Koniec sezonu w Bundeslidze. Jak wypadli nasi?

To nie był łatwy sezon dla Roberta. Właściwie od czasu słynnego wywiadu dla Spiegla był w Niemczech na cenzurowanym, ale to, co działo się wokół niego w ostatnich tygodniach, przekraczało już granicę dobrego smaku.Niemieckie media waliły w niego jak w bęben, obarczając go winą za niepowodzenie w półfinałowym starciu z Realem. Nie oszczędzali go także eksperci – DidiHamann, SeppMaier czy Paul Breitner. Czasami można było odnieść wrażenie, że krytyka Lewego – tak nienaturalnie ostra i zajadła – ma za zadanie przykryć całą masę problemów klubu, które uwidoczniły się podczas półfinałowych bojów, takich jak choćby kolejna fala kontuzji w zespole, która przytrafiła się w najmniej odpowiednim momencie, wydłużony o ponad miesiąc proces powrotu do zdrowia Manuela Neuera, brak alternatyw na skrzydłach, czy wreszcie absurdalne błędy Rafinhii i Ulreicha. 

Jesienią eksploatowany ponad stan, za to wiosną nienaturalnie często siedział na ławce rezerwowych. Poniekąd na własne życzenie, bo przecież w wywiadach prasowych częstokroć domagał się zmiennika, aby czasem móc zwolnić obroty i odsapnąć choć na chwilę. No i takiego zmiennika dostał. Sandro Wagner spełnił pokładane w nim nadzieje i w wielu mniej ważnych meczach wyręczał Roberta w strzelaniu goli. Pytanie tylko, czy nie zbyt często, bo jedna z teorii słabszej dyspozycji Lewandowskiegow końcówce sezonu (zwłaszcza w dwumeczu z Realem) głosiła, że rotacja wybiła supersnajpera Bayernu z uderzenia, a tezę tę poparli m.in. Mario Basler czy Stefan Kiessling. Aż strach pomyśleć, ile goli mógłby uzbierać na koniec sezonu w Bundeslidze, gdyby wiosną grał w takim samym rytmie, co jesienią. Trzydziestka pękłaby i to z dużą nawiązką. 

Nie miał w zasadzie rywala do gry w podstawowym składzie, bo Erik Durm od listopada ciągle się na coś leczy, FelixaPasslacka wypożyczono do Hoffenheim, gdzie zupełnie sobie nie poradził, a Jeremy Toljan okazał się być bombą z opóźnionym zapłonem. Jeśli już grał względnie przyzwoicie, to raczej po lewej stronie boiska, a nie po prawej. Piszczek, kiedy tylko był zdrowy, musiał więc grać niemal wszystko. Tym razem nie wymyślano mu pozycji. Zarówno Bosz jak i Stoeger preferowali ustawienie z czterema obrońcami, co sprawiło, że Łukasz przez cały sezon grał na pozycji prawego obrońcy. I trzeba powiedzieć, że był to przeciętny rok w jego wykonaniu. Nie zdobył gola, zaliczył tylko 3 asysty, a i w defensywie coraz częściej dawał się częściej mijać swoim przeciwnikom, jak choćby Franckowi Ribery’emu w monachijskim Klassikerze. Mimo wszystko, to jednak wciąż ogromna klasa i bardzo ważna postać w BVB, także w szatni. Czy w nowym sezonie będzie grał tak samo często? Chyba nie. Klub na pewno poszuka dla niego konkurenta. Powodów do obaw wielkich jednak nie ma, bo LucienFavre zna go doskonale i wie, na co Łukasza stać. To w końcu jego „piłkarski” ojciec.

