Licznik zaczyna się zgadzać

Dobrze zaczyna to wyglądać, strzeliłem gola, zaliczyłem kilka asyst, jestem zadowolony z ostatniej dyspozycji – mówi Mladenović. – Licznik zaczyna się zgadzać, drużyna wygrywa, punktuje, odrobiła straty do czołówki. Nie możemy jednak zapominać o ciężkiej pracy. Forma rośnie, jednak stać nas na więcej.

Ale to nie była moja pierwsza bramka zdobyta prawą nogą w karierze, chyba trzecia, a może nawet i czwarta. Nawet nie był to najpiękniejszy gol strzelony prawą nogą. Z Crveną Zvezdą Belgrad graliśmy w europejskich pucharach przeciw Girondins Bordeaux – uderzyłem jeszcze ładniej. Możesz zobaczyć w internecie, znajdziesz bez problemu.

Legia to zupełnie inny klub, z większymi ambicjami. W Warszawie zawsze walczysz o trofea i taki cel musisz sobie stawiać przed każdym sezonem. Do tego dochodzi walka o europejskie puchary. W Gdańsku jest inaczej, nie ma takiej presji na wygrywanie. Potrzebowałem takiego klubu jak Legia, gdzie jest większe ciśnienie na zwyciężanie. Na początku sezonu byliśmy w dołku, nie potrafiliśmy zaprezentować pełni możliwości. Odpadliśmy z eliminacji Ligi Mistrzów, później Ligi Europy. Zawiedliśmy. Teraz chcemy wygrywać mecz za meczem, Legia na to zasługuje.

Zaskoczony to chyba złe określenie, takie sytuacje zdarzają się w każdym klubie. Jedna drużyna wpada w dołek na początku rozgrywek, druga w środku, a trzecia na koniec. Nie potrafisz wyliczyć, kiedy przyjdzie kryzys. Nam obniżka formy przytrafiła się w najgorszym możliwym momencie. Przegraliśmy kluczowe spotkania, których nie powinniśmy byli przegrać. Jeśli dzisiaj byśmy rozgrywali te mecze, zaprezentowalibyśmy się znacznie lepiej niż miesiąc temu.

Możemy gdybać, co by było, jeśli do tej zmiany by nie doszło, ale rzeczywistość jest taka, a nie inna. Nie mamy na to wpływu. My jako piłkarze, niezależnie kto prowadzi drużynę, mamy obowiązek ciężko pracować.

Dobrze, nie mogę narzekać, ale nie lubię mówić o trenerach. Nie jestem od oceniania szkoleniowców. Ja mam zrobić swoje na treningu i w meczu. Każdy szkoleniowiec ma inny pomysł, który chce nam przekazać, a my mamy to realizować na boisku. Nic więcej.

To prawda, trener Vuković miał bardzo duży wpływ na moją decyzję.

Mamy bardzo podobne charaktery, więc było mu znacznie łatwiej. Nakreślił przede mną ciekawą wizję, opowiadał o celach, które przede mną postawił. Nie potrzebowaliśmy wielu rozmów, aby dojść do porozumienia. Wydaje mi się, że od początku mojego pobytu w Warszawie pokazuję, że jestem gotowy na występy w Legii.

Nie mieliśmy z tym problemów. U mnie w rodzinie od zawsze wszyscy byli za Crveną Zvezdą, w dodatku później grałem w tym klubie. Trener Vuković jest wychowankiem Partizana, więc to normalne, że kibicuje tej drużynie. Zdarzały się więc docinki, żarty, ale w zdrowej atmosferze.

Miałem jedenaście lat, gdy byłem pierwszy raz na trybunach. Crvena Zvezda grała z Lazio Rzym w Pucharze UEFA, padł remis 1:1. Doskonale pamiętam to spotkanie. W pierwszym meczu przegraliśmy 0:1, w rewanżu prowadziliśmy, ale do wyrównania doprowadził Enrico Chiesa i to Lazio awansowało. Stadion był wypełniony po brzegi, pewnie było grubo ponad 50 tysięcy ludzi. Te obrazki pozostaną w mojej głowie na całe życie.

Pewnie, że tak. Jest XXI wiek, te relacje są już kompletnie inne niż jeszcze kilkanaście lat temu, kiedy to była walka na śmierć i życie. Jeden z moich przyjaciół nawet grał w Partizanie. Jestem spokojną osobą, nigdy nie miałem żadnych przygód z kibicami lokalnego rywala, bo ich po prostu nie szukałem.

