Lech Poznań powinien wstydzić się rezultatu osiągniętego w pierwszej części sezonu – w PKO Bank Polski Ekstraklasie, bowiem europejskie puchary to odrębny temat. Kolejorz ma za sobą jesień nawet nie przeciętną, lecz katastrofalną.
Podczas meczu z Wisłą Kraków, ostatniego w roku 2020, zawodnicy Lecha częściej rozkładali ręce, niż rozgrywali dobre akcje. Właśnie ten gest bezradnie rozłożonych rąk stanowi symbol całej rundy w wykonaniu wicemistrzów Polski – drużyny, która może i ma plan, ale jej nie wychodzi, która jest znużona i pozbawiona kreatywności, której brakuje koncentracji w kluczowych momentach spotkań.
Kolejorz, który zachwycał na finiszu ubiegłego sezonu, zakończył pierwszą część bieżących rozgrywek w dolnej połowie tabeli. Zespołowi trenera Dariusza Żurawia bliżej jest do ostatniego Podbeskidzia Bielsko-Biała (osiem punktów różnicy) niż do zajmującej miejsce na najniższym stopniu podium Pogoni Szczecin (11 punktów). Jesienią Lech zdołał wygrać w Ekstraklasie zaledwie cztery spotkania: z beniaminkami, Wartą Poznań (po słabym meczu i zwycięskim golu z rzutu karnego w 90. minucie) oraz Podbeskidziem, a także z drużynami będącymi akurat w kryzysie – Piastem Gliwice na początku października i Lechią Gdańsk w końcówce listopada. Poznański zespół zaliczył tyle wpadek, że można byłoby nimi obdzielić kilka sezonów: remisy z Wisłą Płock, Cracovią i Stalą Mielec, porażki w Lubinie oraz Białymstoku, wreszcie kompromitacja z Pogonią Szczecin i gwóźdź do trumny w postaci przegranej z krakowską Wisłą.
W minionej rundzie Lech wywalczył ledwie 40 procent punktów możliwych do zdobycia w lidze. To wynik szokująco zły, najgorszy w kończącej się dekadzie. W latach 2011-19 drużyna ze stolicy Wielkopolski jesienią punktowała średnio na poziomie 55 procent. Poniżej granicy 50 procent zeszła tylko raz – w roku 2015 (44 procent punktów), czyli właśnie wtedy, gdy poprzednio uczestniczyła w fazie grupowej Ligi Europy. Wyniki na krajowym podwórku w 2015 oraz bieżącym roku dobitnie obrazują, jak wielki problem ma Kolejorz z łączeniem walki na kilku frontach.
Najlepszą jesień dekady zespół z Poznania rozegrał w sezonie 2012-13, kiedy zgromadził aż 64 procent punktów możliwych do zdobycia. W następnych rozgrywkach pod wodzą Mariusza Rumaka było już znacznie słabiej – 54 procent. Częściowo trener Rumak, ale bardziej Maciej Skorża zapracowali na 56-procentowy rezultat w 2014 roku. Przyzwoita była jesień 2017, podczas której zespół Nenada Bjelicy zgarnął 57 procent dostępnych punktów.
Trener Żuraw po przegranej z Wisłą wspominał o mocnym starcie na wiosnę, złapaniu „jakiejś długiej serii” i możliwości dogonienia czołówki. Nie takie historie zdarzały się w piłce, tyle tylko, że Lech znajduje się w sytuacji drużyny, która do przerwy przegrywa 0:5, a na porażkę nie może sobie pozwolić. Przy Bułgarskiej mogłyby znaleźć się podstawy do umiarkowanego optymizmu, gdyby sezon liczył 37 kolejek, najlepiej z podziałem punktów po części zasadniczej. Tymczasem rzeczywistość będzie zdecydowanie bardziej brutalna – od stycznia do maja 2021 roku rozegranych zostanie tylko 16 serii spotkań. To ekstremalnie mało czasu na odrobienie wynoszącej aż 12 punktów straty do lidera.
Aby myśleć o zakończeniu sezonu w czołowej trójce, Lech musiałby od samego początku wejść na wysokie obroty, regularnie zdobywać punkty i unikać potknięć. Problem w tym, że zespołu w obecnym kształcie nie stać na systematyczność. Chyba że w miejsce Jakuba Modera przyjdzie zawodnik o podobnym potencjale, Jan Sykora zacznie grać na miarę oczekiwań, a środek obrony wzmocni piłkarz pokroju Lubomira Satki w optymalnej dyspozycji.
Konrad Witkowski
Możliwość komentowania została wyłączona.
Najnowsze wydanie tygodnika PN
Nr 50/2024
