Wciąż muszę coś udowadniać

Bronić powinien Szczęsny, bo gra w lepszym klubie. Im częściej powtarza się jakiś nonsens, tym łatwiej w niego uwierzyć. Łukasz Fabiański nie zamierza jednak podobnych teorii komentować, nie odnosi się do nich w żaden sposób. Podobne rozważania zostawia kibicom. Znów jest tylko tym drugim, ale znów po kapitalnym sezonie w najlepszej i najtrudniejszej lidze świata i znów gotów stanowić wsparcie dla reprezentacji Polski.

O masz, trochę się przeraziłem, dlaczego tak poważnie zaczynamy? – pyta Fabiański.

Akurat rozmawiamy w trakcie zgrupowania w Opalenicy, na którym właściwie normalnie funkcjonuję. Nie ma bólu, nic nie jest uszkodzone, pojawiło się natomiast trochę płynu w kolanie i trzeba było pilnować, by szybko zniknął.

Nie, ale na pewno poczułem niepokój. To naturalne – każdy uraz, a zwłaszcza kolana, to zawsze jest niepewność. Poczułem w pewnym momencie dyskomfort, podjąłem więc decyzję, że zejdę z boiska. Wiadomo – pierwsze diagnozy są nieprecyzyjne, należało poczekać na rezonans. Ten szybko wykazał, że nic poważnego się nie stało. Zresztą zagrałem już w następnym meczu z Southampton.

Nie, to zupełnie inne sytuacje. Teraz kolano, wcześniej łokieć, na który nieszczęśliwie nadepnął mi kolega podczas treningu. Dwie kontuzje pojawiły się na rozgrzewkach. Fakt, że niegroźne, ale wolałem dmuchać na zimne. Być może zachowałem się samolubnie, ale nie bez podstaw. Mam przecież swoją historię urazową, znam swój organizm, nie chciałem podejmować niepotrzebnego ryzyka.

Odpukać – chyba tak właśnie jest. W każdym razie skojarzenia mam zawsze pozytywne. Nie ma meczu, który chciałbym wymazać, wyrzucić z pamięci. Mam jednak nadzieję rozegrać jeszcze w reprezentacji trochę meczów i wszystkie na odpowiednim poziomie.

Wiadomo, że kwestia bycia bramkarzem podstawowym lub rezerwowym nigdy nie jest mi obojętna. Natomiast taki mam charakter, że to mnie motywuje, nastraja do rywalizacji, chcę być po prostu jeszcze lepszy. Także po to, by dyskusja czy powinienem być drugi, czy pierwszy nadal się toczyła. Moim zadaniem jest dostarczyć paliwa, pożywki do takich debat.

Nie wiem, u mnie na pewno to nie występuje. Zawsze jestem w sposób maksymalny przygotowany do gry i rywalizacji. Jeśli bronię, muszę udowodnić, że na to zasłużyłem. Jeśli siedzę na ławce, chcę pokazać, że mogę być numerem 1.

Tak i nastąpiło to stosunkowo wcześnie, chyba miesiąc przed pierwszym zgrupowaniem. Wiadomo jakie są czasy, nie mogliśmy spotkać się osobiście, ale przy pomocy komunikatora porozmawialiśmy. Przekazał mi swoją decyzję, wiedziałem na czym stoję.

Nie zastanawiałem się nad tym. Moja reprezentacyjna historia jest taka, że wciąż muszę coś udowadniać i dążyć do czegoś, ale przyłapałem się na tym, że sprawia mi to frajdę i mocno napędza.

Oczywiście, zresztą jak każdego kadrowicza. Ale minęło kilka miesięcy, zdążyliśmy się oswoić z nową sytuacją.

Nie w taktyce rzecz, ale w sposobie bronienia. Chodzi o to, czy trener wymaga trzymania głębi, czy wysokiego pressingu, ponieważ wówczas bramkarz musi być przygotowany na to, że pewne sektory będą na boisku otwarte. Natomiast jeśli chodzi o samą zmianę taktyczną, teraz stosuje się przecież – uwaga: modne słowo – ustawienia hybrydowe, przejścia w trakcie meczu na odmienne sposoby gry. Często nawet przy dwójce stoperów defensywny pomocnik wchodził między nich, automatycznie więc pojawiało się przed bramkarzem trzech graczy.

