Radomiak nie osiągnął sufitu

Filip Majchrowicz. Wszedł do ligi z drzwiami i futryną. Na życie patrzy filozoficznie, łez się nie wstydzi, odpowiedzialności nie boi. A ma 21 lat.

Brzmi przyjemnie, dla mnie nawet wyjątkowo, bo prócz medali zdobywanych w kategoriach juniorskich, innych tytułów nie mam, ale tak naprawdę niczego to w moim życiu nie zmienia – mówi Filip Majchrowicz. 

Bo mało kto wiedział, co się w rzeczywistości wydarzyło. Tego dnia zmarła moja babcia, osoba niezwykle mi bliska, która była jednym z moich życiowych drogowskazów. Dlatego tak bardzo chciałem zagrać przy Reymonta. Rodzice

oglądali w domu ten mecz, zabrali do siebie dziadka. Byliśmy daleko od siebie, ale wszyscy płakali razem ze mną. 

 I może dlatego tak silne więzy nas łączą. Faktycznie, szybko musiałem się usamodzielnić. Od szesnastego roku życia mieszkam sam, poza domem. Właściwie to chciałem wyjechać z Olsztyna dużo wcześniej, lecz nie byłem chyba do tego dostatecznie przygotowany. Kiedy skończyłem 15 lat poczułem, że wreszcie jestem gotów. Rodzice nalegali jednak, bym najpierw skończył gimnazjum i dopiero ruszył w świat. Tak zrobiłem. Kiedy przeszedłem do Polonii, w Warszawie przez 1,5 roku uczęszczałem do liceum, dokończyłem szkołę średnią jednak już w Krakowie – jako piłkarz Pasów.

Bardziej to może nie, natomiast w wolnym czasie na pewno częściej oglądam rozgrywki koszykarskie niż piłkarskie. I jest mi obojętne, czy to będzie NBA, czy polska liga. Sam uprawiałem w wieku dziecięcym koszykówkę. Mój tata grał akademicko i rekreacyjnie, dziś jest trenerem tej dyscypliny, natomiast już bardziej wyczynowo uprawiał skok w dal. Mama była wyłącznie koszykarką, a młodszy brat gra w Anwilu Włocławek. Wygląda na to, że ma talent, musi go jeszcze poprzeć ciężką pracą. O cztery lata młodszy ode mnie, a za chwilę mnie przerośnie. Warunki fizyczne odziedziczyliśmy po rodzicach. Tata ma 191 cm wzrostu, mama bodaj 178.

Nie. Natomiast z tego co wiem, mój pierwszy kontakt z piłką był właśnie z tą do koszykówki, jednym słowem wcześniej zacząłem rzucać niż kopać. Nie ukrywam, że uwielbiam tę grę. Wydaję mi się nawet, że trudniej zostać dobrym koszykarzem niż piłkarzem.

Jasne, nie jest ona dyscypliną masową, jak futbol. Do kopania piłki nie potrzeba wiele, właściwie nic. W przypadku koszykówki dobre boisko jest niezbędne, musi być kosz. To już jest jakaś przeszkoda, nie wszędzie da się pograć, nie każdy placyk czy podwórko są do tego przygotowane. Poza tym sam trening. W koszu liczy się powtarzalność, dopracowanie pewnych schematów i rzutów do perfekcji. W NBA niektórzy zawodnicy wstają o piątej rano, by wyrobić dzienną normę rzutów. 

Nie do końca. I tu i tu bez talentu daleko nie zajedziesz. Poza tym na parkiecie ograniczeniem są warunki fizyczne. 

Mam grono znajomych, z którymi spotykam się, żeby od czasu do czasu pograć na parkiecie, ale częściej dyskutujemy o koszykówce, wymieniamy opinie, komentujemy mecze. Kiedy mam możliwość, w Radomiu lubię zajrzeć na mecze Hydrotrucku. Albo po prostu włączam telewizję. Szkoda, że mecze NBA są o tak późnej porze, nie mogę sobie pozwolić na ich regularne oglądanie.

No nie, to pytanie poniżej pasa. Oczywiście Milwaukee Bucks.

Amerykanie, choć mieli trudny początek turnieju w Tokio.