Jego rola w zespole zmieniła się wraz z odejściem Hannesa Wolfa. O ile u niego Kamiński grywał regularnie i to najczęściej w podstawowym składzie, o tyle u TayfunaKorkuta został zepchnięty na bocznicę i jeśli już wchodził na boisko, to w końcowych fragmentach meczów, kiedy Stuttgartowi zależało na tym, by utrzymać wynik. Związane było to też ze zmianą ustawienia i przejściem na grę z dwoma środkowymi obrońcami. O jego bieżącej roli w zespole wiele powiedział kończący sezon mecz z Bayernem Monachium. Mimo iż z zespołu wypadło dwóch środkowych pomocników i naturalnym posunięciem wydawało się przesunięcie do środka pola HolgeraBadstubera i wpuszczenie do składu naszego reprezentanta, Korkut zdecydował się na zupełnie inne rozwiązania, wystawiając do gry trzymanych w ostatnim czasie „w zamrażarce” ChadracaAkolo i AnastasiosaDonisa oraz przesuwając na prawą stronę defensywy nominalnego środkowego obrońcę – TimoBaumgartla. Trudno się też spodziewać, by w kolejnym sezonie jego pozycja znacząco się poprawiła. Co prawda Badstuber chciałby transferu do zespołu grającego w Lidze Mistrzów, ale póki co ofert nie ma i jego odejście wcale nie jest przesądzone, a na dodatek pojawił się w zespole kolejny konkurent w osobie Marca Olivera Kempfa. To lewonożny środkowy obrońca, który potrafi znakomicie wprowadzić piłkę do środkowej strefy, ma więc te same atuty, co Kamyk.

Po transferze wydawało się, że będzie odgrywał w Wolfsburgu większą rolę. Niestety, to już nie ten Kuba, co w Borussii. Nie ta szybkość, nie ta dynamika, nie ta zadziorność. Mimo problemów ze skrzydłowymi, nie potrafił ugruntować swojej pozycji w drużynie, a na domiar złego, przez 3/4 sezonu zmagał się z kontuzją pleców, której zresztą Niemcy nie potrafili wyleczyć. Jaka czeka go przyszłość w klubie? Mglista, o ile w ogóle jakakolwiek. W końcówce sezonu ze znakomitej strony pokazywał się Josip Brekalo, który wyrósł na skrzydłowego numer 1 w klubie. Można się spodziewać, że latem Wilki poszukają mu kogoś do pary na drugą stronę. Hamburski Morgenpost pisze choćby o zainteresowaniu Filipem Kosticiem. A przecież są jeszcze w kadrze Renato Steffen i AdmirMehmedi, są YunusMalli i Daniel Didavi, którzy wymiennie są spychani z pozycji numer 10 pod linię boczną… 

Więcej Rafał oczekiwał po pobycie w urokliwym Schwarzwaldzie, zdecydowanie więcej. Przychodził do Freiburga z nadzieją, że będzie w stanie podjąć rywalizację z Alexandrem Schwolowem, bramkarzem bardzo solidnym, ale nic ponadto. Mówiło się też, że Schwolow może odejść z klubu. Pisało się o zainteresowaniu choćby Bayeru Leverkusen, ostatecznie jednak Bernd Leno nigdzie nie odszedł, więc i rywal Gikiego do miejsca w bramce pozostał na dłużej w klubie. Prawdziwej rywalizacji między nimi nigdy jednak nie było. Schwolow bronił niemal w każdym meczu, kiedy tylko był zdrowy. Rafał wszedł do bramki w meczu przeciwko Borussii Dortmund, potem zagrał bardzo dobry mecz z Lipskiem, pomógł wydatnie zespołowi zdobyć w tych dwóch arcytrudnych meczach 4 punkty i… wrócił na ławkę, bo jego konkurent wyzdrowiał. Ponieważ Freiburg zakontraktował już na nowym sezon Marka Flekkena z Duisburga, to Rafał dostanie zapewne wolną rękę w poszukiwaniu nowego pracodawcy. Gdzie wyląduje? Być może znowu w 2. Bundeslidze. Poważne zainteresowanie nim zgłasza choćby Union Berlin. Ma też pewne zapytania z Belgii i z Polski.

Kiedy przychodził do Freiburga, napisałem, że będzie to dla niego makeorbreak. Wydawało się, że trafia do idealnego środowiska, w którym bardzo chętnie stawia się na młodych piłkarzy, także z racji braku pieniędzy. Bartek jednak kompletnie nie poradził sobie w bundesligowych realiach. Grał bardzo mało, przegrywał rywalizację nawet z chłopakiem, którego Freiburg oddał na wypożyczenie do 3. ligi i który poza bieganiem i walką niewiele ma do zaoferowania pod względem czysto piłkarskim. Pod koniec sezonu zaś, kiedy było już pewne, że klub nie wykupi go z Leicester, nie łapał się nawet do kadry meczowej. Przegrywał rywalizację nawet z Christian Streich miał dużo uwag do jego gry defensywnej, także taktycznej. Mówił, że to świetnie wyszkolony piłkarz, który potrafi kapitalnie wyjść spod pressingu rywala, by za chwilę, w najprostszej sytuacji, oddać mu piłkę za darmo. I widać to niestety choćby w procencie celnych podań. 

