90 minut z Jackiem Magiera

Przede wszystkim w tej wypowiedzi nawiązywałem do pytania z sali, sugestii, że „przepchaliśmy” ostatni mecz. Uważam, że w naszym środowisku bardzo łatwo używamy słowa styl, brak stylu, udało się, zamiast pochylić się nad tym i docenić, że drużyna zanotowała serię siedmiu zwycięstw z rzędu, że w tych siedmiu meczach straciła trzy gole i tylko z rzutów karnych, że nie straciła gola z akcji, co świadczy o tym jak bardzo trudno jest jej strzelić gola, a ona sama w ofensywie jest skuteczna. Do tego mamy zawodników, którzy błyszczą, jak Erik Exposito czy Aleks Petkow, a przecież coraz lepiej wygląda choćby Nahuel Leiva. Ci, którzy formułują rozmaite zarzuty jakby zapomnieli gdzie Śląsk był przez ostatnie dwa lata.

Decyduje o tym odpowiedzialność całego zespołu. To przecież zasługa nie tylko tych, którzy mocno się wyróżniają, czyli Petkowa, Bejgera czy Leszczyńskiego. Przygotowujemy się do meczów w różny sposób. Ważna jest nie tylko czujna i skuteczna gra w defensywie, istotne są fazy przejściowe, sprinty i hamowania, intensywność gry i podejmowane indywidualnie decyzje. Ogromną rolę spełnia mój sztab, który ma ściśle rozpisane zadania.

Na pewno bardzo ważny. Taki zawodnik był nam potrzebny. Swoją postawą już zapracował na powołanie do reprezentacji Bułgarii. Natomiast generalnie mogę być zadowolony ze wzmocnień jakich dokonaliśmy latem. Cieszę się, że transferowani piłkarze trafili w sporej mierze do wyjściowej jedenastki. Wiele zyskuje druga linia z Petrem Pokornym. Dobrze zaaklimatyzowali się 21-letni Yehor Matsenko – który wcześniej występował w naszych rezerwach – i sprowadzony 19-letni Burak Ince. Światła są często skierowane ostatnio na Exposito, ale inni robią również świetną robotę.

To prawda, jest coraz pewniejszy w swoich poczynaniach. Znam Łukasza bardzo długo. Jeśli utrzyma etos pracy, jeśli wzmocni elementy fizyczności związane z posturą, to zacznie pukać do reprezentacji Polski. Myślę, że szanse ma na to ogromne, bo to rozsądny chłopak. Zresztą nieprzypadkowo uczyniłem go wice-kapitanem drużyny. Gdyby nie było Erika, to właśnie młody Bejger wyprowadzałby zespół na boisko.

Owszem, bo często są niezbędne. Dodatkowo lubię wchodzić w głowy zawodników, zadbać o ich mental, sprawić, by się otworzyli. Wydaje mi się, że to właśnie dzieje się z Erikiem. Zgoda, nie był to oczywisty wybór, ale chyba się nie pomyliłem, bo Exposito znów jest najlepszym napastnikiem w Ekstraklasie. Już podczas pierwszej mojej kadencji w Śląsku miałem z niego mnóstwo pociechy, teraz spełnia chyba jeszcze ważniejszą rolę.

Pewnie nie, ale staram się. To nie zawsze jest możliwe, czasem potrzeba więcej czasu. Nie jestem na przykład zadowolony obecnie z Mateusza Żukowskiego. Ma ogromne możliwości. Siłę, dynamikę, uderzenie – ze swoimi walorami powinien pozamiatać w lidze. Tak się nie dzieje i dlatego mam często do niego wiele zastrzeżeń. Wciąż pozostaje królem treningów, a jak mówiłem, powinien rządzić podczas meczów.

