Dogrywka z Żurawiem: Nie utopiłem się

Jestem pozytywnie nastawiony i dobrze czuję się w tej roli – mówi Dariusz Żuraw. – Nie należę do ludzi, którzy marudzą i narzekają. Wiem, co mam do zrobienia. Ze sztabem nakreśliliśmy plan, jak zamierzamy grać i pracować, do czego chcemy dążyć. 

Byłem bardzo zadowolony. Jak każdy trener, wolałbym od pierwszego dnia mieć do dyspozycji kompletny zespół, jednak zdaję sobie sprawę, jaka jest sytuacja. Reprezentanci oraz zawodnicy, którzy kończyli poprzedni sezon w drugiej drużynie, dostali dłuższe urlopy. Do tego kilku piłkarzy wracało do zdrowia po kontuzjach. Z optymizmem patrzę w przyszłość.

Powiedziałem nawet jednemu z prezesów, że kiedyś będę chciał wrócić do Poznania jako pierwszy trener.

Wspólnym mianownikiem jest grupa zdolnych, młodych piłkarzy. Tamta młodzież była trochę bardziej doświadczona, aczkolwiek dzisiaj też mam do dyspozycji paru młodych i już ogranych zawodników. Myślę, że oni z każdym meczem będą coraz lepsi.

Za pierwszym razem wiedziałem, że będzie to mecz, dwa, może trzy, a zatrudnienie nowego trenera to tylko kwestia czasu. Sytuacja była dynamiczna. Nawet nie szykowałem się do dłuższej pracy. Czy wtedy było łatwiej? Na pewno inaczej, bo trwała taka część sezonu, gdy dużo było jeszcze do wygrania. Natomiast w drugim przypadku zadanie utrudniało kilka czynników: sytuacja z kibicami, wiele kontuzji, ponadto grupa piłkarzy dowiedziała się, że nie zostaną z nimi przedłużone kontrakty. Tym razem nie była to już praca w roli strażaka, bo zdawałem sobie sprawę, że pozostanę na stanowisku przynajmniej do końca rozgrywek.

Nie wiedziałem, czy zostanę na dłużej, ale istniała taka opcja, miałem otwarte drzwi. Byłem jednym z kandydatów do prowadzenia Kolejorza w nowym sezonie.

Nie jest to łatwe, ale pomógł fakt, że współpracowałem z trenerami Djurdjeviciem i Nawałką, mieliśmy dobry kontakt, przepływ zawodników pomiędzy zespołami był płynny. Nie było tak, że nagle znalazłem się w pierwszej drużynie i nie wiedziałem, jak się zachowywać. Znałem piłkarzy, naturalnie za drugim razem już zdecydowanie lepiej.

Wydaje mi się, że się nie utopiłem. Trudno zarządzać grupą ludzi, w której atmosfera nie jest najlepsza, a wielu zawodników chce, żeby sezon jak najszybciej się skończył i myśli o tym, gdzie będzie grać w przyszłości. Staraliśmy się być fair w stosunku do piłkarzy. Zagraliśmy kilka dobrych spotkań i być może właśnie one przesądziły o tym, że jestem tutaj dalej.

Wszyscy podeszli profesjonalnie do sprawy, wykonywali swoje obowiązki. Każdy z nich dał z siebie tyle, ile mógł.

Można było ugrać więcej, bo w niektórych meczach byliśmy blisko osiągnięcia lepszego wyniku. Były spotkania słabsze, jak te z Lechią i Jagiellonią jeszcze w fazie zasadniczej, czy później w Szczecinie z Pogonią. Pozostałe mecze były emocjonujące, prezentowaliśmy w nich ofensywną piłkę, stwarzaliśmy sobie sytuacje. Nawet w ostatnim spotkaniu w Gliwicach, gdzie wystąpiliśmy w mocno okrojonym składzie, przeważaliśmy i prowadziliśmy grę, choć ostatecznie zwyciężył Piast.

Jeżeli chce się kogoś złapać za słówko, to się to zrobi. Nie mówiłem tego w tym kontekście, że chcemy po prostu rozegrać pozostałe mecze i niech sezon się kończy. Tłumaczyłem to już i nie zamierzam wracać do tematu.

