W ubiegłą środę Ronald de Boer zjawił się w Warszawie dosłownie na kilka godzin. Przyleciał, aby promować jedną z inicjatyw piłkarskich dla dzieci, czyli to, czym ostatnio zajmuje się zawodowo. Mimo długiej serii wywiadów, z uśmiechem na ustach podpisywał kolejne piłki, pozował do zdjęć i odpowiadał na pytania. A już po wywiadzie przyznał, że przed przylotem znał tylko jednego polskiego piłkarza, ale po tylu pytaniach o kolejnych zawodników mógłby spróbować wymienić pół składu reprezentacji Polski.

Jeszcze jesienią, gdy przegrywał rywalizację o miejsce w wyjściowej jedenastce Borussii Dortmund, Franciszek Smuda był zmuszony składać publiczne deklaracje, że nawet jeśli Kuba Błaszczykowski w klubie jest tylko dżokerem, to w reprezentacji i tak od kapitana rozpoczyna ustalanie składu. W tym roku sytuacja zmieniła się diametralnie, najlepszy polski skrzydłowy jest nie tylko podstawowym, ale też jednym z najważniejszych ogniw w ekipie Juergena Kloppa. Nie dziwi więc, że z optymizmem oczekuje na inaugurację finałów mistrzostw Europy.

Nie ujmując niczego klasie Niemców, Włochów, czy Holendrów, największym przeciwnikiem obrońców tytułu będą oni sami. Jeśli Vicente del Bosque zdoła wykrzesać z piłkarzy taki sam głód sukcesu, jaki towarzyszył im w trakcie finałów ME 2008 i MŚ 2010, Hiszpania znów zdobędzie złoto, bo w meczu o stawkę nadal nikt nie potrafił znaleźć remedium na jej sposób gry.

Stopila Sunzu rozpoczął finałowy mecz PNA Zambia – WKS jako mało znany środkowy obrońca kongijskiego TP Mazembe. Zakończył jako bohater jednej z najbardziej poruszających serca historii, zatytułowanej: odrodzić się jak feniks z popiołów. Mitycznym ptakiem jest reprezentacja Zambii.