŚ. Grzegorz Lato żałuje, że tego spotkania nie dało się przełożyć. Paul Breitner nie ma wątpliwości, że Polska była najlepszą drużyną podczas Weltmeisterschaft ’74. 

To pewnie ryzykowna teza, ale gdyby oceniać wrażenie z konkretnego meczu, to po jednym tylko występie przeciw Szwajcarii, uznalibyśmy Włochów, niedawnych mistrzów Europy, za najsłabszy zespół w całym turnieju.

Jak nie Totonero, to Calciopoli. Jak nie zawieszenie, to kontuzja. Dla Włochów nie ma przeszkód, jednoczą się w trudnych momentach. Sięgają wówczas po medale i puchary. No i zawsze pokazują światu nieoczywistego bohatera. W tym roku jest nim Riccardo Calafiori, który ma szanse pójść w ślady Paolo Maldiniego.

Mieli zagrać ofensywnie. Jedni i drudzy. My, żeby ratować twarz, a Francja, żeby nastrzelać goli. W efekcie wyszedł remis z wicemistrzami świata. Niby dla nas bez znaczenia, ale ugraliśmy punkt z drużyną, która grała o konkretną stawkę. Mistrzostwa Europy przegraliśmy, lecz spalonej ziemi nie widać.

Ich fani kornery fetują niczym gole, ale już dawno przestało śmieszyć ich bukowanie biletów tylko na pierwszą fazę turnieju. Kolejny raz odpadli w przedbiegach. Tym razem choć było blisko, skończyło się jak zawsze. Szkocja zagrała swoje, czyli trzy mecze.