Kompletnie nieudany sezon. Paweł zupełnie wypadł z rotacji drużyny. Ledwie 5 razy pojawił się w tym roku na boisku. Po przyjściu Stefana Ruthenbecka dostał jeszcze dwie szanse – z Freiburgiem i Bayernem, ale obie koncertowo spartolił i na dobre wypadł z koncepcji trenera. Kolonia przebudowuje drużynę na 2. Bundesligę, ale dla Olkowskiego nie będzie w niej miejsca. Szkoda, bo początki pobytu w klubie miał naprawdę znakomite. 

JuergenKlopp powiedział kiedyś o Matthiasie Sammerze, pełniącym wówczas funkcję dyrektora sportowego w Bayernie, że bez niego Bayern nie byłby uboższy ani o jeden zdobyty na boisku punkt. O Polanskim można by w zasadzie powiedzieć to samo. Tylko dwa razy wybiegł na boisko w podstawowym składzie i choć Julian Nagelsmann mówi o nim tylko dobre rzeczy, to jednak w klubie postanowiono nie przedłużać z nim wygasającej tego lata umowy.

Do momentu odniesienia kontuzji na początku marca podstawowy, a może nawet i najlepszy piłkarz klubu z Hamburga. Przeważnie grywał na prawej stronie pomocy, z rzadka przesuwano go jednak też i na lewą flankę. Jeden z ulubieńców trybun stadion przy Millerntor. Cenią go za solidność i nieustępliwość. Statystyk może nie ma oszałamiających, ale i tak z 4 golami należy do najskuteczniejszych piłkarzy w klubie, co też wiele mówi o napastnikach hamburskiego klubu. Sobota dojrzał piłkarsko w Hamburgu, jest dziś o wiele lepszym piłkarzem, niż był nim wyjeżdżając ze Śląska do Belgii. W dowód zaufania do Soboty, klub przedłużył z nim umowę do 2020 roku i można być w zasadzie pewnym, że w następnym sezonie status Waldka w klubie nie ulegnie zmianie.

Można powiedzieć, że Bodzek był w minionym sezonie podstawowym piłkarzem Fortuny i wraca z nią tam, gdzie był w 2013 roku, czyli do 1. Bundesligi. Grywał na dwóch pozycjach – albo jako defensywny pomocnik, albo jako środkowy obrońca. Piłkarz stricte defensywny, solidny, ale nic ponadto. Pewny z piłką przy nodze, notuje bardzo wysoki procent podań, ale prochu już nie wymyśli. Nie ma się też raczej co spodziewać, że w 1. Bundeslidze będziegrał tak często, jak minionym sezonie, co nie zmienia faktu, że za ubiegły sezon należą mu się bardzo przyzwoite oceny.

Drugi zupełnie nieudany sezon w wykonaniu Artura. W poprzednim sezonie, jeszcze w barwach Hannoveru, zdobył w lidze zaledwie dwa gole (oba w pierwszym meczu sezonu przeciwko Kaiserslautern), w bieżących rozgrywkach tyle samo. nie tego się po nim spodziewano. U TorstenaFringsa jeszcze grywał w miarę regularnie, ale kiedy zespół przejął Dirk Schuster, wylądował na ławce i jeśli się z niej w ogóle podnosił, to na ostatnie sekundy. Artura obowiązuje jeszcze roczny kontrakt z Liliami, ale trudno sobie wyobrazić, by klub był zainteresowany kontynuowaniem współpracy z naszym piłkarzem po tak słabym roku.

Zmarnowany cały sezon. Co się wyleczył, to łapał następną kontuzję. W 2. Bundeslidze zagrał tylko raz, a pod koniec sezonu zaliczył jeszcze dwa występy w rezerwach Lautern. Latem będzie szukał nowego klubu. Być może w Polsce? Pytanie tylko, kto zaufa Kacprowi, bo tych urazów było w ostatnich latach zdecydowanie za dużo.