(…)

Możesz zaśpiewać: to był rok, udany rok?
Kajrat po 16 latach odzyskał mistrzostwo kraju – mówi Jacek Góralski. – Mogę dopisać kolejne trofeum do kolekcji w CV, co bardzo cieszy, a zarazem motywuje. W całym sezonie zagraliśmy praktycznie jedno spotkanie na wyjeździe, bo ze względu na COVID-19 wszystkie zespoły zjechały do nas do miasta, by rozegrać krajową ligę. Niestety – tak się zmienił świat wokół nas. W Kazachstanie przestrzega się zasad. Ludzie noszą maseczki, co chwila są kontrole, trzeba się tłumaczyć policji, gdzie się jedzie i w jakim celu. W bazie treningowej Kajratu każdy zawodnik ma osobny pokój – bronimy się przed koronawirusem. – Ze względu na pandemię to był też szalony czas w piłce reprezentacyjnej. Żałuję, że w rewanżu z Italią popełniłem błąd. Zamiast wyczekać, podpaliłem się z powodu wcześniejszego faulu na Bartku Bereszyńskim i nie zareagowałem jak trzeba. Inaczej wszystko wygląda z perspektywy grającego, inaczej postrzega to oglądający.

Jak ocenił to selekcjoner?
Musiałbyś zadzwonić do niego. Na pewno nie przejmuję się opiniami innych osób na swój temat, najważniejsze jest zdanie trenera. 

Czy fakt, że występujesz w Kazachstanie ma przełożenie na twoją pozycję w reprezentacji?
Kajrat to nie jest przypadkowy klub. Dysponujemy bazą treningową marzeń, nie brakuje niczego. Wszystko w klubie jest poukładane na tip top. Liga Kazachstanu przypomina ligę bułgarską, jest kilka bardzo mocnych zespołów, są słabsze, lecz nikt nie kładzie się na boisku. Nie jest łatwo wywalczyć mistrzostwo, dlatego ten sukces smakował wybornie. Gdyby nie było pandemii, na mecze Kajratu przychodziłoby po ponad 20 tysięcy kibiców. Na razie cieszę się pobytem w ojczyźnie, święta spędziłem w Bydgoszczy, a 10 stycznia zjawię się w Kazachstanie i czekają mnie dwa obozy treningowe. 

Kajrat nie ma aspiracji na fazę grupową europejskich pucharów?
Pewnie, że ma i dlatego można się spodziewać sprowadzenia dwóch, trzech klasowych obcokrajowców. W klubie wszystkie ruchy są przemyślane. Ambicje są duże, ale wszyscy zdają sobie sprawę z tego, jak trudno jest awansować do fazy grupowej Ligi Mistrzów bądź Ligi Europy. Konkurencja nie śpi. Z Kazachstanu nie tylko Kajrat chce zaistnieć na arenie międzynarodowej. W futbol inwestuje się coraz więcej pieniędzy, efekty tego – w wydaniu klubowym i też reprezentacyjnym – są kwestią czasu. 

(…)

Przed rokiem pisaliśmy, że nasza klasyfikacja jest czerwono-pomarańczowa, gdyż zdominowali ją gracze Liverpoolu oraz reprezentacji Holandii. Tym razem kolor czerwony uległ wzmocnieniu, gdyż LFC znów był świetny, ale jeszcze lepszy był także strojący się w tę barwę Bayern. Z tych dwóch klubów wywodzi się aż dziesięciu członków dwóch drużyn marzeń roku 2020, czyli blisko połowa, a jeden z piłkarzy, Thiago Alcantara, reprezentował oba. Przepraszamy za monotonię, ale inaczej się po prostu nie dało. Mamy wrażenie, że jedenastka zmontowana z piłkarzy obu tych zespołów przez kilka lat ogrywałaby wszystkich sto do zera. 

