Krzysztof Piątek: Myśli o złocie

Cracovia jest jednym z większych rozczarowań rozgrywek 2016-17 w polskiej ekstraklasie, a może i największym. Do Krzysztofa Piątka trenerzy, działacze i przede wszystkim kibice nie mogą mieć jednak zastrzeżeń, bo napastnik ma za sobą udane miesiące. Były piłkarz Zagłębia Lubin może skończyć sezon w znacznie lepszym humorze, o ile reprezentacja Polski do lat 21 osiągnie sukces na młodzieżowych mistrzostwach Europy.

W sumie to nie wzbudzało we mnie większych emocji – mówi z uśmiechem napastnik młodzieżowej reprezentacji Polski. – Wiadomo, że oznacza to dla mnie większe szanse na grę. 

Nie chcemy patrzeć aż tak do przodu, turniej jest bardzo krótki i nie ma miejsca na jakikolwiek, nawet najmniejszy, błąd. A jak będziemy zawsze schodzili z boiska jako zwycięzcy, to oczywiste, co wywalczymy. Nie chcemy za daleko patrzeć do przodu, bo możemy zostać szybko sprowadzeni na ziemię. Najważniejsze więc, abyśmy nie zaliczyli falstartu i wygrali mecz inauguracyjny ze Słowacją.

Myśli o złocie gdzieś się pojawiają, ale zdajemy sobie sprawę, że balonik może pęknąć bardzo szybko. Musimy zacząć od trzech punktów.

Z każdym dniem presja będzie rosła i trzeba się z tym liczyć, ale to chyba normalne, kiedy rozgrywa się wielki turniej. Zdajemy sobie sprawę, że zainteresowanie naszą kadrą cały czas rośnie, co udowodniły ostatnie mecze towarzyskie. Wiem, że kibice i media oczekują od nas czegoś wielkiego. 

Na stadionie Cracovii bramki regularnie wpadają, więc już w fazie pucharowej może to mieć kluczowe znaczenie i przesądzić o wyniku spotkania. A tak poważnie, chciałbym oczywiście zagrać przed swoją publicznością, byłoby to wielkie przeżycie zarówno dla mnie, jak i dla fanów Pasów.

W zespole mamy dwóch Słowaków i trochę się już przekomarzaliśmy. Idą w zaparte, że wyleją na nas kubeł zimnej wody w pierwszym spotkaniu, ale jestem zupełnie innego zdania. 16 czerwca pokażemy, kto jest lepszy.

Wygramy 2:0 po golach Dawida Kownackiego i Krzysztofa Piątka.

Testowaliśmy różne warianty. Ostatnie dwa sparingi graliśmy z jednym wysuniętym napastnikiem, wcześniej graliśmy na dwóch, wszystko jest w głowie selekcjonera.

Z Mariuszem Stępińskim dobrze się dogadujemy i rozumiemy na boisku, ale nie robi mi to większej różnicy, czy gramy w parze, czy jestem sam. 

Zawiedliśmy. Mierzyliśmy w grupę mistrzowską, a przy odrobinie szczęścia znowu można było powalczyć o europejskie puchary. Rzeczywistość pokazała coś innego. W kolejnym sezonie chcemy oczywiście sobie odbić te niepowodzenia, gdyż miejsce Cracovii jest znacznie wyżej niż tuż nad strefą spadkową.

Absolutnie nie. Po to gramy w piłkę, po to walczymy o najwyższe lokaty, aby na koniec pokazać się na arenie międzynarodowej. To jest raczej nagroda niż kara. 

Najgorsze jest to, że nikt nie wie, gdzie była przyczyna słabej formy Cracovii. Dużo rozmawiamy, analizujemy, a później na boisku znowu nie idzie po naszej myśli. Zdajemy sobie sprawę, że zaliczyliśmy bardzo słabe mecze wyjazdowe, szczególnie te ostatnie. Przy Kałuży wyglądaliśmy zupełnie inaczej. Sytuacja nie może się powtórzyć w kolejnym sezonie.

Unikaliśmy tego i nie chcieliśmy sobie wchodzić na głowy. Najważniejsze, że się utrzymaliśmy. Wiemy, że to był słaby sezon w naszym wykonaniu, dobrze, że mamy go już za sobą.

Kiedy nie ma wyników, zawsze są jakieś kłótnie czy ostrzejsze wymiany zdań. Czasami poszło parę słów za dużo, ale od razu było to tonowane, ale jednocześnie odbierane pozytywnie, bo wszystkim zależało na jak najszybszej odbudowie wyników. Do rękoczynów nie dochodziło.

Jestem spokojnym człowiekiem i nie lubię wychylać się przed szereg. Kiedy mam coś do powiedzenia, nie kryję się z tym, ale jednocześnie jestem otwarty na konstruktywną krytykę.

Trzech pucharowiczów z poprzednich rozgrywek nie weszło do grupy mistrzowskiej, więc podejrzewam, że wszędzie są podobne humory. W kolejnym sezonie pokażemy prawdziwą wartość zespołu.