To prawda, bardzo długo byłem zawodnikiem ofensywnym, marzyłem o golach, asystach. Aż właśnie przypadek zadecydował, że stało się inaczej. I też nie żałuję.

Widziałem tytuł w „Fakcie”: „Został bramkarzem, bo kolegę zepchnęli z pomostu”. No, fakt, włos się jeży. Ale aż tak strasznie nie było, jak się może wydawać. Byłem juniorem Stomilu Olsztyn, pojechaliśmy na obóz do Węgorzewa. Tam jest taki dość znany pomost. Chłopaki, jak to chłopaki – wygłupialiśmy się. Ktoś pchnął naszego bramkarza, ten spadł i mocno poobcierał się na twarzy i ciele. W takiej sytuacji nie mógł bronić. Ja miałem rękawiczki, trener postawił mnie między słupkami. Z czasem mi się spodobało. Cała historia. 

Chyba nie. Wydaje mi się nawet, że wcześniej uprawiany basket pomógł mi w przygotowaniu bramkarskim. Na przykład niezwykle istotnym elementem w tym fachu, choć trochę lekceważonym i zaniedbywanym, jest koordynacja ręki z okiem. Natomiast niewątpliwie na bramce łatwiej jest się „zakopać”. Wiadomo – bronić może tylko jeden, do gry w polu czeka dziesięć miejsc. Trzeba poza wszystkim mieć trochę szczęścia.

Czułem, że dostanę szansę, ale nie spodziewałem się, że tak szybko. Rzeczywiście, miałem trochę szczęścia. Ale szczęście jest wtedy, kiedy przygotowanie spotyka okazję. Mam wrażenie, że tak było w moim przypadku. 

Owszem, mniej więcej przez pierwsze piętnaście minut po meczu. Później zająłem się analizą, wcześniej zaś byłem w stanie długotrwałej euforii wywołanym powołaniem i możliwością debiutu.

Nie wiem. Chyba ani to, ani to. Na pewno nie zakłócają koncentracji w czasie meczu, wówczas się po prostu nimi nie przejmuję. Czas, by pomyśleć o pomyłkach, przychodzi po wyjściu z szatni, spod prysznica, już na chłodno. Zaraz w autokarze odpalam raporty InStata, analizuję. W domu oglądam swoje interwencje, czasem całe mecze. Staram się wyciągać wnioski zamiast się usztywniać.

Trochę tak. Widzę na przykład, że kiedy zdobędziemy pierwsi bramkę, przeciwnik traci rezon. Choćby mecz z Wisłą. Niby wiślacy rozgrywali piłkę, niby atakowali, ale jakoś bojaźliwie, z respektem, z obawą, że nadzieją się na kontrę.

Może się tak zdarzyć. To dość powszechna teoria, ale najpierw niech ją wdrożą w życie, bo analiza przedmeczowa to jedno, a praktyka drugie. Poza tym nie uważam, żebyśmy osiągnęli sufit. Patrzę na drużynę i czuję, że to jeszcze nie koniec.

Miasta może nie, ale w Cracovii w szatni rządził Miro Covilo, potem jego rolę przejął Sergiu Hanca. Natomiast domyślam się, że w pytaniu ukryty jest casus Leandro. To rzeczywiście historia niezwykła. Leo cieszy się w Radomiu właściwie uwielbieniem. W dodatku całkiem zasłużenie. Miał różne propozycje – z pierwszej ligi, z Ekstraklasy, ale jemu tu jest po prostu dobrze. Z pełną świadomością wybrał Radom jako miejsce do życia. Kiedy ludzie spotykają go na ulicy, reagują wręcz żywiołowo. Wszyscy spotykamy się z serdecznością, ale Leo jest wyjątkowy pod tym względem.

Jak się broni, to jest fajnie. Niestety, jak uderzy po długim, to się nie broni. Największą satysfakcję sprawia mi, gdy wyłapię mu rzut karny. Jak byłem młodszy i grałem w innych klubach, oglądałem rozgrywki niższych klas, mecze Radomiaka, i zapamiętałem jego uderzenia z wapna. Pomyślałem, że kiedyś, jak będę miał okazję zmierzyć się z Leo, spróbuję obronić. No i okazja się przytrafiła…

Jednego nie wybiorę. Podoba mi się trójka: Stipica, Kuciak, Plach. Każdy ma swoje mocne strony.