Miałem trochę problemów w klubie, czekałem na pewne decyzje, ale mogłem opuścić Crveną Zvezdę dopiero kiedy zamknęło się okno transferowe w większości krajów w Europie. Na Białorusi jest ono otwarte nieco dłużej, dlatego BATE było na tamten moment jedyną poważną opcją. Wyszło bardzo dobrze.

Klub miał trudny moment, szczególnie jeśli chodzi o kwestie finansowe, ale nie tylko. Dochodziło do dziwnych sytuacji. Jednego dnia grałem, drugiego nie, brakowało stabilizacji. Stwierdziłem, że trzeba się pakować i wyjechać. Na początku okna miałem sporo propozycji, ale wszystko się przeciągało i wyszło tak, że została tylko Białoruś. Nie żałuję. W Borysowie dwukrotnie grałem w fazie grupowej Ligi Mistrzów. Dla piłkarza nie ma lepszego uczucia niż występ w drużynie narodowej i Champions League. Każdy zawodnik na początku piłkarskiej drogi chciałby spełnić te marzenia, mnie się udało.

To było coś niesamowitego. Już samo powołanie było wielkim wyróżnieniem, a później doszedł do tego debiut. W reprezentacji miałem różne momenty, ostatnio jest bardzo dobrze, bo dostaję szanse gry od selekcjonera. Oddam wszystko za tę drużynę! To olbrzymia duma, że możemy grać dla Serbii. 

Nie miałem z nim zbyt wiele do czynienia, ale już po kilku minutach wiesz, jaki to człowiek. Ma bardzo mocny charakter, pokazywał to na każdym kroku. Takich ludzi nie ma zbyt wielu na świecie. Dla mnie to postać, która trzyma się swoich zasad i wielki trener. Kiedy wchodziłem do reprezentacji, byłem bardzo młody, więc nie było okazji, abyśmy zbudowali mocną relację. Nie mamy dzisiaj żadnego kontaktu, ale bardzo się cieszę, że wygrał z chorobą i cały czas może pracować przy piłce. 

Taka jest piłka, nie jesteś w stanie przewidzieć żadnego scenariusza. Miałem taki okres w karierze, gdy potrzebowałem się odbudować, bo nie dostawałem zbyt wielu minut w Niemczech i Belgii. Pojawiła się propozycja z Lechii, była najbardziej konkretna. Nie żałuję, że przyszedłem do Polski. W Gdańsku przeżyłem wspaniałe dwa i pół roku, zdobyliśmy dwa trofea. Jestem z tego okresu bardzo zadowolony.

Nie, przyjechałem się odbudować, ale nie zakładałem, ile ten proces potrwa. Byłem w trudnym momencie, można powiedzieć, że na zakręcie, a teraz wyszedłem na prostą. Etap odbudowy mam za sobą. Teraz przyszedł czas na zdobywanie trofeów i występy w europejskich pucharach. Jestem na dobrej drodze i we właściwym miejscu. Chcę się rozwijać, grać coraz lepiej, a jeśli za jakiś czas pojawi się opcja przejścia do jeszcze silniejszego klubu, to się zastanowię. Nie będę miał jednak problemu, aby zostać w Legii na wiele lat.

Nic z tych rzeczy. Wiek to tylko liczba, tak naprawdę czuję się znacznie młodszy. Pod względem fizycznym i mentalnym mam znacznie mniej lat, niż wskazuje na to metryka. Nie ma ona żadnego znaczenia. 

Nie lubię się wypowiadać o innych. Wiem, kiedy jestem w formie i dobrze gram, a kiedy idzie mi gorzej. Nie lubię się oceniać publicznie, nie chcę tego robić. 

Absolutnie nie. Nie ma miejsca i czasu na żal. Każdą decyzję podejmowałem sam, choć po konsultacjach z najbliższymi, więc biorę pełną odpowiedzialność za każdy ruch. Trzeba patrzeć do przodu, nie ma sensu oglądać się za siebie, bo to ma zły wpływ na przygotowanie mentalne. Nie pracuję z żadnym psychologiem, po prostu mam takie podejście do życia. Każdy odpowiada za siebie.

Nie, taką decyzję podjęliśmy wspólnie z klubem. Rozstaliśmy się z Lechią w bardzo dobrych relacjach. Miałem też piękne pożegnanie z kibicami. Zwłaszcza że Lechia nie jest klubem, który przyzwyczaja do zdobywania trofeów raz na kilka lat, raczej co kilkadziesiąt lat, a nam udało się osiągnąć coś szczególnego. Czuliśmy, że dokonaliśmy czegoś wielkiego.

Jest w porządku, klub nie ma wobec mnie żadnych zaległości.