Jak pożegnać trenera z klasą?

– Podrzucali, podrzucali, tylko zapomnieli złapać – mówił kilka lat temu Michał Probierz, nawiązując do… pracy w Jagiellonii. Kiedy Lechia Gdańsk pod jego wodzą zanotowała historyczny start w polskiej lidze, nie przegrała żadnego z siedmiu pierwszych meczów, szkoleniowiec przyznał, że już w Białymstoku był podrzucany. – Pomniki są, ale później się je burzy – dodał.

Sytuacja powtórzyła się po kilku latach z Mamrotem. Kiedy dwa i pół roku temu obejmował Jagę, był kompletnym anonimem dla kibiców w Ekstraklasie. Niby był kojarzony z pracy w pierwszoligowym Chrobrym Głogów, ale przeskok z zaplecza na najwyższy poziom już niejednego trenera zgubił. Rozwiązania, które sprawdzały się w pierwszej lidze, nie zdawały kompletnie egzaminu w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Mamrot z anonima wyrósł na postać, która wiele znaczy w polskiej piłce. Po raz pierwszy w historii był w stanie powtórzyć wyczyn Probierza i wywalczyć z zespołem wicemistrzostwo Polski. Po raz pierwszy w historii Jaga dwa lata z rzędu znalazła się na podium. Wcześniej – nawet za czasów Probierza – grała sezon w sezon w kratkę. Kiedy jednego roku walczyła o mistrzostwo albo chociaż podium, drugiego była w dolnej połowie tabeli. Mamrot tę tendencję odwrócił. Najpierw wywalczył srebrny medal, a w kolejnych rozgrywkach zajął piąte miejsce i doszedł do finału krajowego pucharu.

Europejskie puchary? Dwa dwumecze wygrane – z Dinamem Batumi i Rio Ave – oraz dwa przegrane – z FK Gabalą i KAA Gent. Wstydu nie było w żadnym z tych spotkań. Jaga grała odważnie, stawiała na ofensywę i kompletnie nie wpisywała się w obraz polskich pucharowiczów, którzy kompromitowali się na arenie międzynarodowej. Za Jagę nikt się nie musiał wstydzić, a dwumecz z Rio Ave to jeden z piękniejszych momentów w całej historii klubu.

Były już trener drużyny z Podlasia miał pomysł na zespół. Jagiellonia grała czasami widowiskowo, czasami bardzo wyrachowanie, ale przede wszystkim skutecznie. OK., ten sezon jest bardzo przeciętny, zdarzyły się pojedyncze dobre spotkania, o czym mówił sam szkoleniowiec i nie był z tego zadowolony oraz doskonale zdawał sobie sprawę, że jego zespół nie grał tak jak wszyscy by oczekiwali.

W Białymstoku był „Irkiem”. Nie „Panem Trenerem Mamrotem”, a po prostu Irkiem. Otwarty na kibiców, otwarty na media, życzliwy, uśmiechnięty, ale w 120 procentach pochłonięty pracą. O jego zwolnieniu mówiło się już od dawna, jeszcze w poprzednim sezonie. Szefowie Jagi jednak byli cierpliwi, ale nie dało się odciąć od doniesień, że kolejny mecz jest „o posadę”. Piłkarze wygrywali, szkoleniowiec „kupował” kolejny tydzień i tak to się kręciło przez kilka miesięcy.

Pożegnanie z Jagiellonią odbyło się jednak z wielką klasą. Klub z Podlasia pokazał, jak można w normalny, cywilizowany sposób rozstać się z trenerem. Rzadko się zdarza, aby na oficjalnych kanałach klubowych pojawiło się cokolwiek poza komunikatem o zakończeniu współpracy. Mamrot mógł jednak skierować słowo do kibiców poprzez nagranie wideo, a oficjalna strona klubowa przygotowała nawet specjalny alfabet, który był podsumowaniem pracy szkoleniowca na Podlasiu. Niby małe rzeczy, ale tak rzadko spotykane w dzisiejszym świecie…

Drodzy Kibice! Mamy Wam coś jeszcze do przekazania od trenera Mamrota pic.twitter.com/wAnCozsClj

— Jagiellonia (@Jagiellonia1920) December 9, 2019

Jagielloński alfabet trenera Ireneusza Mamrota przygotowany. Jesteśmy ciekawi, czy się zgadzacie?

