Biało-czerwone mundiale na wesoło

Finały mistrzostw świata to okres specyficzny. Czas emocji, gry, skupienia, walki. Nie ma miejsca ani sposobności na żarty, choćby takie, jakie swego czasu w Mielcu Grzegorz Lato czynił Andrzejowi Szarmachowi, kupując mu w prezencie i wprowadzając po schodach pod drzwi blokowego mieszkania żywego konia. Mundial by tej próby nie wytrzymał, co nie znaczy, że brakowało powodów do śmiechu.

– Ale nie w Meksyku – zaznacza Krzysztof Pawlak, dawna podpora Lecha Poznań, później jednomeczowy, i zwycięski, selekcjoner reprezentacji Polski. Dziś ma 60 lat, wypadł z obiegu. Kilka razy dostał po głowie, jak mówi, nie ze swojej winy. Bawi się jeszcze w trenerkę w poznańskiej A-klasie, lecz na co dzień pracuje fizycznie na giełdzie rolno-ogrodniczej, zajmując się sztucznymi kwiatami.

– Przecież z czegoś trzeba żyć i do emerytury dociągnąć – mówi uczestnik MŚ ’86. – Z tym Meksykiem to naprawdę trochę mnie pan złapał na wykroku. OK., byłem na mundialu, zagrałem nawet dwa mecze, ale nie poczułem atmosfery mistrzostw. Mieszkaliśmy i graliśmy w Monterrey, piekielnie gorącym i smutnym miejscu, a mam też wrażenie, że sami byliśmy wówczas smutną drużyną. Jedynej rozrywki dostarczał basen ze zjeżdżalnią. Czas wlókł się ślamazarnie. Dopiero jak polecieliśmy na mecz z Brazylią do Guadalajary, zrozumiałem, jak pięknie może być na mundialu. Zobaczyłem kanarkowych kibiców, pełen stadion, tętniące ulice. Poleciałem tam jednak za zasługi, a nie do gry. Jako siedemnasty zawodnik, podczas gdy do meczu mogło być zgłoszonych 16. I tak miałem dobrze, bo reszta została w Monterrey. Co zapamiętałem z Meksyku? Sombrero kupiłem. Natomiast w dwóch meczach, w których wystąpiłem – z Portugalią, kiedy nabiegałem się za Paulo Futre, oraz Anglią – straciłem w sumie 9,5 kilograma. Lekarz w hotelu musiał mnie podpinać do dwóch kroplówek. A przecież organizm był wytrenowany. Dziś, gdy ważę około setki i mam brzuch, wylałoby się z niego ze 12 kilo w ciągu jednych 90 minut… 

Weselej było wśród żurnalistów. Akredytowani na meksykański mundial dziennikarze mieli bowiem niespodziewanego gościa. Ze Stanów Zjednoczonych przyjechał Kazimierz Deyna! Nocne rozmowy Polaków trwały ponoć długo, a Kakę najbardziej wzruszył widok i smak przywiezionej znad Wisły podsuszanej kiełbasy krakowskiej. 

Na turniej do RFN w 1974 roku pojechaliśmy pierwszy raz po wojnie. Wszystko było nowe i wspaniałe, sam awans jawił się słusznie jako ogromny sukces. Bazą Orłów było maleńkie Murrhardt, nieopodal Stuttgartu. Okazało się nie tylko szczęśliwe, ale i przyjazne. Gospodarze gotowi nieba przychylić, a po pierwszych sukcesach ekipy Kazimierza Górskiego kibice zaczęli wręcz pielgrzymować do ośrodka Sonne Post. Nasi zaś zachwycali się zastanymi warunkami do tego stopnia, że ponoć gdy ujrzeli płytę treningową, zaczęli się z radości po niej turlać i tarzać niczym dzieci. A jak trzeba było urozmaicić menu, zaś piłkarze mieli chrapkę na jajka sadzone, do patelni stawał Adam Musiał, ponieważ gospodarze pensjonatu nie bardzo wiedzieli, o jakie jajka chodzi Polakom.

Turniej był dla nas znakomity. Polska została okrzyknięta rewelacją imprezy i być może tylko oberwanie chmury we Frankfurcie utopiło marzenia o złocie. W każdym razie jako medaliści Polacy zostali odznaczeni i wraz z dwójką finalistów – Holandią i Niemcami – zaproszeni na galę. Zarezerwowano im również całe piętro w monachijskim hotelu pilnowane przez policję. Mysz nie miała prawa się prześlizgnąć. 

(…)