Weź siódemkę i pociągnij ten zespół

To rozwiązanie idealne, ale trudne do realizacji – mówi Kamiński. – Żeby tak było, Lech musiałby właściwie co sezon sięgać po mistrzostwo. Priorytetem jest rozwój zawodnika, a w naszej lidze, po osiągnięciu pewnego pułapu, już nie da się robić postępów.

Podchodzę do tematu spokojnie, chociaż takie doniesienia wywołują pewną ekscytację. Skoro pojawiają się oferty, znaczy, że dobrze wykonuję swoją pracę i zachodnie kluby to dostrzegają. Kiedy ktoś przedstawia ciekawy projekt, warto nad nim usiąść, zastanowić się, rozważyć plusy i minusy. Składa się na to wiele czynników. Jeśli o mnie chodzi, jestem gotowy, żeby zrobić kolejny krok w karierze.

Liga Europy. Mimo że zajęliśmy ostatnie miejsce w grupie, to była świetna przygoda. Zapracowaliśmy na nią i nikt nam tego nie zabierze. Dostaliśmy się do fazy grupowej w efektowny sposób, prezentując grę, jakiej dawno nie pokazywał żaden polski zespół na arenie międzynarodowej. Możemy być z tego dumni.

Zagrać na Benfice to byłaby piękna sprawa, ale musiałem zadowć się samym pobytem na stadionie. Wracałem wówczas po kontuzji, byłem gotowy, żeby wystąpić. Nie czułem żalu z tego powodu, przynajmniej grałem w pierwszym meczu przeciwko portugalskiemu zespołowi.

Nie będę ukrywał, że trener Żuraw jest dla mnie jak piłkarski ojciec: postawił na mnie, dał szansę gry w Ekstraklasie, pozwolił zadebiutować w pierwszej drużynie. Za to zawsze będę mu wdzięczny. Miałem tylko 17 lat, a od tamtej pory cały czas byłem blisko podstawowego składu. W premierowym sezonie występowałem na boku obrony, potem na skrzydle, prezentowałem dobry poziom, chyba odpłaciłem za zaufanie. Trener wiedział, że może na mnie liczyć. Pod jego wodzą pokazałem się szerszej publiczności, ma duży udział w tym, że dzisiaj nie jestem postacią anonimową.

Każdy szkoleniowiec wprowadza do szatni swoje zasady, u nas także pewne rzeczy zmieniły się względem tego, co było za trenera Żurawia. Pozytywnie przyjęliśmy te reguły, dzięki czemu mamy bardzo dobrą atmosferę w zespole. Wszyscy bez wyjątku jesteśmy skoncentrowani na osiągnięciu celu i jeżeli dalej będziemy pracować tak, jak do tej pory, na koniec sezonu możemy mieć powody do radości.

Często grywałem z siódemką, czy to w juniorach Lecha, czy w kadrach młodzieżowych. Poprzednio ten numer należał do Kamila Jóźwiaka. Kiedy odchodził do Derby County, powiedział: Kamyk, weź siódemkę i pociągnij ten zespół. Kamil zaczął z nami ubiegły sezon, więc jeszcze nie mogłem zmienić numeru. Przejąłem go, gdy tylko nadarzyła się okazja.

Kluczowe było to, że… poleciałem na wakacje. Przed poprzednim sezonem przerwa była krótka, trzeba było gonić, nadrabiać stracony czas. To był bardzo intensywny okres, ze względu na europejskie puchary graliśmy co trzy dni. Dopiero teraz mogłem oczyścić głowę, aby później w pełni skupić się na nadchodzących wyzwaniach.

Jest mi wstyd za miniony sezon. Zwłaszcza mnie, jako wychowankowi klubu, zależy na udowodnieniu, że był to tylko wypadek przy pracy. Obecne rozgrywki są szczególne, ponieważ stulecie obchodzi się tylko raz. Każdy z nas stoi przed szansą, aby zapisać się w historii Lecha. Gramy o mistrzostwo. Mamy na tyle silny zespół, żeby zdobyć tytuł.

Zdaję sobie sprawę, jakie są wobec mnie oczekiwania i nie boję się ich, zamierzam im sprostać. Sam mam wobec siebie wymagania – stale podnoszę sobie poprzeczkę, to już mój trzeci sezon w Ekstraklasie, muszę być wyróżniającym się piłkarzem w skali całej ligi. Nie chcę być w Lechu tylko młodzieżowcem, ale liderem, który zdobywa bramki, zalicza asysty, decyduje o losach spotkań. Wiedziałem, że jak drużyna będzie właściwie pracować na boisku, to i ja będę dobrze wyglądać. Moja aktualna dyspozycja to również zasługa wysokiej formy reszty chłopaków.

