Brzęczek, Boniek i Machiavelli

Jednak mogło też być inaczej, całe działanie Bońka w temacie selekcjonerskim mogło nosić cechy makiawelizmu. A w każdym razie bardzo chciałbym, żeby tak było, bo wtedy okazałoby się, iż na czele PZPN przez ostatnie osiem lat stał jednak człowiek mający jakiś długofalowy plan – lepszy, gorszy, ale plan. Swoją koncepcję opieram na księciu wśród komunałów, czyli stwierdzeniu, że jeśli nie wiadomo o co chodzi, a ze zwolnieniem Brzęczka w sumie nie wiadomo, to chodzi o pieniądze. Niektórzy dopowiadają, że może też w takim razie chodzić o kobiety albo gorzałę, ale w tym kierunku wycieczek urządzać nie będę.

Zatem gdyby Boniek czytał Machiavellego, a był skrzętnym gospodarzem, który nie lubi wywalać kasy w błoto, to zrobiłby dokładnie tak, jak zrobił. Czyli na eliminacje ME 2020, których mając w składzie Roberta Lewandowskiego nie dało się, wobec poszerzenia listy uczestników, nie przebrnąć, zatrudniłby trenera taniego – jakiś przecież musi być – i nijakiego, który misję wykona bez zbędnego hałasu i za grosze. A dopiero w obliczu finałów, podczas których oczekuje się w Polsce od zespołu narodowego stawiania czoła także potęgom kontynentalnego futbolu, ściągnąłby kogoś z doświadczeniem bogatszym niż Raków Częstochowa i Wisła Płock, o horyzontach pozwalających ogarnąć opracowanie skutecznej, a innej niż autobus w polu karnym, taktyki na mecz z Hiszpanią, ale i oczywiście znacznie droższego. W sumie oszczędność znaczna, wystarczy przemnożyć przez trzydzieści, bo tyle miesięcy pracował Brzęczek, różnicę w pensji jego i jego następcy. Można było przeznaczyć konkretną kasę na szkolenie młodzieży (tu ikonka uśmiechniętej buźki z przymrużonym okiem)!

A przecież w istocie rzeczy to nawet lepiej, że nowy selekcjoner obejmie zespół kilka miesięcy przed Euro, a nie na półtora roku. W tym drugim przypadku nikogo nie zaskoczyłby swoją strategią. Tak zaś zaskoczyć może. Niech ktoś zapyta Luisa Enrique, czy wolałby mieć przed sobą mecz z Polską zgraną, ale rozpoznaną, czy improwizującą, ale zagadkową – z pewnością wybierze odpowiedź A.

Niezależnie od tego, czemu stało się to, co się stało, ma to sens. Nowy selekcjoner jest trochę saperem, który nie bardzo może pomylić się ze składem i taktyką, ale też i nie ma do wyboru tysiąca opcji. Przecież nie wyciągnie nagle z kapelusza skrzydłowych europejskiej klasy, bo zwyczajnie takowych nie mamy, więc nie będziemy „przez nich” grać. Musi tylko zachwycić podopiecznych, a zaskoczyć przeciwnika, jednym, dwoma detalami, no i natchnąć nasze Orły wiarą w to, że się da.

Rozmarzyłem się. Nawet jednak jeśli moja makiawelistyczna koncepcja nie ma niczego wspólnego z rzeczywistością, to w każdym razie prezes Boniek nie mógłby niczego lepszego zrobić, niż właśnie nią tłumaczyć swoje postępowanie, bo żadnego sensowniejszego (przepraszam za samochwalstwo) konceptu nie da się stworzyć.