Podobną drogę przechodziłem jako piłkarz, a skończyłem na siedmiu sezonach w Bundeslidze. Nie mam nic przeciwko temu, żeby tak samo było w zawodzie trenera. Wydaje mi się, że lepiej jest podążać taką ścieżką, jak moja: od mniejszych klubów, przez rolę asystenta i dopiero po zdobyciu pewnego doświadczenia przejść do większych wyzwań. Niektórym piłkarzom wydaje się, że po zakończeniu kariery od razu mogą być szkoleniowcami. W tej profesji nie ma dróg na skróty. Pracowałem w niższych ligach, gdzie brakuje pieniędzy na transfery i trzeba zbudować drużynę z tych zawodników, których się ma. Szansy w Lechu nie dostałem za darmo, tu nie bierze się trenera znikąd. Nominacja na szkoleniowca rezerw była sygnałem, że być może w perspektywie moja osoba będzie brana pod uwagę przy wyborze trenera pierwszego zespołu. Myślę, że nikt – łącznie ze mną – nie zakładał, że nastąpi to tak szybko. 

Bez integracji i ducha zespołu nie da się osiągać dobrych wyników. Mając kadrę liczącą ponad 20 zawodników, trudno jest wszystkim dogodzić. Jako sztab będziemy czynić kroki, żeby zachęcić piłkarzy do wspólnego wyjścia na obiad, kolację czy grilla. Zamierzamy organizować takie aktywności, które scalą zespół. Jeżeli nie dopilnujemy tego, by w drużynie była odpowiednia atmosfera, to prędzej czy później polegniemy.

Będziemy chcieli przesunąć ciężar gry wyżej, przynajmniej fragmentami stosować wysoki pressing i częściej niż do tej pory odzyskiwać piłkę na połowie przeciwnika. Zespół ma od pierwszej do ostatniej minuty grać o zwycięstwo.

Wiele czynników decyduje o tym, jak zespół funkcjonuje na boisku i poza nim. Bywa tak, że piłkarze szybko zaczynają się rozumieć, tworzy się fajna grupa. Zdarza się jednak, że potrzeba na to czasu. Dużo zależy też od trafności przeprowadzonych transferów. Trudno mi powiedzieć, czy wystarczającym okresem jest jedno okienko, czy dwa. Będziemy robić wszystko, aby Lech z rundy na rundę wyglądał lepiej.

Mamy przygotowane rankingi graczy na pozycjach, na których zamierzamy się wzmocnić. To zawodnicy wyselekcjonowani przez skauting, przeze mnie oraz dyrektora sportowego.

Zajmował pierwsze miejsce. Zdecydowaliśmy się na transfer Karlo, ponieważ prezentował się najlepiej z grona piłkarzy, których oglądaliśmy w kontekście tej pozycji. Długo go obserwowaliśmy. Ma odpowiednie warunki fizyczne, dysponuje bardzo dobrym odbiorem piłki, ale też niezłym pierwszym podaniem po przechwycie. Było dla nas istotne, żeby szóstka po odbiorze piłki potrafiła grać do przodu. To jego duży atut.

Mam pomysł na wielu młodych zawodników. Nie zagwarantuję Filipowi, że będzie grał w podstawowym składzie, tak samo, jak żadnemu innemu z nich. Nasza młodzież jest zdolna i chętna do pracy, co pokazuje w okresie przygotowawczym. 

Grając w Hannoverze, byłem już doświadczonym zawodnikiem. Myślałem wtedy o tym, co chcę robić dalej. Zapisywałem sobie pewne spostrzeżenia, sposoby prowadzenia treningów. Są rzeczy, z których korzystam do dzisiaj, chociaż rzadko, bo piłka poszła mocno do przodu. Bardzo podobała mi się praca Ralfa Rangnicka. Jednak szkoleniowców, od których czegoś się nauczyłem, było więcej: Ewald Lienen, Peter Neururer, Mirko Slomka. W Polsce też nie trafiałem na przypadkowych trenerów, mam na myśli choćby Czesława Michniewicza, Andrzeja Szarmacha czy Mirosława Jabłońskiego. Było wiele sytuacji, dzięki którym dzisiaj wiem, jak zareagować. Nie kopiuję jeden do jednego metod innych szkoleniowców, ale sporo zyskuję dzięki ich znajomości.