Rok 2011 zaczynał w roli rezerwowego Śląska Wrocław, a więc klubu, który dopiero rozpoczynał wspinaczkę na krajowy top. Za to końcówkę będzie wspominał długo i wyłącznie dobrze. Został przecież podstawowym atakującym lidera ekstraklasy, a na deser zdobył zwycięską bramkę w meczu reprezentacji Polski z Bośnią i Hercegowiną. Na dodatek po rajdzie, którym zachwycił nawet najbardziej wybrednych.

Klasyfikując najlepszych polskich zawodników minionego roku, doszliśmy do jedynie słusznego wniosku, że najwyższa już pora, aby przemodelować wyjściowy schemat. Już od kilku lat ustawienie z dwoma napastnikami było oparte głównie na życzeniach elektorów dotyczących ofensywnej gry naszych zespołów – reprezentacji oraz czołowych klubów – bo system 1-4-2-3-1 był ewidentnie dominujący. Tyle że przy ostatnich wyborach natrafiliśmy dodatkowo na problem ze znalezieniem odpowiedniej liczby napastników zasługujących na miejsce w rankingu.

Polski futbol jest, jaki jest. Raz lepszy, innym razem gorszy. Ogólnie zaliczają naszych do średniaków i stąd zapewne niskie lokaty w rankingach. Ale pod jednym względem zdecydowanie wyróżniamy się w Europie. Chodzi o bramkarzy, którzy w oczach dwoją nam się i troją. Jednym z tych dobrze rokujących jest Michał Gliwa, który niedawno zaliczył reprezentacyjny debiut. Stanął w bramce w Turcji podczas meczu towarzyskiego z Bośnią i Hercegowiną.

Rok 2011 w Bundeslidze upłynął pod znakiem walki Borussii Dortmund z Bayernem Monachium. Piłkarze Juergena Kloppa wiosną odparli ataki konkurencji i sięgnęli po tytuł mistrzów Niemiec. Jesienią Bawarczycy zdecydowaną wyższość zdołali udowodnić jedynie w Lidze Mistrzów. W kraju obie drużyny idą bowiem prawie łeb w łeb.

We Włoszech jest ikoną futbolu, a dla każdego kibica Interu Mediolan nie ma większej obrazy niż powiedzenie złego słowa na Il Capitano, czyli Kapitana. Z zespołem nerazzurrich związany od 1995 roku, zbliża się do 800 występu w barwach Internazionale i mimo 38 lat na karku po boisku dalej biega od pierwszej do ostatniej minuty, a ze składu wypada tylko przez kartki lub kontuzje. Javier Zanetti.

Podsumowanie lat nieparzystych, kiedy nie ma finałów wielkich imprez, zawsze lepiej oddaje rzeczywistość niż parzystych. Nie pojawiają się na naszych listach zawodnicy w sumie przypadkowi, którzy po prostu zaliczyli udany turniej. Triumfują natomiast ci, którzy prezentowali wysoką formę przez cały sezon.