To wszystko zależy nie od bramkarza, ale od trenera klubowego. Mój jest zwolennikiem akurat prostych środków. W Turynie preferują inne rozwiązania, do których Wojtek musi się dostosować. Chcąc pod tym względem nas porównywać, trzeba jednak patrzeć przez pryzmat reprezentacji, a nie klubów. A skoro tak, to jestem w stanie odnaleźć się również w grze nogami.

Być może. Ja w każdym razie nie zamierzam się w żaden sposób odnosić do tych teorii. Wydają mi się – oczywiście bez urazy – mocno kibicowskie. Trudno to wszystko porównywać. Zwolennicy i przeciwnicy tychże teorii znajdą mnóstwo argumentów. Zacznie się porównywanie obrońców, napastników drużyn przeciwnych. Kryterium przynależności klubowej jest więc ryzykowne, ja tej dyskusji w każdym razie nie podejmuję.

Nawet bardzo dobrze. Kiedy przyjechałem na zgrupowanie, pierwszą napotkaną osobą był dyrektor hotelu. Ten sam, który szefował temu miejscu niemal równo osiem lat temu, w czerwcu 2013 roku, kiedy brałem ślub, a potem właśnie tu, w Opalenicy, organizowałem wesele. Dopiero teraz miałem jednak okazję zwiedzić lepiej to miejsce, bo na weselu – wiadomo – dzieje się zbyt dużo…

Nie było nikogo.

Naturalnie, w dobie pandemii to standard.

Jakoś tak się składa, że odkąd pamiętam, zawsze mieszkałem sam. Jedynki obowiązywały już za Adama Nawałki, a nawet chyba jeszcze wcześniej, nie wiem czy również nie za trenera Franciszka Smudy.

Meczu ligowego nie, ale urywki finału Pucharu Niemiec jak najbardziej. Fajna sprawa. Gadaliśmy potem o tym z Piszczem, gratulowałem mu. Bo to jednak duża rzecz, gdy Polak zdobywa taką pozycję w Dortmundzie. Niesamowicie go tam doceniają.

W jego przypadku to w pełni świadomy wybór. Jest poważnym człowiekiem, jeśli podjął taką decyzję, na pewno się nie zawaha, tak samo jak z reprezentacją Polski. Zresztą mówił mi, że to był dla niego trudny sezon. Trener nie zawsze brał go pod uwagę przy ustalaniu składu. Ale gdy już Łukasz wskoczył do jedenastki, to i Borussia wróciła na właściwe tory. Wiem, że bardzo mu zależało na zdobyciu Pucharu Niemiec, chciał godnie pożegnać się z klubem.

Ameryki nie odkryję: właściwe przygotowanie i pierwszy mecz. To drugie zgrupowanie odkąd selekcjonerem jest Paulo Sousa. Mam nadzieję, że starczy mu czasu, by wpoić nam to wszystko, czego będzie oczekiwał od nas na turnieju. Jeśli wszystko w porę złapiemy, powinno być OK, ale jaki wynik osiągniemy, tego nie jestem w stanie przewidzieć.

Nie wydaje mi się, żeby było dużo niespodzianek. Zastanawiałem się natomiast czy klimat mistrzostw, turnieju, będzie w ogóle odczuwalny. Tyle krajów, stadionów, czy czasem nie będzie to trochę przypominało przylotów na mecze eliminacyjne. We Francji, Rosji, czy gdziekolwiek indziej, czuło się klimat piłkarskiego święta. Być może już po przeprowadzce do Sopotu, do naszej stałej bazy, poczujemy namiastkę dużego futbolowego wydarzenia.

Trzeba pogodzić się z tym, że to nietypowa impreza, z licznymi ograniczeniami. Dublin był o tyle fajny, że mieszka tam dużo Polaków i nawet mimo limitów jestem pewien, że stanęliby na głowach, by zdobyć wejściówki i na stadionie stanowić większość.

Trudne pytanie, bo przecież mistrzostwo Polski z Legią ma swoją wartość, to wspaniały laur. Podobnie Puchar Anglii zdobyty z Arsenalem, a grałem wówczas przez całą, pucharową, edycję. Teraz jednak to co innego. Za mną sezon, w którym przyłożyłem swoją rękę do sukcesu West Hamu w Premier League. Długo liczyliśmy się w grze o Ligę Mistrzów, zakończyło się wszystko przepustkami do Ligi Europy, ale TOP 6 w takiej stawce to nie byle co. Poza tym zdobyliśmy najwięcej punktów w historii występów Młotów w Premier League, no i zakończyliśmy rozgrywki przed Arsenalem i Tottenhamem.

Jakby nie patrzeć.