W jakiś sposób na pewno, ale to zupełnie inna praca. Wtedy zajmowałem się głównie młodymi, dziś zarządzam całym zespołem. Nie mam zamiaru nikogo niańczyć. Wrzucam na głęboką wodę, bo wychodzę z założenia, że kto potrafi pływać, da sobie radę. Przy okazji – zmieniło się moje spojrzenie na przepis o młodzieżowcu. Podobał mi się wówczas, kiedy byłem trenerem reprezentacji Polski U-20, bo jadąc na mecz ligowy miałem pewność, że zobaczę przynajmniej dwóch kandydatów do kadry. Dziś z poziomu zarządzania drużyną ekstraklasową dostrzegam, że to przepis zły. U mnie Bejger gra nie dlatego, że spełnia kryteria, ale dlatego, że jest kozakiem. Z drugiej strony ostatnie mecze Śląska to granie trzema zawodnikami w wieku młodzieżowca – Bejger, Matsenko oraz Ince, z tym że dwaj ostatni to piłkarze zagraniczni. Grają – na tu i teraz – najlepsi.

Może tak być. Siedem meczów wygranych to duża sprawa. Mało który trener w Ekstraklasie kiedykolwiek mógł się czymś podobnym pochwalić. Ja w Legii wykręciłem najdłuższą serię pięciu zwycięstw. Natomiast teraz w szatni powiedziałem zawodnikom, że powinni zapomnieć. To jak klepsydra – piasek spadł i już nie ma co rozpamiętywać. Działamy od nowa. Żyjmy momentem, cieszmy się grą i kolejnymi meczami.

I to ogromną. Przed sezonem na spotkaniu z drużyną mówiłem o trzech celach. Pierwszy – wygrać trzy mecze z rzędu. Wygraliśmy siedem. Drugi – być w TOP 10 ligi. Na razie jesteśmy na pierwszym miejscu. Trzeci – średnia widzów na naszym obiekcie ma być 20 tysięcy. Jest tego blisko, a na meczu z Legią będziemy mieć pełny stadion, około 38 tysięcy fanów. Chciałbym, żeby zapanowała moda na kibicowanie Śląskowi. To bardzo ważne rzeczy. Będąc trenerem Śląska pamiętam dość ponurą atmosferę na meczach obserwowanych przez ledwie 8 tysięcy widzów.

Pięciu akurat ja raczej nigdy nie doświadczyłem, ale w poprzednim sezonie chyba też tak się zdarzało.

Tak, ale oczywiście wkrótce być może warto będzie pomyśleć o doprecyzowaniu celów, z tym że tak naprawdę w grudniu dopiero będziemy mądrzejsi. Wiadomo jednak, że im wyższa lokata na koniec sezonu, tym większe wpływy finansowe do klubu.

Co do diagnozy zgoda, ale powtórzę, że na razie trudno oszacować na co właściwie będzie nas stać. Na pewno chcemy być ambitni i atrakcyjni, w dodatku mieć rozpoznawalne DNA.

Proszę jednak pamiętać o tym, że zremisowany mecz z Koroną był dobry w naszym wykonaniu, a przegrany z Zagłębiem – tak to oceniam – nawet bardzo dobry. Dlatego były przesłanki by myśleć, że będzie dobrze. Oczywiście mecz ze Stalą był zły, natomiast zachowaliśmy spokój, tym bardziej że mieliśmy wówczas wielu piłkarzy nieprzygotowanych do sezonu.

Kto ze mną pracuje, wie o czym mówię. Wie również, że są to wysokie standardy. Że w pewnych sprawach nie ma ze mną dyskusji. Wymagania w stosunku do współpracowników mam naprawdę ogromne. Zdaję sobie sprawę, że w wielu miejscach bądź środowiskach piłkarskich, byłyby one nie do zaakceptowania. Nie każdy byłby w stanie im sprostać.

