Roberto Di Matteo musi się chyba uszczypnąć w ucho. Wyrzucony z pracy przez West Bromwich Albion w lutym ubiegłego roku, przegrał potem z niezbyt wysoko notowanym w jego fachu Chrisem Hughtonem rywalizację o posadę w Birmingham City. Jeszcze dziesięć miesięcy temu był na bezrobociu. A już w najbliższą sobotę stanie się dziesiątym w historii włoskim trenerem, który poprowadzi drużynę w decydującym meczu Pucharu Mistrzów.

Trenerów piłkarskich można dzielić według różnych kryteriów: od szkół, do których uczęszczali, po ulubioną taktykę. Jest jeszcze jeden podział: na tych mówiących o sukcesach w liczbie pojedynczej i tych używających zawsze mnogiej. Do tej drugiej grupy zalicza się z całą pewnością Marcin Dorna, selekcjoner kadry U-17, która na mistrzostwach Europy awansowała do półfinału, w którym nieznacznie przegrała z Niemcami 0:1.

Jesień była niezwykle udana dla polskich klubów. Legia błyszczała na początku rozgrywek grupowych Ligi Europy, Wisła miała niesamowity finisz, za to w kraju tych dwóch gigantów – i wszystkie pozostałe ekipy – godził Śląsk Wrocław. Wydawało się zatem, że to będzie przełomowy sezon. I w jakimś sensie był, ale na pewno czegoś zupełnie innego spodziewali się kibice. Wiosną długo nikt nie chciał zdobyć mistrzostwa, a zgasł nawet Artiom Rudnev, który miał okazję osiągnąć historyczny wynik strzelecki, skończył jednak z bardzo przeciętnym dorobkiem i czwartym miejscem Lecha w tabeli. Tak naprawdę rozczarowanie goniło rozczarowanie. Do tego stopnia, że na koniec trudno dopatrywać się pozytywów.

Wielki mecz, a w rolach głównych Polacy. Borussia Dortmund zdemolowała Bayern Monachium. Sir Alex Ferguson z trybun Olympiastadion zobaczył hat tricka Roberta Lewandowskiego oraz asysty Jakuba Błaszczykowskiego i Łukasza Piszczka.

Robert Lewandowski, zanim wbił trzy gole Bayernowi Monachium w finale Pucharu Niemiec, został – wraz z Łukaszem Piszczkiem i Kubą Błaszczykowskim – nominowany do jedenastki all star w Bundeslidze, dostał też tytuł MVP rozgrywek w Niemczech w plebiscycie organizowanym przez ligę profesjonalną. Został trzecim strzelcem ekstraklasy i drugim zawodnikiem w punktacji kanadyjskiej, a także królem strzelców DFB Pokal. Czy przed startem sezonu liczył na te wszystkie zaszczyty?

Największy paradoks polega na tym, że w sezonie, w którym zawód trenera sięgnął bruku, bezapelacyjnym triumfatorem został Antonio Conte. Dzięki niemu Juventus powstał z popiołów.