Zupełnie inna sytuacja pod względem psychologicznym. Wówczas stres, nerwy, ogromna odpowiedzialność. Teraz – wyzwanie, frajda, nawet poczucie pewnej pewności siebie przed kolejnym meczem.

Przede wszystkim na samym początku wprowadził pewne standardy obowiązujące podczas treningów czy w ośrodku szkoleniowym. Zero samozadowolenia, ciężka praca. Dążył do tego, by stworzyć zespół solidny, mocny, który każdemu będzie trudno pokonać i chyba ostatecznie to mu się udało. Mocno napędziły nas pierwsze kolejki. W pierwszych ośmiu meczach zagraliśmy z całym zestawem TOP 6 z poprzedniego sezonu. Dobre wyniki nas poniosły. Nie myśleliśmy jeszcze wówczas o europejskich pucharach, ale nabraliśmy przekonania, że stać nas na miejsce w górnej dziesiątce, że stres z poprzedniego sezonu nie ma prawa już się powtórzyć.

Nie sądzę. Po ostatnim meczu sezonu usiedliśmy w szatni, żeby sobie pogadać. Zawsze wtedy pojawiają się głosy, że gdyby nie ta czy tamta niepotrzebna porażka, bylibyśmy wyżej. Z drugiej strony pamiętam, jak ze Spurs wyciągnęliśmy remis z wyniku 0:3. W kilku meczach mieliśmy farta, nie można o tym zapominać. Prawda jest taka, że grając 38 spotkań w takiej lidze jak angielska, na koniec sezonu zawsze zajmiesz miejsce, na które zasłużyłeś.

Zaraz po ostatnim gwizdku sędziego ruszyła medialna karuzela – kto, kogo, gdzie. To naturalne, zawsze tak jest i w każdym klubie. Ja wierzę, że wynik, który osiągnęliśmy, skłoni właścicieli do wzmocnienia składu, a nie jego osłabienia. Może to być również fajna motywacja dla samych zawodników – ugrać coś historycznego z West Hamem w Europie to przecież nie to samo co z klubem, dla którego występy w europejskich pucharach są chlebem powszednim.

Zgadza się. Vladimir i Tomas wnieśli jakość i charakter do pracy. Ich wejście do klubu robiło wrażenie. Zarazili innych swoim podejściem do pracy, treningów, pokazali ile można poświęcić klubowi. Stuart Pearce powiedział przy jakiejś okazji, że chciałby mieć w drużynie jedenastu takich Czechów, wówczas byłby o wszystko spokojny.

Za doświadczony już jestem, by się tym przejmować. Przez ostatnie siedem lat co sezon rywalizowałem z innym bramkarzem. Jestem więc na wszystko przygotowany.

Po pierwsze, nie używałbym sformułowania, że sobie nie poradził. Najlepiej po swoim przykładzie wiem, jak trudne jest przejście z Ekstraklasy do Premier League. To naprawdę duży przeskok. Myślę, że w Brighton mają plan na Michała, podobnie jak na Kubę Modera. Mają też świetnego trenera, który nie pozwoli zmarnować ich potencjału.

Ciężko. Przedłużyłem niedawno kontrakt z West Hamem, chciałbym zostać w tym klubie jak najdłużej. Żona świetnie czuje się w Londynie, syn poszedł do szkoły i również bardzo dobrze się w niej odnajduje. To ważne dla mnie. Fizycznie i mentalnie czuję się jeszcze gotów do gry na poziomie Premier League. Nie mam ciśnienia, by szukać innych wyzwań, zresztą puchary z Młotami też są wyzwaniem. Tu również, jak się okazuje, można spełniać swoje małe marzenia.

Przeciwnie, pod tym względem jest coraz lepiej. Raz w tygodniu, w weekend, zawozimy go na zajęcia ogólnorozwojowe, ale oczywiście z udziałem piłki. Do akademii klubowej jeszcze jest za mały, na razie więc bawi się w ten sposób. Kibicuje Młotom, ale nie tylko, bo interesuje go cała Premier League. Ma 5,5 roku, a orientację taką, że sam czasami w to nie wierzę. Jak rzuci jakąś informacją lub pytaniem, to z żoną jesteśmy w szoku.

Kiedyś powiedziałem, że tego boję się najbardziej. Sam w domu nie byłem rozpieszczany, więc podświadomie mógłbym przerzucić tę chęć na syna, na szczęście tak się nie stało. Zresztą wchodzi powolutku w taki wiek, że nasze relacje stają się bardziej poważne, by nie powiedzieć męskie.