(…)

Trudno zrozumieć, dlaczego Angelino miał tak słabą prasę w Manchesterze, czemu Pep Guardiola w nim nie zagustował. Lipsk zrobił na Hiszpanie złoty interes, bo to petarda, maszyna do asystowania i strzelania goli. Jesienią grał też jako skrzydłowy, ale… szkoda go na tę pozycję! Robertson przegrał z nim o włos, bo za nim w sumie rok nie gorszy od 2019. Chilwell za to poszedł strasznie w górę, to w tej chwili wzorcowy boczny obrońca. Guerreiro stał się jesienią ulubionym kolegą Haalanda na połowie rywala, jego aktywność wprost porażała, starał się robić wszystko. Theo został po mistrzowsku odbudowany w Milanie. Nie ma dziś na tej pozycji zawodnika o większej sile dynamicznej w ataku niż on. Gaya to w Valencii prawdziwy rodzynek, jednak powinien jak najszybciej przenieść się gdzieś między równych sobie. Mendy znakomicie broni, ale ma za mało śmiałości w ataku. Alba w zasadzie dopiero w grudniu zagrał na miarę możliwości, ale są one tak przeogromne, że wystarczyło. Reguilon pasowałby do Realu bardziej niż Mendy, bo on z kolei nie ma żadnych oporów przed włączeniem się do ataku, a gdy to zrobi, na ogół pomaga zespołowi. Lucas gdy grał, był świetny, ale ma w Bayernie poważny problem, któremu na imię Alphonso, a na nazwisko Davies. 

Kimmich to jedynka bezdyskusyjna, a gdyby jesienią, tak jak wiosną, grał na prawej obronie, także na tej pozycji sklasyfikowalibyśmy go na pierwszej lokacie. Dziś to pomocnik doskonały, który widzi na boisku wszystko, umie zagrać, gdzie należy i przewiduje ruchy rywali. Henderson niewiele stracił z ubiegłorocznej solidności, natomiast jeśli chodzi o błysk, to trochę tak. Kante odwrotnie: jak czasami zagra albo strzeli, to świat się kłania, ale już nie tłamsi wszystkich – partnerów i rywali – w środku pola, jak czynił to kiedyś. Rodri coraz lepiej czuje tempo gry City i zaczyna sterować ruchem. Witsel grał dobrze, ale jesienią jakby Borussia wymykała mu się z rąk, nie trzymał już lejców tak pewnie. Tielemans w końcu zaczął grać na miarę ogromnego talentu. Verratti w dziesiątce być musi, ale wciąż liczymy, że jeszcze kiedyś zajmie na swojej pozycji pierwsze miejsce, gdyż byłoby to z korzyścią dla futbolu jako takiego. De Jong niby w Barcelonie nie spełnia wielkich nadziei, ale przez cały rok i tak był najlepszym środkowym pomocnikiem, szkoda, że gdy w jednym meczu robi krok do przodu, to w kolejnym się cofa. Sigurdsson został w Evertonie cofnięty zza napastnika do sali maszyn i wyszło mu to na bardzo dobre. Guendogan grał jak zawsze, czyli bardzo pewnie i mądrze.

De Bruyne utrzymał pierwszeństwo, bo wciąż jest najlepszy, zwłaszcza rozpędzony z piłką. Rok temu pisaliśmy, że tęsknimy za jeszcze jednym playmakerem, dla którego przychodzi się na stadion i oto okazał się takim Bruno Fernandes – do Premier League wszedł z drzwiami. To zawodnik, który nie bierze jeńców; każde zagranie planuje jako majstersztyk i zaskakująco wiele takimi się okazuje. Thiago klasyfikujemy tak wysoko za wybitną wiosnę, zwłaszcza w Lidze Mistrzów, a pomimo straconej z powodu urazów jesieni, Kroosa za wielkie mecze rozegrane na przestrzeni całego roku, choć nie brakowało także miernych. Barella przez nokaut wygrał rywalizację o miejsce w pomocy Interu ze Stefano Sensim i w tym roku już zdecydowanie poświęcił się ofensywie. 

(…)

Kremer, jeden z założycieli Bundesligi, jest postacią dla niemieckiej piłki legendarną. W Kolonii, mimo iż minęło ponad pół wieku od jego śmierci, dalej wspominany jest z sentymentem, podziwem i dumą. We wczesnych latach 60. 1. FC Koeln było gwarancją sukcesu, tak jak obecnie jest nim Bayern Monachium. Klub znad Renu odcisnął piętno na historii niemieckiej piłki.