Kiedy uderzyłem, byłem pewny, że padnie gol, ale to, jak Pawełek zebrał się do interwencji, było kapitalne, a przecież chwilę później jeszcze lepiej obronił dobitkę Erika Jendriska. Była to interwencja sezonu i nie ma dyskusji. Inna sprawa, że nie uderzyłem piłki perfekcyjnie, mogłem skierować futbolówkę trochę do boku, a trafiłem tam, gdzie bramkarz się rzucił. Myślałem, że wystarczy trafić tylko w światło bramki, okazało się tymczasem, że w Polsce też są golkiperzy na wysokim poziomie.

No to dałem mu się wykazać i podbić notę.

Przez cały mecz nic się nie dowiadywaliśmy, ponieważ wiedzieliśmy, że trzeba zrobić swoją robotę. Dopiero w końcówce meczu Piotrek Celeban mi powiedział, że Górnik przegrywa z Zagłębiem, co zapewnia Cracovii utrzymanie.

Tak. Myślę, że ten odgłos było słychać aż w Krakowie. A tak serio, to po meczu kibice już wiedzieli, że zostajemy w lidze na kolejny rok, i mogliśmy ze spokojem wracać do domu. Może utrzymaliśmy się w dziwnym stylu, sami przegraliśmy mecz, najważniejsze jednak, że cel został zrealizowany.

Na ulicach Krakowa spotykałem się tylko z pozytywnymi akcentami i nie musiałem przed nikim uciekać. W sumie to rozmawiałem tylko z kibicami Cracovii, którzy klepią po plecach, podają rękę i wspierają.

Zdarzyło się, że usłyszeliśmy parę gorzkich słów po niektórych porażkach, które nie powinny mieć miejsca.

Indywidualnie na pewno tak, dorobek strzelecki mam dużo lepszy niż w Zagłębiu. Kto by przed sezonem przypuszczał, że Cracovia zajmie miejsce dopiero w drugiej dziesiątce? Nikt się tego nie spodziewał, ze mną włącznie. Jestem w stu procentach przekonany, że jestem dużo lepszym piłkarzem niż rok temu.

Bez przesady. Napastnik często walczy z obrońcami, czasami nawet jest to walka na łokcie. Dużo kartek obejrzałem nie za faule, ale za inne zachowania, dosyć głupie. W meczu z Arką miałem starcie z Mateuszem Szwochem i dostałem żółtko, z Piastem Gliwice ukradłem trochę sekund pod koniec spotkania i sędzia również mnie ukarał.

Czasami trzeba wrzucić drobne za takie żółte kartki…

Byłem w Zagłębiu pięć lat, więc była to dla mnie trudna sytuacja. W Lubinie grałem w zespołach młodzieżowych, a skończyłem na europejskich pucharach, więc przeszedłem długą drogę. Decyzja o transferze nie była łatwa, ale bardzo przemyślana. Nie żałuję.

Było zapytanie z Warszawy. Prezes Zagłębia powiedział, że Legia dzwoni i pyta o moją sytuację w klubie, wszystko miało się rozwiązać po IV rundzie eliminacji Ligi Mistrzów. Jeśli wygraliby z Dundalk, mieli złożyć ofertę. Ostatecznie… nie złożyli. Nie chciałem iść do klubu, który może mnie chce, a może nie.

Raczej nie. Patrzyłem też na zmianę zespołu pod kątem drużyny. W Legii okazji do gry mogłoby być zdecydowanie mniej, a ja potrzebowałem minut, chciałem złapać dobrą formę przed Euro U-21.

Obaj tak naprawdę jeszcze się nie zaprezentowali w pełni, nie dostali zbyt wielu szans. Pamiętam Necida jako dobrego zawodnika w poprzednich klubach, ale to nie mój problem, że nie strzela goli w Legii.

Była oferta z Lechii Gdańsk, zdecydowanie mniej konkretna niż propozycja Cracovii, więc ostatecznie zdecydowałem się na Pasy.

Kiedy trafiłem do Miedziowych, na początku występowałem w Młodej Ekstraklasie i Centralnej Lidze Juniorów. To, z czym się spotkałem w Lubinie, było dla mnie wielkim szokiem, nigdy wcześniej nie myślałem, że tak można podchodzić do młodego zawodnika. W Zagłębiu tworzy się coś wielkiego i za kilka lat wyjdzie stamtąd kilku megadobrych zawodników, na których klub zarobi. Organizacyjnie wszystko jest dopięte na ostatni guzik, trenerzy regularnie się dokształcają i przenoszą różne zagraniczne wzorce na polski grunt. Akademia Zagłębia może śmiało powiedzieć, że jest na wysokim europejskim poziomie.

Jeśli będzie dobra propozycja dla mnie i dla klubu, trzeba będzie rozważyć.

W Polsce mamy kilka dobrych klubów, zresztą i Cracovia jest dobrym zespołem, więc na pewno nie napinam się na przeprowadzkę. Jeśli już miałbym wybierać, to raczej zagranica. Tyle że przede mną Euro i w ogóle nad tym się nie zastanawiam.

Sportowa zazdrość czasami się we mnie odzywa, ale na wszystko przyjdzie czas.