Stracone punkty nie tyle nas zmotywowały, co pokazały, że mistrzostwo zdobywa się przede wszystkim w takich meczach – z beniaminkami i drużynami bijącymi się o utrzymanie. Z tego typu spotkań trzeba wyciągać maksimum, bo na koniec może brakować właśnie tych punktów. Po Radomiaku w szatni panowała duża złość. Tydzień później, z Górnikiem, przegrywaliśmy, by ostatecznie zwyciężyć 3:1. Zaprezentowaliśmy siłę mentalną. Przekonaliśmy się, że nawet przy słabszym początku, odpowiednia koncentracja na zadaniach może prowadzić do wygranej. Podczas okresu przygotowawczego sztab położył duży nacisk na zmianę sposobu bronienia. Wszyscy bez wyjątku pracują w defensywie, co przynosi efekty, bo nie jest łatwo strzelić nam gola. Z przodu mamy tyle jakości, że nie trzeba obawiać się o sytuacje bramkowe. Mimo wszystko w naszej grze jest jeszcze wiele do poprawy.

Wciąż jesteśmy na początku rozgrywek, układ sił dopiero będzie się klarować, okaże się, kto o co gra. Sytuacja w tabeli pewnie będzie się dynamicznie zmieniać. Świetnie byłoby wypracować sobie przewagę, bo to daje pewien komfort, ale nie będę zaskoczony, jeśli rywalizacja o tytuł potrwa do ostatniej kolejki. Dla nas ten sezon to 34 finały.

Z wielu względów było to dla mnie bardzo ważne spotkanie. Spełniłem kolejne marzenie, strzelając gola na stadionie Górnika.

Śmieję się, że zdobywam głową jedną bramkę na sezon, także średnia już została podtrzymana. Sporo pracuję nad tym aspektem, ale może być jeszcze lepiej. Da się z tego wycisnąć więcej.

W znacznym stopniu tak jest. Od każdego ofensywnego zawodnika oczekuje się goli i asyst. Chociaż liczby nie zawsze oddają pełny obraz – ktoś może uzbierać trochę bramek w sezonie, bo akurat piłka parę razy spadnie mu na nogę. Do skrzydłowych powinno się podchodzić indywidualnie: są piłkarze różnego typu, a trenerzy mają wobec nich różne wymagania. Przy ocenie skrzydłowego równie istotny jest styl jego gry oraz wpływ na poczynania drużyny.

Rywalizacja o miejsce w jedenastce jest duża. Wystarczy spojrzeć, jacy piłkarze siedzą w Lechu na ławce. Tam nie brakuje mocy, a zawodnicy rezerwowi są w tej układance niezwykle istotni. Trener może wystawić dwie niemal równorzędne jedenastki. Ten teoretycznie drugi skład mógłby wyjść na mecz ligowy i spokojnie wygrać.

Wiedząc, jak prezentowałem się w pierwszych kolejkach, miałem gdzieś z tyłu głowy, że powołanie może przyjść. Najwidoczniej selekcjoner Sousa miał inne plany. Konsekwentnie pracuję, aby być w reprezentacji. To jest coś, o czym marzy się przez całe życie. W listopadzie ubiegłego roku miałem zadebiutować w meczu z Ukrainą i to na Stadionie Śląskim, co dla mnie byłoby już w ogóle niesamowitym wydarzeniem. Niestety, na zgrupowaniu spędziłem zaledwie jeden dzień: pojechałem na badania, po nich wspólnie z doktorem Jackiem Jaroszewskim i trenerem Brzęczkiem uznaliśmy, że nie ma sensu ryzykować pogłębienia urazu.

Cel jest ambitny: awans na mistrzostwa Europy i jak najlepsze pokazanie się podczas turnieju. Stać nas na to. Na papierze skład jest bardzo mocny, ale trzeba z tych indywidualności stworzyć drużynę. Mamy dobrego trenera. W marcu graliśmy dwa sparingi – porażka z Austrią była efektem słabej skuteczności, bo rywal był spokojnie do ogrania. Przed drużyną pierwsze mecze eliminacyjne, z Łotwą oraz Izraelem, w których musi walczyć o komplet punktów.

KONRAD WITKOWSKI