Dała nam zima do wiwatu, oj dała. Jak za Polski Ludowej. Akurat dobrze się złożyło, że na rok, kiedy ocieplenie klimatu chwilowo się wstrzymało, przypadł koronasezon naszej ligi pozbawiony widzów. Grano przecież w styczniu i lutym przy siarczystych mrozach, takich, co to w stanie wojennym żołnierze patrolujący ulice rozpalali kozy, żeby się przy nich ogrzać. Oczywiście znalazłoby się wielu fanów, których mrozy nie tylko by nie odstraszyły od przyjścia na stadion, gdyby było można, ale wręcz tym bardziej do tego zachęciły, już widzę te gołe klaty manifestacyjnie demonstrowane jako przejaw zdrowia i męskości przy -10; zresztą, skoro można wybrać się przy -14 na Babią Górę w samych slipach i przeżyć, albo morsować przy -20, żaden to wyczyn.
Nieważne, nie o tym chciałem. Przez lata całe wiosna zaczynała się dla mnie wtedy, gdy piłkarskie ligi wznawiały rozgrywki. Na tę pierwszą sobotę, przypadającą tak jakoś przed 10 marca, czekałem z utęsknieniem dziś nie do opisania. Mieszkając już w Warszawie, rzucałem się w ową sobotę na piłkę jak niedźwiedź po zimowym śnie na pierwszą zdobycz, wgryzając się w mięso do kości, bez zwracania uwagi na smak. Najpierw rano jechałem z Grochowa „6″ na Bielany na mecz Hutnika o 12, potem tą samą „6″ wracałem na Muranów na mecz Polonii o 15, a wreszcie jakimś autobusem przedostawałem się na Legię, na 19, po drodze jedząc zapiekankę i pączka. Bardzo lubiłem, gdy w ten inauguracyjny weekend warszawskie zespoły grały u siebie.
Piękne zdania. Ta radość, że przetrwało się kolejną srogą zimę, że do następnej tak daleko, że przed nami jeszcze tyle kolejek ligowych zanim znów zrobi się mroźno, a w środku wakacje, to było uczucie, które najbardziej kochałem podczas pierwszej wiosennej wizyty na stadionie, kiedy wystawiałem twarz na chłodne jeszcze promienie nieśmiałego słońca. I tak jak dla narratora nie miało wtedy żadnego znaczenia, że „znowu gwardzista zagrał jak noga”.
No, ale to se ne vrati. Ligowa piłka daje nam odpocząć od siebie na bardzo krótko, podczas gdy z każdym rokiem ta przerwa między rundami powinna właśnie się wydłużać, by przyszło zapomnienie o coraz boleśniejszych jesiennych patałactwach, by pojawiła się tęsknota i głód.
Możliwość komentowania została wyłączona.
Najnowsze wydanie tygodnika PN
Nr 50/2024