Bezapelacyjnie. Uważam, że trener wchodząc do klubu sam, często bywa skazany na porażkę. Dlatego tak ważne jest, by mieć własny sztab zaufanych ludzi. Ja swój buduję nieustannie od siedmiu lat. Tomek Łuczywek i Paweł Kozub byli ze mną w Legii i w reprezentacji młodzieżowej. Znają mnie doskonale, wiedzą jak u mnie wszystko funkcjonuje. Odziedziczyłem w klubie asystenta Marcina Dymkowskiego i jestem z niego bardzo zadowolony. Wygląda to tak, że Tomek odpowiada za budowanie procesu treningowego i rozwiązania taktyczne we współpracy z Pawłem, którego domeną są fazy przejściowe oraz indywidualne zajęcia, a także Marcinem – odpowiadającym za defensywę. Z kolei działką Macieja Suszczyńskiego pozostaje dział analiz.

Od rana do wieczora podejmujesz decyzje – taka rola. Nie prowadzę wszystkich odpraw, nie uczestniczę aktywnie w każdym treningu. Czasami oglądam z boku, z wysokości trybun. Kiedy uznaję za stosowne, przerywam zajęcia, koryguję pewne sprawy, podpowiadam. Zarządzam, jestem szefem, bossem, gafferem, który zarządza 20-osobowym sztabem i drużyną. Ważna jest również aura, którą się roztacza. Szef musi być jeden. Przede wszystkim wówczas, kiedy przychodzi podjąć decyzję. Moi współpracownicy wiedzą, że podejmę każdą, która poprawi funkcjonowanie klubu. Nie zawaham się. Kiedy było trzeba latem zrezygnować z Hiszpanów – zrobiłem to. Podobnie, gdy pożegnałem dwóch członków sztabu szkoleniowego.

Wierzyłem. Choć nie odsunąłem go, bo był wtedy kontuzjowany i wyznaczyłem Erikowi pewne zadania, które musiał wykonać, by wrócić do drużyny, gdy będzie w pełni zdrowy. Wiedziałem, że stać go na grę na najwyższym poziomie. I teraz tak jest. Prawidłowo rozpoznałem jego potencjał, pamiętałem go przecież z mojej pierwszej kadencji w Śląsku, a przy okazji pomogło powierzenie mu opaski kapitańskiej. Odczuł wyraźnie jakim zaufaniem obdarzamy go w klubie.

Są to kwestie do końca niezbadane, ale rzeczywiście tak jest. Rozegrałem 99 meczów w reprezentacjach kraju od U-16 do U-23. Ponad 50 razy wyprowadzałem zespół jako kapitan. To duma i odpowiedzialność. To coś, co może ponieść. Czasem nie trzeba mówić, żeby przemawiać. Nie potrzeba bodźców werbalnych, wystarczy mowa ciała, zachowanie, owa aura i przykład. Myślę, że Erik świetnie sobie z tym daje radę.

Nie odniosę się do tego z prostego powodu – nie jestem w środku, nie wiem jak funkcjonuje Robert i grupa wokół niego. Ja bym bardziej szedł w kierunku bycia liderem. Prawda jest taka, że na pewno nie każdy dobry piłkarz jest dobrym kapitanem, lecz do reprezentacyjnych realiów trudno mi się odnieść. Wiem jak funkcjonuje szatnia Śląska, wiedziałem zatem jaką podjąć decyzję w sprawie kapitana drużyny.

Zajmuję się Śląskiem i nie interesują mnie potrzeby innego klubu. Dbam o swój ogródek. Nie zastanawiam się nad możliwymi scenariuszami. Opieram na faktach. Erik ma kontrakt z klubem do czerwca przyszłego roku. Na boisku pracuje na to, by się pokazać z jak najlepszej strony i móc przebierać w ofertach. Co nie znaczy, że Śląsk odpuszcza temat. Przeciwnie, będziemy z nim na pewno rozmawiać o przedłużeniu umowy, z tym że to jest działka Davida Baldy, naszego dyrektora sportowego.

Tak. Powiedziałem, że Śląska sportowo na to nie stać, ale decyzję podjęliśmy wspólnie.

