Teorie względności

Tyle że pracował jako pierwszy trener w Legii ponad 500 dni, najdłużej w epoce Dariusza Mioduskiego. Słowa o długoterminowych projektach są piękne, ale rzadko kiedy działają w przypadku klubów wielkich, a Legia na polskie warunki, wielkim klubem jest. Czy zatem 500 dni to mało czy dużo? Rzecz względna. Czy mistrzostwo Polski to więcej niż dwukrotna przegrana w kwalifikacjach LM i Pucharze Polski? Być może, ale to także rzecz względna. 

Legia zaryzykowała zgodnie z dewizą właściciela, że bez ryzyka nie ma mowy o postępie. Dziś widać, że właściciel zrobił ruch w złym momencie, dość paniczny, ale na szali było co najmniej 20 małych, bo polskich, baniek. Przy czym sam Michniewicz też zaryzykował. Miał chrapkę na pierwszą reprezentację, wydawał się kandydatem numer 1 do zastąpienia Jerzego Brzeczka. Odwołane finały Euro wydłużyły co najmniej o rok jego oczekiwanie. Usiadł więc na najbardziej gorącym stołku w Polsce. Jeśli z niego spadnie, być może już nigdy nie będzie kandydatem numer 1 na przyszłego selekcjonera.

W każdym razie nie zdecydował się na polemikę z Vukoviciem. „Cytując Piotrka Stokowca po wywiadzie Sławka Peszki na temat szkoleniowca Lechii Gdańsk: – Dużo powiedział o mnie, ale jeszcze więcej o sobie” – skwitował.

Kończąc wątek legijny, słów kilka o okładce. To nie był nasz oryginalny pomysł. Zainspirowała nas niby-okładka magazynu „Time” z niby-odchodzącym Donaldem Trumpem. Tyle że podobna okładka, zdaje się, nigdy się nie ukazała, był to internetowy mem, na Twitterze podany przez nieznanego nam użytkownika @King_Of_Shade. Pomysł graficzny jednak znakomity, przetworzyliśmy go na nasze potrzeby, do czego z ręką na sercu się przyznajemy.

***

Lech pojechał do Glasgow jak to Lech ostatnio – bez kompleksów, z chęcią na trzy oczka. Chęci to jedno, co innego możliwości. Brak Tiby i Kamińskiego stanowił duże ograniczenie, choć w pierwszej połowie poznaniacy grali jak równy z równym z Rangersami. Wygrać nie mogli, bo nie oddali ani jednego celnego strzału. Zremisować – owszem, ale zabrakło silnych rezerw, takich jakie mieli Szkoci w postaci Morelosa. Wychwalać Lecha nie ma więc sensu, lecz idę o zakład, że taki Puchacz jeśli jeszcze nie był w notesach ważnych europejskich dyrektorów, to po wizycie na Ibrox się w nich znalazł. 

A co do chwalenia Lecha, to kilka dni temu usłyszałem od Andrzeja Janisza, ja oraz widzowie programu „Wysoki pressing” w Canal+, że nie wolno cieszyć się z porażki 2:4 z Benficą – mocną drużyną w sumie jednak przeciętnej ligi europejskiej. W sumie racja, ale cieszyć się z projektu, jaki powstał w Poznaniu, już można. Od polskich klubów niczego bowiem dobrego nie oczekujemy już od dawna, tymczasem Lech daje czasami, i to częściej niż rzadziej, autentyczną radość z jego oglądania. Zagrać bez kompleksów z Benficą, klubem i drużyną z innej jednak bajki – to nie byle co. Występy w LE to dla Benfiki zesłanie, ale skoro tak, to mierzy ona w finał w Gdańsku. Dla Lecha grupa to cel sam w sobie, on do Gdańska pojedzie już za miesiąc, ale na mecz z Lechią. Zagrać więc tak jak Lech i przegrać, to być może więcej niż bezbramkowo zremisować z autobusem pod własną bramką. Rzecz względna oczywiście, ale tak mi się wydaje.