Artur Boruc był genialnym bramkarzem, jako dziecko wychowywałem się, podziwiając go w reprezentacji Polski. Wciąż jest bardzo dobry, ale mówimy o tu i teraz, a w tym sezonie, w Legii, ciężko jest dobrze wyglądać i wyróżniać się, nawet jemu.

Teraz niewiele. Pierwsza ciekawość moją osobą już opadła, widać została zaspokojona.

Raczej ogólnie. Ciekawią mnie te aspekty. Przyczyny, mechanizmy ludzkich zachowań. Niewątpliwie jednak poznawanie psychologii nie zaszkodzi mi na boisku.

Też lubię. To w ogóle pokrewne dziedziny. Wydaje mi się, że mam nawet do tego głowę lub – nazwijmy to w ten sposób – smykałkę. Lubię sobie czasami siąść w spokojnym miejscu i podumać na różne tematy.

Dawid ma niezwykłą czutkę. Nawet nie wiem czy edukował się w tym temacie, ale to niezwykle inteligentny gość.

W tym cała sztuka, by wszystko umieć oddzielić. Jak w życiu – jest czas na robotę, jest na rodzinę i zabawę. Stojąc między słupkami, nie rozmyślam o traktatach filozoficznych, nie zastanawiam się nad stoicyzmem, lecz skupiam na grze.

Ja jej nie czuję. Może dlatego, że nie biorę zbyt wiele na siebie. Jasne, stres czasem się pojawia. Ale taki bardziej napędzający.

Miałem. Edwina van der Sara, ale przede wszystkim Joe Harta z mojego ulubionego Manchesteru City.

Pewnie nieoczywisty, ale Hart to był kozak. W pewnym momencie moim zdaniem TOP 10 w Europie. Pamiętam jego interwencje, jak bronił uderzenia głową z bliska. Słabszy był tylko w grze nogami i pod tym względem akurat jestem do niego podobny.

Na pewno skłania do pracy. Powiem w ten sposób: tragedii nie ma, nie podaję piłki rywalom, ale chciałbym być bardziej znaczącym elementem drużyny w konstruowaniu natarć, stanowić wartość w zespole pod względem gry ofensywnej.

Kto wie, to ciekawa teoria. Na pewno jednak pozostałość po szkoleniu w wieku juniorskim, gdzie gra bramkarza nogami była mocno zaniedbana.

Osiem, pięć godzin przed grą właściwie nie ma już ze mną kontaktu. Owszem, telefon mam, przeglądam internet, słucham muzyki, ale wiadomości i połączenia są wyłączone. Nie esemesuję, do mnie też nikt nie może napisać. Jestem sam. Nikt właściwie nie może się ze mną skontaktować. 

To nie tak. Informacja dotarła do mnie już rano. W dodatku przypadkiem. Zobaczyłem gdzieś w sieci, że ktoś składa mojej rodzinie kondolencje. Z domu nikt do mnie nie dzwonił wcześniej. Rodzice wyszli ze słusznego założenia, że to bez sensu. Chcieli, bym skupił się na meczu, a ja potem, gdy już wiedziałem, bardzo chciałem grać. Powiedziałem o tym, co się stało, tylko trenerowi bramkarzy oraz Damianowi Jakubikowi, koledze z pokoju. Nawet trener Banasik dowiedział się dopiero po meczu. To było zresztą dla mnie trudne – tam, na stadionie. Nerwy puściły, popłakałem się, a koledzy nie wiedzieli, co się stało, wypytywali, a nie bardzo mogłem w tych emocjach coś spokojnie tłumaczyć.

Moje nauczycielki ze szkoły uznałyby, że pierwiastka szaleństwa jest we mnie aż nadto. A tak naprawdę, bramkarz nie musi być szalony, musi być odważny. Ale nie po to, by drzeć mordę, ale żeby był gotów brać na siebie odpowiedzialność za drużynę i wynik.