To było 30 sierpnia, graliśmy z Pogonią i byliśmy z drużyną w Szczecinie. Wówczas ważyły się losy Erika. Klub zorganizował telekonferencję, w której udział wziąłem ja, dyrektor sportowy, dyrektor zarządzający, prezesi – ówczesny i obecny oraz przedstawiciele miasta. Powiedziałem wyraźnie, że bez względu na oferowane pieniądze, sportowo Śląska nie stać teraz na stratę tego zawodnika. Wówczas przedstawiciele miasta powiedzieli: OK, z szacunku do trenera, drużyny, kibiców, temat zamykamy, Erik zostaje…

Respekt był. To się czuje wchodząc do nowego miejsca. Widziałem to po oczach, po zachowaniu zawodników, z tym że brakowało im wiary. Nim wróciłem do Wrocławia podzwoniłem po znajomych, którzy mieli wiedzę na ten temat i słyszałem: tam nie ma już ognia, tam połowa jest spakowana, nie wierzą w utrzymanie. Ja wierzyłem, mimo że na trzy kolejki przed końcem traciliśmy pięć punktów do pierwszej bezpiecznej lokaty.

To prawda, ale dlatego powiedziałem zawodnikom: przypomnijcie sobie gdzie byliście pół roku temu? Jakie emocje wam towarzyszyły? Teraz mamy siedem zwycięstw na koncie, podczas gdy w całym poprzednim sezonie tych wygranych było dziewięć. Dużo obserwuję zawodników i uważam, że potrafię dostrzec niebezpieczeństwo. Doświadczenie zawodnicze czy trenerskie w tym pomaga. Mam na koncie sześć tytułów mistrza Polski – po dwa jako zawodnik, trener i asystent trenera. Prowadziłem drużyny w mistrzostwach świata U-20, Lidze Mistrzów czy Europy i Konferencji. Potrafię odróżnić różne stany. Nie jest łatwo zarządzać sukcesem. Nie ma nic gorszego niż brak czujności i samozadowolenie. Myślę, że nam to nie grozi. Zna pan opowieść o żabie?

Jeśli wyjmiemy żabę z jej naturalnego środowiska, czyli zimnego zbiornika i wrzucimy do wrzątku, to momentalnie wyskoczy. Ale jak ze zbiornika wrzucimy ją do garnka z zimną wodą i powoli zaczniemy podgrzewać na ogniu, to będzie się czuła dobrze, będzie zrelaksowana. Z każdą minutą lepiej, zacznie się rozluźniać, poczuje się komfortowo i nie zauważy, że woda robi się wrząca – w efekcie żaba się ugotuje. W sporcie zawodowym nie ma prawa być strefy komfortu. Piłkarze mają być cały czas głodni i pazerni, czujni i gotowi.

Innym. Minęło siedem lat, potrafię dostrzegać rzeczy wówczas niedostrzegalne. Mam więcej luzu i nie chodzi o to, że zamiast w garniturze na meczach jestem w dresie. Mam również coraz więcej rzeczy w d…e, lecz zapewniam, że w związku z tym mój etos pracy na tym nie cierpi.

Tak, choć w Śląsku jesteśmy bez wątpienia bardziej wyrachowani, pragmatyczni. Myślę, że wpływ ma na również rozbudowa sztabu i podział zadań. Każdy z moich trenerów ma inne spojrzenie, i również czuje odpowiedzialność za mecz i wynik.

Skąd się brały?

Jak ktoś mówi o mnie, że jestem za miękki, to po prostu mnie nie zna. Ma zerową wiedzę.

Tak. Funkcjonuję w futbolu od 30 lat i czasem za głowę łapałem się widząc w jaki sposób ludzie z tego środowiska potrafią się zachowywać. Jeszcze jako junior, podróżując na zgrupowania i mecze reprezentacji, sporo się tego naoglądałem. Kiedyś zamiast dążenia do samorozwoju była wieczna impreza. Nie akceptowałem tego, nie potrafiłem się w tym odnaleźć. Dlatego dziś, gdy jestem trenerem, pewne sprawy są priorytetowe. Tu jednak znów wracamy do standardów jakich oczekuję od moich współpracowników i piłkarzy.