A może macie swoje propozycje?

Zapraszamy na naszą stronę https://t.co/ns3juGmxOc pic.twitter.com/PBIRHCsbr4

— Jagiellonia (@Jagiellonia1920) December 9, 2019

Statystyki? Mamrot pracował w Białymstoku dokładnie 909 dni. Probierza nie przebił. Obecny szkoleniowiec Cracovii w Jadze pracował najpierw przez 1132 dni, a przy drugim podejściu poprawił ten wynik o 22 dni. Mamrot natomiast poprowadził drużynę w 108 oficjalnych spotkaniach, co dało mu średnią punktową 1,63 pkt/mecz. Jest to najlepszy wynik wśród wszystkich szkoleniowców, którzy prowadzili Jagę na poziomie Ekstraklasy w ostatnich latach. Probierz najlepiej wypadł przy drugim podejściu – średnia 1,59 pkt/mecz. Przy pierwszym miał średnią o 0,11 oczka gorszą. Piotr Stokowiec – 1,45 pkt/mecz, Tomasz Hajto – 1,28, Czesław Michniewicz – 1,22, a Artur Płatek – 1,04.

Problemy? Tych nie brakowało. W zasadzie co pół roku Mamrot musiał radzić sobie z odejściem kluczowych zawodników. Przed debiutanckim sezonem z klubem pożegnali się liderzy środka pola, czyli Jacek Góralski i Konstantin Wassiljew, a w przerwie zimowej odeszli Fiodor Cernych, Łukasz Sekulski i Piotr Tomasik. Ale w sezonie 2017-18 jeszcze zawodnicy przychodzący okazali się trafieni, bo Nemanja Mitrović wyrósł na czołowego obrońcę ligi, Martin Pospisil dobrze wkomponował się w drużynę, Bodvar Bodvarsson też jest ciekawym rozwiązaniem na lewą obronę, a Bartosz Kwiecień do dzisiaj gwarantuje solidność w środku pola lub obrony.

Gorzej było w rozgrywkach 2018-19. Wówczas z drużyną pożegnali się: Karol Świderski, Cillian Sheridan, Przemysław Frankowski, Roman Bezjak czy Guti, ale następcy okazali się bardzo przeciętni, szczególnie ci z ofensywy, z których trafiony okazał się w zasadzie tylko Jesus Imaz. Martin Kostal ma przebłyski, ale Mile Savković czy Stefan Scepović okazali się totalnymi niewypałami.

Przed trwającym sezonem Podlasie opuścili Martin Kelemen, Arvydas Novikovas i Nemanja Mitrović. Do klubu dołączyli natomiast Juan Camara, Ognjen Mudrinski czy Tomas Prikryl, ale żaden z nich nie wyrósł na czołową postać… Mamrot zatem musiał trochę „lepić” z tego, co miał. Z konieczności postawił na Patryka Klimalę, który stał się jesiennym objawieniem ligi. Odważnie do pierwszego zespołu wszedł też Bartosz Bida, który miał obiecujący początek sezonu, co zaowocowało powołaniem do kadry U-21, mimo że z powodzeniem mógłby jeszcze grać w U-19.

Bilans zysków i strat Mamrota w Jagiellonii jest zatem po stronie tych pierwszych. W Białymstoku ambicje sięgają najwyższych celów, ale czy potencjał ludzki, który obecnie jest w zespole pozwala realnie myśleć o walce chociażby o podium?