Kremer był przewodniczącym klubu Koelner BC 01, ale miał ambicję, by zjednoczyć miasto pod wspólnym, piłkarskim sztandarem. Dlatego pragnął nakłonić członków swojego klubu i SpVgg Suelz 07 do połączenia. Na zebraniu zadał jedno pytanie: – Czy chcecie zostać ze mną mistrzem Niemiec? Chcieli. Kremer był charyzmatycznym i pewnym siebie człowiekiem, więc nie zajęło mu wiele czasu, by przekonać ostatnich wątpiących do tego przedsięwzięcia. W lutym 1948 roku założono 1. FC Koeln. Wprawdzie w piątek trzynastego, ale dla miasta miał się to okazać najszczęśliwszy dzień w powojennej historii. 

Obecnie ton Bundeslidze nadaje Bayern Monachium. Bawarczycy są motorem napędowym niemieckiej piłki, największym i najpoważniejszym graczem, bez którego aprobaty trudno o jakiekolwiek zmiany. Na przełomie lat 50. i 60. taką rolę pełniło Koeln. Z całą swoją arogancją i bezczelnością. Pod rządami prezydenta Kremera wyznaczało trendy. Było pionierem wszelkich nowinek. W 1953 roku otwarto ośrodek treningowy Geissbockheim, który pochłonął monstrualne jak na tamte czasy pieniądze. Kremer nie liczył się z kosztami, bo wiedział, że to zaprocentuje. Był pochłonięty swoją wizją, nikt nie mógł go od niej odwieść. Sam siebie nazywał demokratycznym dyktatorem. Ośrodek Koeln regularnie odwiedzali przedstawiciele innych klubów z kraju czy nawet z zagranicy, bezwstydnie kopiując pomysły. Działacze Bayernu w latach 60. wielokrotnie konsultowali z Kremerem plany i posunięcia w sferze administracyjnej i infrastrukturalnej.

Siłownie, gabinety masażu, klubowa restauracja, boiska treningowe. A wszystko umiejscowione w pasach zieleni. Ośrodek budził podziw, Koeln wyznaczało tempo i rytm niemieckiej piłki. Klub był bogaty, potężny, a najważniejsze decyzje podejmował jako pierwszy. Motto Kremera brzmiało: wszystko co najlepsze dla 1. FC Koeln! Był zapatrzony w najlepszą wówczas drużynę w Europie, Real Madryt, chciał stworzyć podobną potęgę w Niemczech.

(…)

4. TEMAT TYGODNIA: WIELKA SONDA „PN” – KTO NAJLEPSZYM POLSKIM PIŁKARZEM W HISTORII

12. 90 MINUT Z JACKIEM GÓRALSKIM

14. PRETEKSTY RYSZARDA NIEMCA

15. PRAWDA FUTBOLU ROMANA KOŁTONIA

16. JESIEŃ W WYKONANIU KLUBÓW EKSTRAKLASY

21. NAJLEPSI W GRUDNIU W EKSTRAKLASIE

22. DOGRYWKA Z GRZEGORZEM WOJTKOWIAKIEM

24. NA KTÓRYCH POZYCJACH POTRZEBUJĄ WZMOCNIEŃ KLUBY EKSTRAKLASY

25. PLEBISCYT „PN” – NOMINACJE W KATEGORII PIERWSZOLIGOWIEC ROKU

26. 2 ANGRY MEN, CZYLI FILIP KAPICA I MATEUSZ ŚWIĘCICKI

28. DECLAN RICE LICYTOWANY WYSOKO

30. GDZIE SZUKAĆ ROZRYWKI W PREMIER LEAGUE

32. TOP 110, KLASYFIKACJA NAJLEPSZYCH EUROPEJSKICH ZAWODNIKÓW W 2020 ROKU

35. ATLANTA UNITED Z NOWYM TRENEREM

36. FRANZ KREMER, CZŁOWIEK, KTÓRY WYPRZEDZIŁ BAYERN

38. LUCAS ALARIO OD A DO Z

40. NUMER 2020 ROKU, CZYLI KALI MÓWIĆ PO WŁOSKU

42. KLUBY Z IDEĄ

44. WOJNA FUTBOLOWA

45. NAJLEPSI W GRUDNIU W EUROPIE

46. LIGI W EUROPIE

48. PIŁKA NA PRAWO

49. WP W PN: RECA ROBI SALTO

50. TELEWIZYJNY ROZKŁAD JAZDY

51. NA ZDROWY ROZUM LESZKA ORŁOWSKIEGO

52. DRUŻYNA NA ŻYCZENIE: POLSKA 1978

„Piłka Nożna”